Sprawa T-392/09: Skarga wniesiona w dniu 2 października 2009 r. - 1. garantovaná przeciwko Komisji.
Dz.U.UE.C.2009.297.25
Akt nienormatywny(Sprawa T-392/09)
(2009/C 297/37)
(Dz.U.UE C z dnia 5 grudnia 2009 r.)
Język postępowania: angielski
Strony
Strona skarżąca: 1. garantovaná a.s. (Bratysława, Republika Słowacka) (przedstawiciele: M. Powell, Solicitor, A. Sutton i G. Forwood, Barristers)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 22 lipca 2009 r. dotyczącej procedury stosowania art. 81 traktatu WE i art. 53 porozumienia EOG w sprawie COMP/F/39.396 - Węglik wapnia i odczynniki na bazie magnezu przeznaczone dla sektora stalowego i gazowego, w całości lub w części, w zakresie, w jakim decyzja ta jest skierowana do skarżącej;
– posiłkowo, obniżenie kwoty grzywny nałożonej na skarżącą w art. 2 decyzji dotyczącej procedury stosowania art. 81 traktatu WE i art. 53 porozumienia EOG w sprawie COMP/F/39.396 - Węglik wapnia i odczynniki na bazie magnezu przeznaczone dla sektora stalowego i gazowego,
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
W drodze niniejszej skargi skarżąca dąży do stwierdzenia nieważności w części decyzji Komisji C(2009) 5791 wersja ostateczna z dnia 22 lipca 2009 r., stwierdzającej istnienie kartelu w sektorach węgliku wapnia i magnezu, prowadzące do naruszenia art. 81 WE, za które skarżącej przypisano odpowiedzialność solidarną ze spółką Novácke chemické závody a.s. ("NCHZ").
Skarga została oparta na dwóch obszernych zarzutach.
Po pierwsze, skarżąca podnosi, że Komisja popełniła oczywisty błąd w zakresie ustaleń faktycznych i prawnych przypisując działania NCHZ skarżącej, zarówno poprzez niezgodne z prawem przerzucenie na skarżącą ciężaru dowodu oraz nie wywiązując się z samego obowiązku przedstawienia dowodu. Skarżąca twierdzi, że Komisja błędnie zastosowała domniemanie mające zastosowanie do spółek dominujących posiadających spółki zależne, w stosunku do skarżącej, która była większościowym udziałowcem spółki bezpośrednio zaangażowanej w naruszenie prawa konkurencji. W każdym razie skarżąca twierdzi, że Komisja nie wykazała, iż skarżąca faktycznie i skutecznie wywierała decydujący wpływ na NCHZ w czasie trwania naruszenia.
Po drugie, pomocniczo, jeżeli Trybunał potwierdzi przypisanie odpowiedzialności skarżącej, wówczas będzie się ona domagać obniżenia nałożonej na nią grzywny, na zasadzie odpowiedzialności solidarnej z NCHZ, w ramach przysługującego Trybuna-łowi nieograniczonego prawa orzekania w rozumieniu art. 229 WE, w związku z art. 31 rozporządzenia (WE) nr 1/2003(1), opierając się na niewłaściwym zastosowaniu przez Komisję 10 % granicy obrotu ustanowionej w art. 23 rozporządzenia (WE) nr 1/2003. Zdaniem skarżącej, Komisja popełniła oczywisty błąd używając roku 2007 jako roku odniesienia w celu obliczenia 10 % granicy obrotu, zamiast roku 2008.
Ponadto, skarżąca twierdzi, że decyzja Komisji o odstąpieniu od ogólnej zasady zawartej w art. 23 ust. 2 (2) rozporządzenia (WE) nr 1/2003 jest równoznaczna z naruszeniem istotnego wymogu proceduralnego, ponieważ Komisja była zobowiązana do poszanowania przysługującego skarżącej prawa do bycia wysłuchanym zanim podjęła taką decyzję.
Poza tym skarżąca podnosi, że zaskarżona decyzja jest wadliwa ze względu na to, że nie zawiera uzasadnienia dotyczącego odstąpienia od ogólnej zasady przyjmowania poprzedniego roku gospodarczego w celu obliczenia wynoszącej 10 % granicy obrotu.
W odniesieniu do kwoty grzywny skarżąca twierdzi, że jest ona nieproporcjonalna w stosunku do słusznego celu, do którego zmierza, to jest do zapewnienia, niezakłóconej konkurencji na wspólnym rynku. Zdaniem skarżącej kwota grzywny zmniejszy liczbę konkurentów i wzmocni pozycję rynkową największej spółki Akzo Nobel, co sprzeciwia się celowi wyrażonemu w art. 3 WE.
Wreszcie, skarżąca twierdzi, że Komisja popełniła błąd nie uwzględniając swych własnych wytycznych(2) przy ocenie zdolności skarżącej do zapłaty grzywny. Skarżąca podnosi w szczególności, że decyzja o odrzuceniu jej argumentów dotyczących tego, iż nie jest ona w stanie zapłacić grzywny jest wadliwa z uwagi na to, że jest niewystarczająco uzasadniona i oczywiście bezzasadna, ponieważ Komisja nie uwzględniła przedstawionych jej obiektywnych dowodów wykazujących, iż nałożenie grzywny zagroziłoby nieodwracalnie rentowności skarżącej oraz doprowadziłoby do pozbawienia jej aktywów wszelkiej wartości.
______
(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu (Tekst mający znaczenie dla EOG) (Dz.U. L 1, s. 1)
(2) Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien nakładanych na mocy art. 23 ust. 2 lit. a) rozporządzenia 1/2003 (Dz.U. C 210, s. 2)