Sprawa T-478/15: Skarga wniesiona w dniu 21 sierpnia 2015 r. - Rumunia/Komisji.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2015.346.33

Akt nienormatywny

Wersja od: 19 października 2015 r.

Skarga wniesiona w dniu 21 sierpnia 2015 r. - Rumunia/Komisji

(Sprawa T-478/15)

Język postępowania: rumuński

(2015/C 346/39)

(Dz.U.UE C z dnia 19 października 2015 r.)

Strony

Strona skarżąca: Rumunia (przedstawiciele: R. Radu, A. Buzoianu, E. Gane, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

- Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji wydanej w piśmie o sygnaturze BUDG/B/3/MV D(2015) 2453089 z dnia 11 czerwca 2015 r., zobowiązującej Rumunię do udostepnienia kwoty 1 079 513,03 EUR brutto, tytułem zasobów własnych;

- Obciążenie pozwanej kosztami postepowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1. Zarzut pierwszy dotyczący braku właściwości Komisji Europejskiej do wydania zaskarżonej decyzji

- Uregulowania Unii Europejskiej nie zawierają żadnych przepisów uprawniających Komisję do nakładania na państwo członkowskie obowiązku zapłaty kwoty równoważnej kwocie utraconych zasobów własnych Unii Europejskiej, która powstała w następstwie umorzenia długu celnego decyzją innego państwa członkowskiego, które było odpowiedzialne za wyliczenie, pobranie i przekazanie do budżetu UE cła, tytułem tradycyjnych zasobów własnych.

2. Zarzut drugi dotyczący niewystarczającego i nienależytego uzasadnienia zaskarżonej decyzji

- Zaskarżona decyzja nie jest wystarczająco i należycie uzasadniona, czego wymaga art. 296 TFUE, gdyż, po pierwsze, zaskarżona decyzja nie zawiera podstawy prawnej, w oparciu o którą została wydana, a tej podstawy nie da się wywnioskować z innych elementów pisma, a po drugie, Komisja nie przedstawiła w zaskarżonej decyzji rozumowania prawnego, które doprowadziło ją do nałożenia na Rumunię obowiązku zapłaty.

3. Zarzut trzeci dotyczący niewłaściwego korzystania przez Komisję z uprawnień

- W zakresie, w jakim Sąd uzna, że instytucja Unii Europejskiej działała w ramach kompetencji przyznanych na mocy traktatów, Rumunia podnosi, że instytucja ta wykonywała te uprawnienia w sposób błędny, z naruszeniem zasady dobrej administracji i prawa do obrony państwa rumuńskiego.

- Komisja naruszyła obowiązek staranności i dobrej administracji, gdyż nie zbadała starannie wszystkich istotnych informacji, którymi dysponowała, lub nie zażądała innych niezbędnych informacji przed wydaniem zaskarżonej decyzji. Komisja nie wykazała bezpośredniego związku przyczynowego między zarzucanymi Rumunii ogólnościami faktycznymi a utratą zasobów własnych Unii Europejskiej. Komisja nie uzasadniła także żądanej od Rumunii kwoty poprzez odniesienie do kwot cła równoważnych wartości danych operacji tranzytu, tylko oparła się na wartości umorzonej w Niemczech.

- Działanie Komisji było nieprzewidywalne i nie umożliwiło Rumunii skorzystania z prawa do obrony.

4. Zarzut czwarty dotyczący naruszenia wymogów pewności prawa i uzasadnionych oczekiwań

- Normy prawne, na których podstawie Komisja nałożyła obowiązek zapłaty nie zostały przez nią wskazane i określone, a ich zastosowanie nie mogło zostać przez Rumunię przewidziane. Rumuńskie państwo nie mogło przewidzieć ani być świadome, zanim nie otrzymało pisma Komisji, obowiązku udostępnienia budżetowi Unii żądanej kwoty. Ponadto Rumunia podnosi, że poprzez wydanie zaskarżonej decyzji i nałożenie obowiązku zapłaty na Rumunię, pięć lat po zajściu okoliczności faktycznych i pomimo wniosków Komisji z dialogu prowadzonego w tym okresie z organami rumuńskimi, ta instytucja Unii Europejskiej naruszyła uzasadnione oczekiwania państwa rumuńskiego w przedmiocie braku po jego stronie obowiązku zapłaty cła dotyczącego omawianych operacji tranzytu.