Sprawa T-423/05: Skarga wniesiona w dniu 25 listopada 2005 r. - Olympiaki Aeroporia Ypiresies AE przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.
Dz.U.UE.C.2006.74.21
Akt nienormatywny(Sprawa T-423/05)
(2006/C 74/42)
Język postępowania: grecki
(Dz.U.UE C z dnia 25 marca 2006 r.)
Strony
Strona skarżąca: Olympiaki Aeroporia Ypiresies AE (Ateny, Grecja) (Przedstawiciele: P. Anestis, T. Soames, D. Geradin, S. Mavroghenis i S. Jordan, adwokaci)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności w całości lub w części, na podstawie art. 230 WE i art. 231 WE, decyzji Komisji C11/ 2004 w sprawie pomocy państwa przyznanej przez Grecję spółce Olympiaki Aeroporia Ypiresies AE;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
W ramach prywatyzacji greckiego państwowego przewoźnika lotniczego Olympiaki Aeroporia rozpoczęła działalność nowa spółka ("NOA"), która przejęła działalność w zakresie przelotów, podczas gdy spółka skarżąca ("OA") zachowała prowadzenie działalności w pozostałym zakresie, w szczególności usługi naziemne, usługi konserwacji i naprawy statków powietrznych. W zaskarżonej decyzji Komisja stwierdziła, że pomoc państwa przyznana przez Grecję NOA oraz skarżącej jest niezgodna z Traktatem, między innymi z następujących powodów:
– zawyżenia wyceny wartości aktywów NOA w chwili utworzenia spółki,
– uiszczenia płatności z tytułu zobowiązań OA przez państwo greckie będące poręczycielem,
– wykazywania ciągłej tolerancji przez państwo greckie wobec OA w odniesieniu do zaległości podatkowych oraz składek na ubezpieczenie społeczne.
W swojej skardze skarżąca kwestionuje w pierwszej kolejności część decyzji odnoszącą się do zarzucanego zawyżenia wyceny wartości aktywów NOA w chwili utworzenia spółki. Skarżąca wskazuje na naruszenie art. 87 ust. 1 i 3 WE oraz art. 253 WE (obowiązek uzasadnienia). Skarżąca stwierdza, że błędnie zastosowano kryterium "prywatnego inwestora", ponieważ Republika Grecka postępowała jak rozsądny uczestnik obrotu gospodarczego. Skarżąca dodaje, że przy obliczaniu rzekomo uzyskanych korzyści zastosowano błędną metodę obliczania i osiągnięto błędny wynik. Skarżąca wskazuje również na niewystarczające uzasadnienie w odniesieniu do spełnienia przesłanek stosowania art. 87 ust. 1 WE.
W odniesieniu do uiszczenia płatności przez państwo greckie z tytułu zobowiązań OA skarżąca nie zaprzecza, że miało to miejsce, lecz uważa, że nie stanowi to pomocy państwa i w tym względzie wskazuje na naruszenie art. 87 ust. 1 WE. W szczególności skarżąca twierdzi, że Komisja wyraziła zgodę na dalsze wypłacanie pomocy, której część stanowią wspomniane płatności ze strony państwa greckiego, natomiast w zaskarżonej decyzji Komisja zaprzecza temu, przyjmując błędną ocenę prawną. W tym względzie skarżąca podnosi, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie w odniesieniu do płatności dokonanych przed zmianą niektórych poręczeń oraz w odniesieniu do uznania niektórych płatności za pomoc państwa. W odniesieniu do tej części decyzji skarżąca wskazuje ponadto na naruszenie istotnych wymogów proceduralnych, w szczególności obowiązku uzasadnienia.
W odniesieniu do zawartego w zaskarżonej decyzji stwierdzenia o "ciągłej tolerancji" wykazywanej przez państwo greckie wobec OA skarżąca wskazuje na naruszenie przepisów prawa wspólnotowego w zakresie pojęcia pomocy państwa, ponieważ Komisja nie zbadała działań podejmowanych przez Grecję w świetle kryterium "prywatnego wierzyciela" oraz nie wywiązała się ze spoczywającego na niej ciężaru dowodu. Skarżąca dodaje, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie w odniesieniu do metody obliczania oraz wielkości rzekomo uzyskanej korzyści, jak również, że uzasadnienie było niewystarczające.
Wreszcie skarżąca wskazuje na naruszenie ogólnych zasad prawa wspólnotowego, a przede wszystkim prawa do bycia wysłuchanym, które zostało naruszone, zdaniem skarżącej, wskutek odmowy ze strony Komisji udzielenia Republice Greckiej, a poprzez to i samej skarżącej jako stronie bezpośrednio zainteresowanej, dostępu do ustaleń dokonanych przez firmę audytorską wyznaczoną przez Komisję. Skarżąca twierdzi ponadto, że została naruszona zasada "non bis in idem", ponieważ w zaskarżonej decyzji ustalono na podstawie wspólnotowej stopy procentowej odsetki od kwot pomocy podlegających zwróceniu, choć w kwotach tych ujęte już zostały grzywny, odsetki oraz opłaty dodatkowe na podstawie przepisów krajowych.