Sprawa T-444/13 P: Odwołanie wniesione w dniu 20 sierpnia 2013 r. przez Europejską Agencję Leków (EMA) od wyroku wydanego w dniu w dniu 26 czerwca 2013 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawach połączonych F-135/11, F-51/12 i F-110/12 BU przeciwko EMA.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2013.325.40/1

Akt nienormatywny

Wersja od: 9 listopada 2013 r.

Odwołanie wniesione w dniu 20 sierpnia 2013 r. przez Europejską Agencję Leków (EMA) od wyroku wydanego w dniu w dniu 26 czerwca 2013 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawach połączonych F-135/11, F-51/12 i F-110/12 BU przeciwko EMA

(Sprawa T-444/13 P)

(2013/C 325/67)

Język postępowania: francuski

(Dz.U.UE C z dnia 9 listopada 2013 r.)

Strony

Wnoszący odwołanie: Europejska Agencja Leków (EMA) (przedstawiciele: T. Jabłoński i N. Rampal Olmedo, pełnomocnicy, wspierani przez adwokatów D. Waelbroecka i A. Duron)

Druga strona postępowania: BU (Londyn, Zjednoczone Królestwo)

Żądania

Wnoszący odwołanie wnosi do Sądu o:

– uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawach połączonych F-135/11, F-51/12 i F-110/12 w zakresie w jakim stwierdza nieważność decyzji EMA o nieprzedłużeniu umowy ze stroną przeciwną w postępowaniu odwoławczym i obciąża EMA kosztami poniesionymi przez BU w sprawach F-135/11 i F-51/12;

– uwzględnienie przedstawionych w pierwszej instancji żądań strony wnoszącej odwołanie, to jest oddalenie skargi jako w całości bezzasadnej;

– obciążenie strony przeciwnej w postępowaniu odwoławczym kosztami niniejszego postępowania, jak również postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnoszący odwołanie podnosi cztery zarzuty.

1) Zarzut pierwszy, dotyczący naruszenia przez SSP zakazu orzekania ultra vires, i polegający na tym, że SSP uznał się za właściwy do ustalenia, czy powody, którymi kierowała się administracja przy odmowie przedłużenia umowy mogą podważać kryteria i warunki bazowe ustalone przez prawodawcę w regulaminie pracowniczym urzędników Unii Europejskiej, służące zapewnieniu personelowi kontraktowemu, w dalszej perspektywie, możliwości uzyskania pewnej stabilności zatrudnienia (pkt 57-62 zaskarżonego wyroku). EMA podnosi, że właściwość, którą przypisuje sobie SSP, nie ma żadnej podstawy prawnej.

2) Zarzut drugi, dotyczący przypadków naruszenia prawa przez SSP przy wykładni art. 8 akapit pierwszy warunków zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej (WZIP), polegających na tym, że SSP uznał, iż właściwy organ miał obowiązek ustalenia, czy istnieje stanowisko pracy, na którym z pożytkiem mógłby zostać zatrudniony lub na które z pożytkiem mógłby zostać przeniesiony członek personelu kontraktowego, którego umowa dobiega końca.

3) Zarzut trzeci, dotyczący naruszenia prawa polegającego na przeinaczeniu przez SSP pojęcia interesu służby, jako że wykładnia tego pojęcia przez SSP tworzy domniemanie, zgodnie z którym zatrudnienie zainteresowanego jest kontynuowane, chyba że właściwy organ będzie umiał wykazać, że nie istnieje stanowisko pracy, na którym z pożytkiem mógłby zostać zatrudniony lub na które z pożytkiem mógłby zostać przeniesiony członek personelu kontraktowego, którego umowa dobiega końca.

4) Zarzut czwarty, dotyczący naruszenia prawa przy obciążeniu EMA kosztami postępowania w sprawie F-51/12, w której skarga została odrzucona jako niedopuszczalna.