Sprawa T-474/19: Skarga wniesiona w dniu 4 lipca 2019 r. - Halma i in./Komisja.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2019.312.19

Akt nienormatywny

Wersja od: 16 września 2019 r.

Skarga wniesiona w dniu 4 lipca 2019 r. - Halma i in./Komisja

(Sprawa T-474/19)

Język postępowania: angielski

(2019/C 312/18)

(Dz.U.UE C z dnia 16 września 2019 r.)

Strony

Strona skarżąca: Halma plc (Amersham, Zjednoczone Królestwo), Halma Overseas Funding Ltd (Amersham) i Halma International Lt d (Amersham) (przedstawiciele: J. Lesar, solicitor i K. Beal, QC)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

- stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2019) 2526 final z dnia 2 kwietnia 2019 r. w sprawie pomocy państwa SA.44896 wdrożonej przez Zjednoczone Królestwo dotyczącej zwolnienia podatkowego dla finansowania grup kontrolowanych spółek zagranicznych;

- obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dziewięć zarzutów.

1. Zarzut pierwszy dotyczący tego, że Komisja błędnie zastosowała art. 107 ust. 1 TFUE i/lub popełniła oczywisty błąd w ocenie przy wyborze ram odniesienia dla analizy systemu podatkowego. Komisja powinna była uznać za ramy odniesienia system opodatkowania osób prawnych Zjednoczonego Królestwa, a nie jedynie system opodatkowania kontrolowanych spółek zagranicznych (KSZ).

2. Zarzut drugi dotyczący tego, że Komisja, stosując art. 107 ust. 1 TFUE, naruszyła prawo i/lub popełniła oczywisty błąd w ocenie, przyjmując błędne podejście do analizy systemu opodatkowania KSZ. Komisja w motywach 124-126 zaskarżonej decyzj i błędnie uznała przepisy części 9A rozdziału 9 brytyjskiej Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 [ustaw y podatkowej (przepisy międzynarodowe i inne) z 2010 r.] za formę odstępstwa od ogólnego obciążenia podatkowego zawartego w przepisach rozdziału 5 tej ustawy.

3. Zarzut trzeci dotyczący tego, że Komisja, stosując art. 107 ust. 1 TFUE, naruszyła prawo, stwierdzając w motywach 127-151 zaskarżonej decyzji, że kryterium selektywności zostało spełnione, ponieważ przedsiębiorstwa znajdujące się w porównywalnej pod względem faktycznym i prawnym sytuacji zostały potraktowane w odmienny sposób.

4. Zarzut czwarty dotyczący tego, że zwolnienie podatkowe w wysokości 75 % przewidziane w przepisach sekcji 371ID Taxatio n (International and Other Provisions) Act 2010 [ustawy podatkowej (przepisy międzynarodowe i inne) z 2010 r.] jest uzasadnione charakterem i ogólną strukturą systemu podatkowego.

5. Zarzut piąty dotyczący tego, że nałożenie obciążenia podatkowego na KSZ, które spełniają wymogi zwolnień zawartych w części 9A rozdziału 9 brytyjskiej Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 [ustawy podatkowej (przepisy międzynarodowe i inne) z 2010 r.] jako grupa stanowiłoby naruszenie swobody przedsiębiorczości skarżących sprzeczne z art. 49 TFUE.

6. Zarzut szósty dotyczący oczywistego błędu w ocenie w odniesieniu do kwestii zwolnienia podatkowego w wysokości 75 % oraz stałego współczynnika.

7. Zarzut siódmy dotyczący tego, że decyzja Komisji nie jest zgodna z ogólną zasadą niedyskryminacji i równego traktowania w prawie Unii.

8. Zarzut ósmy dotyczący tego, że Komisja również naruszyła prawo, stosując poprzez analogię lub powołując się w niewłaściw y sposób na przepisy dyrektywy Rady (UE) 2016/1164 ¹ , która nie miała zastosowania ratione temporis.

9. Zarzut dziewiąty dotyczący tego, że Komisja, stosując art. 107 ust. 1 TFUE, naruszyła prawo, stwierdzając w motywie 176 zaskarżonej decyzji, że istnieje grupa beneficjentów (w tym skarżące) oraz że skarżące uzyskały pomoc, którą należało odzyskać na podstawie art. 2 ust. 1 zaskarżonej decyzji.

¹ Dyrektywa Rady (UE) 2016/1164 z dnia 12 lipca 2016 r. ustanawiająca przepisy mające na celu przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania, które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego (Dz.U. 2016, L 193, s. 1).