Sprawa T-392/08: Skarga wniesiona w dniu 19 września 2008 r. - AEPI przeciwko Komisji.
Dz.U.UE.C.2008.301.50/2
Akt nienormatywny(Sprawa T-392/08)
(2008/C 301/85)
Język postępowania: grecki
(Dz.U.UE C z dnia 22 listopada 2008 r.)
Strony
Strona skarżąca: Elliniki Etaireia pros Prostasia tis Pnevmatikis Idioktisias A.E. (Ateny, Grecja) (przedstawiciele: P. Xanthopoulos, Th. Asprogerakas-Grivas, adwokaci)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– uwzględnienie w całości niniejszej skargi;
– stwierdzenie nieważności w całości zaskarżonej decyzji Komisji nr C(3435) wersja ostateczna z dnia 16 lipca 2008 r. w sprawie COMP/C2/38.698-CISAC, dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 WE i art. 53 EOG;
– obciążenie Komisji wszystkimi kosztami postępowania oraz nakazanie jej zapłaty wynagrodzeń przysługujących adwokatom skarżącej.
Zarzuty i główne argumenty
Składając niniejszą skargę strona skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji nr C(3435) wersja ostateczna z dnia 16 lipca 2008 r. w sprawie COMP/C2/38.698-CISAC, w części, w której Komisja ustaliła, iż skarżąca naruszyła art. 81 WE i art. 53 EOG wprowadzając do umów o przedstawicielstwie zawieranych z innymi spółkami ograniczenia zawarte w art. 11 ust. 2 standardowej umowy Międzynarodowej Konfederacji Związków Autorów i Kompozytorów (zwanej dalej: umową standardową CISAC) lub stosując w praktyce ograniczenia odnoszące się do przyjmowania członków oraz koordynując wprowadzanie ograniczeń terytorialnych zmierzających do tego, aby przyznane licencje pokrywały się z terytorium państwa siedziby poszczególnych spółek zajmujących się zbiorowym zarządzaniem prawami.
Skarżąca podnosi następujące zarzuty odnoszące sie do stwierdzenia nieważności.
Po pierwsze, skarżąca podnosi, że zaskarżona decyzja opiera się na błędnej ocenie poszczególnych faktów i ogólnie stanu faktycznego, materiału dowodowego i subiektywnych elementów naruszenia.
Po drugie, skarżąca twierdzi, iż zostało naruszone jej prawo do bycia wysłuchaną a po trzecie, iż art. 81 WE i art. 53 EOG zostały błędnie zastosowane jako że skarżąca została ukarana za naruszenie które nie miało miejsca. W szczególności podnosi ona, że wprowadzenie klauzuli terytorialnych nie powoduje, że miało miejsce naruszenie przepisów dotyczących konkurencji a klauzule te są niezbędne dla zapewnienia beneficjentom dobrego zarządzania ich prawami w państwie na terytorium którego działa każda spółka będąca strona umowy. Ponadto skarżąca utrzymuje, iż Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich uznał, że klauzule dotyczące wyłączności terytorialnej w umowach o wzajemnym przedstawicielstwie nie naruszają przepisów odnoszących się do konkurencji.
Po czwarte skarżąca podnosi, iż zaskarżona decyzja nie uwzględnia faktu, że w prawie wspólnotowym własność intelektualna oraz dzieła umysłowe i utwory artystyczne różnią się od pozostałych dóbr i usług i zatem decyzja ta błędnie podporządkowuje okoliczności faktyczne będące przedmiotem sprawy przepisom mającym zastosowanie do tych dóbr i usług.
Po piąte skarżąca utrzymuje, iż Komisja naruszyła art. 151 WE, który ustanawia zasadę wyjątku o charakterze kulturalnym zgodnie, z która Komisja musi przy przyjmowaniu jakichkolwiek uregulowań wziąć pod uwagę aspekty kulturalne mając za cel poszanowanie i promocję różnorodności kulturalnej Wspólnoty
Po szóste skarżąca podnosi, że brak analizy odnoszącej się do istnienia odpowiedzialności w ramach badania podnoszonego naruszenia art. 81 WE stanowi błędne zastosowanie przepisu prawa i oczywisty brak uzasadnienia zaskarżonej decyzji.
Po siódme skarżąca twierdzi, że zaskarżona decyzja narusza zasadę proporcjonalności jako że europejskie spółki zajmujące się zarządzaniem prawami własności intelektualnej charakteryzują się różnymi wielkościami a także zasadę bezstronności jako że została ona przyjęta w następstwie nieprawidłowo prowadzonego postępowania poprzedzającego wniesienie skargi. Ponadto skarżąca podnosi, że decyzja jest niezrozumiała i nielogiczna ze względu na występujące w niej poważne sprzeczności. Co więcej zdaniem skarżącej zaskarżona decyzja sprawiając błędne wrażenie zmierzania do celu wprowadzenia ułatwień w uzyskiwaniu licencji na używanie muzyki drogą kablową, za pośrednictwem satelity czy Internetu w rzeczywistości ma za cel doprowadzenie do wzajemnej eliminacji spółek zajmujących się zarządzaniem prawami własności intelektualnej poprzez zakłócenie zdrowych mechanizmów konkurencyjnych, wprowadzenie niejednakowych warunków rynkowych i stworzenie nieuniknionych konfliktów między wspomnianymi spółkami. Wreszcie zdaniem skarżącej zaskarżona decyzja dokonuje w sposób bezpośredni nieprawidłowej wykładni dyrektywy 93/83/EWG(1) i stoi w sprzeczności z konwencją berneńską dotyczącą własności intelektualnej, do której Unia przystąpiła.
______
(1) Dyrektywa Rady nr 93/83/EWG z dnia 27 września 1993 r. w sprawie koordynacji niektórych zasad dotyczących prawa autorskiego oraz praw pokrewnych stosowanych w odniesieniu do przekazu satelitarnego oraz retransmisji drogą kablową (Dz. U. L 248 s. 15).