Sprawa T-433/17: Skarga wniesiona w dniu 12 lipca 2017 r. - Dehousse/Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2017.300.32

Akt nieoceniany

Wersja od: 11 września 2017 r.

Skarga wniesiona w dniu 12 lipca 2017 r. - Dehousse/Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej

(Sprawa T-433/17)

Język postępowania: francuski

(2017/C 300/40)

(Dz.U.UE C z dnia 11 września 2017 r.)

Strony

Strona skarżąca: Franklin Dehousse (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci L. Levi i S. Rodrigues)

Strona pozwana: Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

- uznanie niniejszej skargi za dopuszczalną i zasadną w konsekwencji,

- stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 18 maja 2017 r., którą strona pozwana oddaliła wniosek potwierdzający o udzielenie dostępu do dokumentów złożony przez skarżącego w dniu 12 kwietnia 2017 r., jak również decyzji z dnia 22 maja 2017 r., którą strona pozwana oddaliła częściowo wniosek potwierdzający o udzielenie dostępu do dokumentów złożony przez skarżącego w dniu 16 marca 2017 r.;

- uznanie odpowiedzialności strony pozwanej w rozumieniu art. 340 TFUE;

- zasądzenie od strony pozwanej zadośćuczynienia za krzywdę doznaną przez skarżącego, oszacowanego ex aequo et bono na kwotę dziesięciu tysięcy (10 000) EUR, subsydiarnie zaś - symbolicznej kwoty 1 EUR.

- obciążenie strony pozwanej całością kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty w związku z żądaniem stwierdzenia nieważności oraz jeden zarzut odnoszący się do żądania odszkodowawczego.

1. Zarzut pierwszy, dotyczący naruszenia decyzji Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 11 października 2016 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów znajdujących się w posiadaniu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w ramach jego działalności administracyjnej (Dz.U. 2016. C 445, s. 3), art. 15 ust. 3 TFUE oraz art. 42 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej w związku z publicznym dostępem do dokumentów instytucji oraz obowiązkiem przejrzystości. W szczególności strona skarżąca twierdzi, że zaskarżone decyzje powinny być uznane za nieważne, ponieważ nie udostępniają dokumentów, udostępniają inne dokumenty w sposób niepełny bądź udostępniają je z licznymi ukrytymi fragmentami.

2. Zarzut drugi, dotyczący naruszenia art. 296 TFU i art. 41 karty z powodu braku lub niewystarczającego charakteru uzasadnienia zaskarżonych decyzji.

3. Zarzut trzeci, dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności.

W odniesieniu do pozaumownej odpowiedzialności Unii strona skarżąca podnosi, że pozwana instytucja dopuściła się zawinionych zachowań, powodujących jej odpowiedzialność. Zachowania te, zdaniem strony skarżącej, wyrządziły jej poważną krzywdę, stąd żądanie zadośćuczynienia.