Sprawa T-42/12: Skarga wniesiona w dniu 1 lutego 2012 r. Bateni przeciwko Radzie.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2012.98.23/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 31 marca 2012 r.

Skarga wniesiona w dniu 1 lutego 2012 r. Bateni przeciwko Radzie

(Sprawa T-42/12)

(2012/C 98/39)

Język postępowania: niemiecki

(Dz.U.UE C z dnia 31 marca 2012 r.)

Strony

Strona skarżąca: Naser Bateni (Hamburg, Niemcy) (przedstawiciele: J. Kienzle und M. Schlingmann, Rechtsanwälte)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

– Stwierdzenie nieważności decyzji Rady 2011/783/WPZiB z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącej zmiany decyzji 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu⁽¹⁾ oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1245/2011 z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 961/2010 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu⁽²⁾ (Dz.U. L 319, s. 11);

– Obciążenie Rady kosztami postępowania, w szczególności wydatkami poniesionymi przez skarżącego.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżący podnosi trzy zarzuty.

1) Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia prawa do obrony skarżącego

– Rada naruszyła prawo skarżącego do skutecznej ochrony, a w szczególności obowiązek uzasadnienia poprzez bark przedstawienia wystarczającego uzasadnienia wpisania skarżącego na listę w załączniku do zaskarżonej decyzji oraz zaskarżonego rozporządzenia.

– Rada nie odpowiedziała na wyraźnie żądanie skarżącego o wskazanie podstaw lub względów oraz przedstawienie odpowiednich dowodów uzasadniających wpisanie skarżącego do załącznika zaskarżonej decyzji oraz zaskarżonego rozporządzenia.

– Rada naruszyła prawo skarżącego do bycia wysłuchanym poprzez nieprzyznanie przewidzianej w art. 24 ust. 3 i 4 zaskarżonej decyzji oraz w art. 36 ust. 3 zaskarżonego rozporządzenia możliwości ustosunkowania się do wpisu na listę sankcji i w ten sposób do spowodowania weryfikacji przez Radę.

2) Zarzut drugi dotyczący brak podstawy do wpisania skarżącego na listy sankcji

– Wskazane przez Radę podstawy wpisania skarżącego na listy sankcji nie pozwalają na ustalenie na jakiej podstawie prawnej dokładnie oparła się Rada.

– Działalność prowadzona przez skarżącego jedynie do marca 2008 r. nie może uzasadniać jej wpisu na listę sankcji w grudniu 2011 r.

– Działalność skarżącego jako prezesa zarządu Hanseatic Trade Trust & Shipping (HTTS) GmbH nie uzasadnia jej wpisania na listę sankcji w szczególności dlatego, że Sąd UE stwierdził nieważność rozporządzenia nr 961/2010⁽³⁾ w zakresie, w jakim dotyczyło ono HTTS.

– Sama okoliczność, że skarżący był prezesem zarządu brytyjskiej spółki, która w między czasie została rozwiązana, nie uzasadnia wniosku, że zachodziłyby jedna z podstaw wymienionych w art. 20 ust. 1 decyzji 2010/413/WPZiB⁽⁴⁾ lub w art. 16 ust. 2 rozporządzenia nr 961/2010.

3) Zarzut trzeci dotyczący naruszenia podstawowego prawa skarżącego do poszanowania własności.

– Wpisanie skarżącego na listę sankcji stanowi nieuzasadnioną ingerencję w jego podstawowe prawo własności, ponieważ skarżący nie jest w stanie pojąć w oparciu o niewystarczające uzasadnienie Rady, na jakiej podstawie został wpisany na listę sankcji względem danych osób.

– Wpisanie skarżącego na listę sankcji jest oczywiście nieodpowiednie dla realizacji celów decyzji 2010/413/WPZiB oarz rozporządzenia nr 961/2010 i stanowi do tego nieproporcjonalna ingerencję w jego prawo własności.

______

⁽¹⁾ Decyzja Rady 2011/783/WPZiB z dnia 1 grudnia 2011 r. dotycząca zmiany decyzji 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 319, s. 71)

⁽²⁾ Rozporządzenie wykonawczego Rady (UE) nr 1245/2011 z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczące wykonania rozporządzenia (UE) nr 961/2010 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 319, s. 11)

⁽³⁾ Rozporządzenie Rady (UE) nr 961/2010 z dnia 25 października 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylające rozporządzenie (WE) nr 423/2007 (Dz.U. L 281, s. 1)

⁽⁴⁾ 2010/413/WPZiB: Decyzja Rady z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylająca wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB