Sprawa T-440/07: Skarga wniesiona w dniu 5 grudnia 2007 r. - Huta Buczek przeciwko Komisji.
Dz.U.UE.C.2008.22.50/2
Akt nienormatywny(Sprawa T-440/07)
(2008/C 22/95)
Język postępowania: polski
(Dz.U.UE C z dnia 26 stycznia 2008 r.)
Strony
Strona skarżąca: Huta Buczek sp. z o.o. (Sosnowiec, Polska) (Przedstawiciel: D. Szlachetko-Reiter, radca prawny)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności art. 1, art. 3 ust. 1 i art. 3 ust. 3 decyzji Komisji z dnia 23 października 2007 r. w sprawie pomocy Państwa nr C 2 3/2006 (ex NN 35/2006) udzielonej przez Polskę na rzecz producenta stali Grupy Technologie Buczek;
– tytułem żądania ewentualnego stwierdzenie nieważności art. 1, art. 3 ust. 1 i art. 3 ust. 3, decyzji Komisji z dnia 23 października 2007 r. w sprawie pomocy Państwa nr C 23/2006 (ex NN 35/2006) udzielonej przez Polskę na rzecz producenta stali Grupy Technologie Buczek, w części w jakiej Komisja nakazuje uzyskanie zwrotu od spółki Huta Buczek sp. z o.o.;
– stwierdzenie nieważności art. 4 i art. 5, decyzji Komisji z dnia 23 października 2007 r. w sprawie pomocy Państwa nr C 23/2006 (ex NN 35/2006) udzielonej przez Polskę na rzecz producenta stali Grupy Technologie Buczek, w części w jakiej Komisja dotyczą one uzyskania zwrotu od Huty Buczek sp. z o.o;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie żądań skargi, skarżąca podnosi następujące zarzuty:
– Naruszenie art. 88 ust. 2 i art. 87 ust.1 TWE poprzez błędne, zdaniem skarżącej, przyjęcie, iż stanowi pomoc niezgodną ze wspólnym rynkiem sytuacja polegająca na istnieniu zaległości publicznoprawnych spółki Technologie Buczek S.A.. Skarżąca podnosi, że takie twierdzenie Komisji wynika z błędnego przyjęcia, że organy publicznoprawne zaniechały prowadzenia egzekucji wobec spółki Technologie Buczek S.A. Naruszenie art. 88 ust. 2 i art. 87 ust.1 TWE miałoby również wynikać z nakazania państwu polskiemu uzyskania zwrotu pomocy uznanej za niezgodną ze wspólnym rynkiem, mimo iż Polska nie przyznała pomocy w określonej w decyzji kwocie ani spółce Technologie Buczek S.A., ani grupie Technologie Buczek oraz ustalenia kwoty zwrotu pomocy w wysokości dowolnej bez podstawy prawnej i uzasadnienia ekonomicznego. Skarżąca podnosi także, iż stanowi naruszenie art. 88 ust. 2 i art. 87 ust.1 TWE nakazanie państwu polskiemu uzyskania zwrotu pomocy od spółki Huta Buczek sp. z o.o., pomimo braku podstaw do przyjęcia, iż spółka ta mogłaby być faktycznym beneficjentem pomocy przyznanej spółce Technologie Buczek S.A., i pomimo iż taka pomoc nie została jej udzielona oraz uznanie, iż faktycznymi beneficjentami rzekomej pomocy były wyłącznie spółki Huta Buczek sp. z o.o. i Buczek Automotive sp. z o.o., pomimo iż korzystały one jedynie z części składników majątkowych spółki Technologie Buczek S.A.
– Naruszenie zasady rzetelnej administracji przewidzianej w art. 253 TWE oraz art. 41 Karty Praw Podstawowych, poprzez: brak należytego uzasadnienia decyzji, które pozwalałoby skarżącemu ustalić powody przyjęcia rozstrzygnięcia i, w konsekwencji, wydanie decyzji niezrozumiałej w swej istocie dla skarżącego oraz poprzez błędne i niewystarczające ustalenie okoliczności faktycznych mających znaczenie dla sprawy.
– Naruszenie art. 5 akapit 3 TWE oraz wynikającej z niego zasady proporcjonalności poprzez nałożenie na spółkę Huta Buczek sp. z o.o. obowiązku zwrotu pomocy, mimo iż, zdaniem skarżącej, takie działanie nie jest ani odpowiednie ani konieczne dla osiągnięcia celów wskazanych w traktacie, w tym w szczególności nie jest uzasadnione potrzebą zniesienia pomocy niezgodnej ze wspólnym rynkiem
– Naruszenie zasady pewności prawa poprzez: nałożenie na kontrahenta podmiotu posiadającego zaległości płatnicze wobec organów publicznych obowiązku zwrotu pomocy, której ten nigdy nie otrzymał i z której nigdy nie skorzystał; ustalenie proporcji, w jakiej podmioty grupy Technologie Buczek S.A. miałyby skorzystać z rzekomo udzielonej pomocy w sposób, według skarżącej dowolny; naruszenie prawa własności poprzez nakazanie uzyskania zwrotu części pomocy państwa od podmiotu, który nie otrzymał jakiejkolwiek pomocy ani też nie był jej faktycznym beneficjentem; nadużycie władzy, poprzez wydanie decyzji w innym celu niż zniesienie pomocy niezgodnej ze wspólnym rynkiem.