Sprawa T-447/09: Skarga wniesiona w dniu 6 listopada 2009 r. - Centre national de la recherche scientifique przeciwko Komisji.
Dz.U.UE.C.2010.24.55/1
Akt nienormatywny(Sprawa T-447/09)
(2010/C 24/98)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 30 stycznia 2010 r.)
Strony
Strona skarżąca: Centre national de la recherche scientifique (Paryż, Francja) (przedstawiciel: N. Lenoir, adwokat)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 28 sierpnia 2009 r. o potrąceniu wierzytelności powstałej na podstawie umowy FP7 239108 ICT - VAMDC/=PF=, z jednej strony, z wierzytelnością Wspólnoty w stosunku do CNRS, dochodzoną z tytułu umowy NEMAGENETAG, z drugiej strony;
– obciążenie Komisji całością kosztów postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Centre national de la recherche scientifique (CNRS) wnosi w niniejszej skardze o stwierdzenie nieważności decyzji o potrąceniu zawartej w decyzji BUDG/C3 D(2009) 10.5 - 1232 z dnia 28 sierpnia 2009 r., zgodnie z którą Komisja przystąpiła do odzyskania kwot wypłaconych skarżącej w ramach umowy NEMAGENETAG dotyczącej projektu szóstego programu ramowego badań i rozwoju technologicznego.
W uzasadnieniu skargi skarżąca podnosi trzy zarzuty dotyczące:
– naruszenia prawa do obrony w zakresie, w jakim decyzja została wydana bez wcześniejszego przeanalizowania przez Komisję szczegółowego stanowiska CNRS w przedmiocie sprawozdania końcowego z audytu;
– naruszenia prawa i oczywistych błędów w ocenie okoliczności faktycznych, co miało wpływ na decyzję i spowodowało, że po pierwsze Komisja nie uwzględniła kosztów, zmieniając kryteria oceny kosztów kwalifikowanych, a po drugie pominęła niesłusznie dowody świadczące o kosztach poniesionych w związku z projektem;
– naruszenia art. 73 ust. 1 rozporządzenia finansowego w zakresie, w jakim po pierwsze sporna wierzytelność nie mogła zostać uznana za "pewn[ą], wyrażon[ą] w kwocie pieniężnej i wymagaln[ą]" z powodu ważkiego charakteru dotyczącego jej zakwestionowania, po drugie wierzytelności, które zostały ze sobą potrącone, nie mogły zostać uznane za wzajemne, ponieważ jedna z nich była wierzytelnością należną wobec podmiotu zbiorowego, natomiast druga - należną wobec podmiotu indywidualnego, a wreszcie kwota wstępnego finansowania należnego z tytułu umowy VAMDC nie była wymagalna w chwili wydania decyzji o potrąceniu.