Sprawa T-466/11: Skarga wniesiona w dniu 23 sierpnia 2011 r. - Ellinika Nafpigeia i Hoern Beteilingungs Gesellschaft mit beschränkter Haftung przeciwko Komisji.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2011.331.24/2

Akt nienormatywny
Wersja od: 12 listopada 2011 r.

Skarga wniesiona w dniu 23 sierpnia 2011 r. - Ellinika Nafpigeia i Hoern Beteilingungs Gesellschaft mit beschränkter Haftung przeciwko Komisji

(Sprawa T-466/11)

(2011/C 331/47)

Język postępowania: grecki

(Dz.U.UE C z dnia 12 listopada 2011 r.)

Strony

Strona skarżąca: Ellinika Nafpigeia SA (Hellenic Shipyards, Skaramanka, Grecja) i Hoern Beteilingungs GmbH (Kilonia, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci K. Chrysogonos i A. Mitsis)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 1 grudnia 2010 r. dotyczącej pomocy państwa C 16/2004 (ex NN 29/2004, CP 71/2002 i CP 133/2005) - stanowiącej środek stosowania decyzji z dnia 2 lipca 2008 r. C(2008) 3118 (Dz.U. L 225 z dnia 27 sierpnia 2009 r., s. 104) w sprawie odzyskania pomocy państwa (zwanej dalej: decyzją w sprawie odzyskania pomocy) w brzmieniu uzupełnionym, wyjaśnionym i doprecyzowanym w dokumentach i innych elementach akt;
obciążenie Komisji kosztami postępowania poniesionymi przez skarżące;
tytułem ewentualnym dokonanie wykładni obowiązującej erga omnes, a w szczególności Komisję, decyzji Komisji z dnia 1 grudnia 2010 r. C(2010) 8274 wersja ostateczna w brzmieniu uzupełnionym dokumentami i innymi elementami akt w sposób dokładniej określony w skardze, tak aby była zgodna z: art. 17 decyzji w sprawie odzyskania na której opiera się zaskarżona decyzja; z art. 346 TFUE na podstawie którego została ona wydana; z zasadami pewności i bezpieczeństwa prawa oraz ze swobodą przedsiębiorczości, swobodą świadczenia usług, swobodą prowadzenia działalności gospodarczej i z prawem własności, które to są naruszane przez obecną wykładnię i stosowanie zaskarżonej decyzji przez Komisję i greckie władze.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżące podnoszą cztery zarzuty.

W pierwszym zarzucie skarżące podnoszą, iż Komisja naruszyła art. 17 decyzji w sprawie odzyskania pomocy w zakresie, w jakim zaskarżona decyzja ma wpływ na działalność wojskową Ellinika Nafpigeia SA (spółki akcyjnej "stocznie greckie", zwanej dalej "ENAE") nakazując ENAE zbycie ogółu jej składników majątkowych, które nie są obecnie bezwzględnie niezbędne, lecz są częściowo konieczne lub względnie konieczne lub mogą w przyszłości stać się bezwzględnie konieczne dla działalności wojskowej ENAE.

W drugim zarzucie skarżące twierdzą, że wykładnia zaskarżonej decyzji dokonywana jest w oparciu o błędne stosowanie art. 346 TFUE w ten sposób, iż działalność wojskową ENAE stanowią jedynie bieżące zamówienia greckiej marynarki wojennej a nie każda działalność niehandlowa, taka jak przyszłe zlecenia marynarki wojennej lub greckich albo zagranicznych sił zbrojnych lub każda inna działalność produkcyjna, dostawcza lub naprawcza materiałów obronnych.

W trzecim zarzucie skarżące twierdzą, iż zaskarżona decyzja naruszając zasady pewności i bezpieczeństwa prawa zawiera istotne wątpliwości co do zakresu jej stosowania ratione personae, ratione temporis i ratione materiae, podczas gdy równocześnie zapewnia bardzo szeroki zakres swobodnego uznania organom odpowiedzialnym za jej stosowanie przez co umożliwia wykładnię zgodnie z którą nakłada obowiązki i zakazy nie przewidziane w decyzji w sprawie odzyskania pomocy lub nakłada je na osoby nie będące adresatami obowiązków lub nakłada obowiązki i zakazy niedokładne i nie dające się stosować lub wykraczające poza rozsądny zakres wyznaczony wymogami ochrony praw i podstawowych wolności. Ponadto skarżące uważają, że zaskarżona decyzja, która została wydana z naruszeniem zasad pewności i bezpieczeństwa prawa jest częściowo niemożliwa do zastosowania, ponieważ przewiduje środki, których zastosowanie ze względów prawnych lub praktycznych jest w całości lub częściowo niemożliwe, podczas gdy półroczny termin na jej wykonanie był od początku nie możliwy do zachowania i nierealny.

W czwartym zarzucie skarżące twierdzą, że zaskarżona decyzja nakłada na ENAE i jej akcjonariuszy obowiązki i zakazy w sposób, który narusza ich podstawowe prawa w zakresie swobody przedsiębiorczości, swobody świadczenia usług, swobody prowadzenia działalności gospodarczej oraz prawo własności częściowo bez istnienia podstawy prawnej oraz w każdym razie wykraczając poza to co konieczne dla celów odzyskania pomocy.

© Unia Europejska, http://eur-lex.europa.eu/
Za autentyczne uważa się wyłącznie dokumenty Unii Europejskiej opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.