Sprawa T-45/11: Skarga wniesiona w dniu 21 stycznia 2011 r. - Włochy przeciwko Komisji.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2011.80.30

Akt nienormatywny

Wersja od: 12 marca 2011 r.

Skarga wniesiona w dniu 21 stycznia 2011 r. - Włochy przeciwko Komisji

(Sprawa T-45/11)

(2011/C 80/55)

Język postępowania: włoski

(Dz.U.UE C z dnia 12 marca 2011 r.)

Strony

Strona skarżąca: Republika Włoska (przedstawiciel: P. Gentili, avvocato dello Stato)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2010) 7893 wersja ostateczna z dnia 10 listopada 2010 r., notyfikowanej Republice Włoskiej notą SG-Greffe (2010) D/18018 z dnia 11 listopada 2010 r., odrzucającej wniosek o odesłanie sprawy COMP/M.5960 - Crédit Agricole/Cassa di Risparmio della Spezia/Agenzie Intesa Sanpaolo;

– obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza skarga skierowana jest przeciwko decyzji Komisji, którą odrzucono wniosek włoskiego urzędu ochrony konkurencji o odesłanie zgodnie z art. 9 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 z dnia 20 stycznia 2004 r. w sprawie kontroli koncentracji przedsiębiorstw (Dz.U. L 24, s. 1) zgłoszonej Komisji koncentracji, w której Crédit Agricole S.A. poprzez kontrolowaną przezeń Cassa di Risparmio di Parma e Piacenza S.p.A. zamierzała uzyskać wyłączną kontrolę nad Cassa di Risparmio della Spezia S.p.A., która aktualnie jest kontrolowana przez Intesa Sanpaolo.

Skarżąca opiera swoją skargę na pięciu zarzutach.

1) Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia art. 9 rozporządzenia (WE) nr 139/2004, gdyż Komisja uznała jej wniosek o odesłanie za spóźniony i nieuzasadniony.

2) Zarzut drugi dotyczy naruszenia art. 9 ust. 2 lit. a) i b) oraz ust. 3 akapit pierwszy lit. b) i akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 139/2004 oraz braku uzasadnienia.

Komisja błędnie przyznała znaczenie okoliczności, iż po koncentracji nie zmienią się udziały w rynku. Crédit Agricole uzyska bowiem te udziały poprzez koncentrację, a nie - jak Intesa Sanpaolo przed koncentracją - poprzez ekspansję wewnętrzną. Tym samym występuje wpływ na rynek bankowych usług detalicznych w prowincji.

3) Zarzut trzeci dotyczy naruszenia art. 9 ust. 2 lit. a) i b) oraz ust. 3 akapit pierwszy lit. b) i akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 139/2004 oraz braku uzasadnienia.

Wbrew twierdzeniom Komisji skarżąca uważa, że na szczeblu prowincji istnieje rynek usług bankowych: użytkownicy tych usług nie są bowiem gotowi do udania się w inne miejsce, a inne podmioty rynkowe mają trudności z wejściem na nasycony rynek prowincji. Występował więc odrębny rynek, który nie stanowił znacznej części wspólnego rynku.

4) Zarzut czwarty dotyczy naruszenia art. 9 ust. 2 lit. a) i b) oraz ust. 3 akapit pierwszy lit. b) i akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 139/2004 oraz braku uzasadnienia.

W tym punkcie skarżąca podnosi, że Komisja nie uwzględniła postępowania w sprawie naruszenia wszczętego przez Autorità Garante della Concorrenza (urząd ochrony konkurencji) przeciwko Crédit Agricole i Intesa Sanpaolo, które zatem w celu oceny wpływu na rynek należało uznać za podmioty powiązane a nie konkurencyjne.

5) Zarzut piąty dotyczy naruszenia art. 1 i art. 9 ust. 2 i 3 rozporządzenia (WE) nr 139/2004 oraz zasady pomocniczości i proporcjonalności.

Koncentracja nie ma znaczenia wspólnotowego a Autorità Garante della Concorrenza znajdowała się w lepszej sytuacji do jej rozpoznania. Komisja powinna była przynajmniej odesłać tę cześć operacji, która dotyczyła rynków prowincji wymienionych w decyzji.