Sprawa T-439/11: Skarga wniesiona w dniu 12 sierpnia 2011 r. - Sport-pari przeciwko Radzie.
Dz.U.UE.C.2011.290.15/2
Akt nienormatywny(Sprawa T-439/11)
(2011/C 290/22)
Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 1 października 2011 r.)
Strony
Strona skarżąca: Sport-pari ZAO (Miński, Białoruś) (przedstawiciele: V. Vaitkute Pavan, A. Smaliukas i E. Matulionyte, adwokaci)
Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (UE) nr 588/2011 z dnia 20 czerwca 2011 r. zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 765/2006 dotyczące środków ograniczających skierowanych przeciwko prezydentowi Aleksandrowi Łukaszence i niektórym urzędnikom z Białorusi (Dz.U. L 161, s. 1) w zakresie dotyczącym skarżącego;
– stwierdzenie nieważności decyzji Rady 2011/357/WPZiB z dnia 20 czerwca 2011 r. zmieniającej decyzję 2010/639/WPZiB dotyczącą środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym urzędnikom z Białorusi (Dz.U. L 161, s. 25) w zakresie dotyczącym skarżącego; oraz
– obciążenie pozwanej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi skarżący podnosi, jako głowny argument, oczywisty bład w ocenie, jakim obciążone są zaskarżone akty Rady. Twierdzi on w szczególności, iż Rada błędnie uznała skarżacego za (a) kontrolowanego przez Władimira Pieftiewa; (b) operatora krajowej loterii losowej; (c) powiązanego lub współdziałającego w naruszeniach standardów wyborczych i praw człowieka lub zwalczaniu społeczeństwa obywatelskiego na Białorusi, bądź w imporcie do Białorusi sprzętu, który mógł być wykorzystywany do represji wewnętrznych.
Następnie skarżący podnosi czetry zarzuty na poparcie skargi.
1) Pierwszy zarzut, oparty na niedopełnieniu przez pozwaną obowiązku właściwego uzasadnienia wpisania skarżącego na listę osób, wobec których zastosowanie znajdują środki ograniczające.
2) Drugi zarzut, oparty na naruszeniu przez pozwaną prawa do obrony i prawa do przedstawienia stanowiska, chronionych na mocy art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 6 i 13 europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, poprzez:
– brak wskazania w jakimkolwiek momencie szczegółowych powodów wpisania skarżącego na listę osób objętych środkami ograniczającymi; oraz
– brak umożliwienia skarżącemu skutecznego skorzystania z prawa do obrony, w szczególności z prawa do przedstawienia stanowiska oraz gwarancji proceduralnych pozwalających skutecznie dochodzić usunięcia go z listy osób objętych środkami ograniczającymi.
3) Trzeci zarzut, oparty na ograniczeniu przez pozwaną fundamentalnego prawa własności chronionego na mocy art. 17 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 1 protokołu nr 1 do europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności w sposób nieuzasadniony i nieproporcjonalny, bez przedstawienia dowodów.
4) Czwarty zarzut, oparty na naruszeniu przez pozwaną zasady proporcjonalności poprzez nieproporcjonalne ograniczenie praw podstawowych skarżącego bez właściwych gwarancji proceduralnych i bez przedstawienia dowodów.