Sprawa T-43/19: Skarga wniesiona w dniu 24 stycznia 2019 r. - WV / ESDZ.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2019.103.52

Akt nienormatywny

Wersja od: 18 marca 2019 r.

Skarga wniesiona w dniu 24 stycznia 2019 r. - WV / ESDZ

(Sprawa T-43/19)

Język postępowania: francuski

(2019/C 103/68)

(Dz.U.UE C z dnia 18 marca 2019 r.)

Strony

Strona skarżąca: WV (przedstawiciel: adwokat É. Boigelot)

Strona pozwana: Europejska Służba Działań Zewnętrznych

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

- stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego z dnia 28 marca 2018 r. o oddaleniu wniosku o odszkodowanie, a w razie potrzeby także decyzji oddalającej zażalenie z dnia 26 czerwca 2018 r., wydanej w dniu 26 października 2018 r.;

- w konsekwencji, uwzględnienie wniosku o odszkodowanie złożonego na podstawie art. 90 ust. 1 regulaminu pracowniczego, opisanego w piśmie z dnia 29 listopada 2017 r., uznanie i zasądzenie wypłaty na rzecz skarżącej przez SEAE odszkodowania, szacowanego, z zastrzeżeniem możliwości podwyższenia w toku postępowania, na kwotę 690 000 EUR, ustaloną ex aequo et bono, z tytułu łącznie szkody majątkowej, krzywdy, naruszenia reputacji i szkody zawodowej, która to kwota została określona na dzień 31 stycznia 2019 r., z zastrzeżeniem możliwości podwyższenia w toku postępowania oraz zażądania odszkodowania za utratę przyszłych dochodów z racji potencjalnego odejścia z pracy w instytucjach;

- obciążenie strony pozwanej wszystkimi kosztami postępowania zgodnie z art. 134 regulaminu postępowania przed Sądem Unii Europejskiej.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi jedyny zarzut dotyczący naruszenia w szczególności art. 12, 12a, 22b, 24, 25 i 26 Regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej (zwanego dalej "regulaminem pracowniczym"), art. 1 i 2 załącznika IX do regulaminu pracowniczego oraz rozporządzenia (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (Dz.U. 2001, L 8, s. 1).

Strona skarżąca podnosi również, po pierwsze, w ramach zarzutu, naruszenie w szczególności art. 41, 47 i 52 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, europejskiej Konwencji praw człowieka i podstawowych wolności, prawa do obrony, zasady kontradyktoryjności oraz art. 296 TFUE.

Po drugie, skarżąca uważa, że administracja dopuściła się również nadużycia prawa i nadużycia proceduralnego, oprócz tego, że oczywiście naruszyła zasadę uzasadnionych oczekiwań i równości broni. Skarżąca uważa, że zaskarżona decyzja jest obarczona naruszeniem zasady wymagającej od administracji wydawania decyzji wyłącznie na prawnie dopuszczalnych podstawach, czyli na podstawach istotnych dla sprawy i nieobarczonych oczywistym błędem w ocenie, de facto lub de iure, a także naruszeniem zasad proporcjonalności, obowiązku wspomagania i staranności, zachowania rozsądnych terminów i dobrej administracji.

Zaskarżona decyzja została wydana na podstawie stronniczej, pełnej uprzedzeń i tendencyjnej ocenie okoliczności faktycznych i mających zastosowanie przepisów.

Skarżąca podnosi co do istoty, że niewątpliwie istnieje zawiązek przyczynowy między zawinionym działaniem organu powołującego a doznanymi szkodami, gdyż te zawinione działania poważnie naruszały integralność zawodową, psychiczną i finansową skarżącej. Te zawinione działania zmierzały bowiem do zbrukania, czy wręcz zniszczenia reputacji skarżącej wobec jej wewnętrznych i zewnętrznych rozmówców, i wywołały rzeczywistą utratę przez nią szansy rozwoju zawodowego, przez co została ona postawiona w sytuacji, w której była bezradna, a która powodowała u niej lęk lub niepokój i nieustanną niepewność co do przyszłości.