Sprawa T-42/17: VR-Bank Rhein-Sieg v. SRB.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2019.44.58/2

Akt nienormatywny
Wersja od: 4 lutego 2019 r.

Postanowienie Sądu z dnia 19 listopada 2018 r. - VR-Bank Rhein-Sieg / SRB
(Sprawa T-42/17) 1

Skarga o stwierdzenie nieważności - Unia gospodarcza i walutowa - Unia bankowa - Jednolity mechanizm nadzorczy nad instytucjami kredytowymi i niektórymi firmami inwestycyjnymi (SRM) - Jednolity Fundusz Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRF) - Ustalenie wysokości składki ex ante za rok 2016 - Termin do wniesienia skargi - Przekroczenie terminu - Oczywista niedopuszczalność

Język postępowania: niemiecki

(2019/C 44/75)

(Dz.U.UE C z dnia 4 lutego 2019 r.)

Strony

Strona skarżąca: VR-Bank Rhein-Sieg eG (Siegburg, Niemcy) (przedstawiciele: H. Berger i K. Rübsamen, adwokaci)

Strona pozwana: Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB) (przedstawiciele: A. Martin-Ehlers, S. Raes, A. Kopp i T. Van Dyck, adwokaci)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Steiblytė i M. K.-Ph. Wojcik, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności, po pierwsze, decyzji SRB podjętej na sesji wykonawczej w dniu 15 kwietnia 2016 r. w sprawie składek ex ante za rok 2016 na Jednolity Fundusz Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB/ES/SRF/2016/06), a po drugie, decyzji SRB podjętej na sesji wykonawczej w dniu 20 maja 2016 r. w przedmiocie dostosowania składek ex ante za rok 2016 na Jednolity Fundusz Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji, uzupełniającej decyzję SRB z dnia 15 kwietnia 2016 r. (SRB/ES/SRF/2016/13), w zakresie, w jakim dotyczy skarżącej.

Sentencja

1)
Skarga zostaje odrzucona jako oczywiście niedopuszczalna.
2)
VR-Bank Rhein-Sieg eG pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB).
3)
Komisja Europejska pokrywa własne koszty.
1 Dz.U. C 78 z 13.3.2017.

© Unia Europejska, http://eur-lex.europa.eu/
Za autentyczne uważa się wyłącznie dokumenty Unii Europejskiej opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.