Sprawa T-386/14: Skarga wniesiona w dniu 24 maja 2014 r. - Fih Holding i Fih Erhversbank przeciwko Komisji Europejskiej.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2014.253.50

Akt nienormatywny

Wersja od: 4 sierpnia 2014 r.

Skarga wniesiona w dniu 24 maja 2014 r. - Fih Holding i Fih Erhversbank przeciwko Komisji Europejskiej

(Sprawa T-386/14)

Język postępowania: angielski

(2014/C 253/66)

(Dz.U.UE C z dnia 4 sierpnia 2014 r.)

Strony

Strona skarżąca: Fih Holding A/S (Kopenhaga, Dania); i Fih Erhversbank A/S (Kopenhaga) (reprezentowane przez: O. Koktvedgaard, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

- Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 11 marca 2014 r. C(2014) 1280 wersja ostateczna w sprawie pomocy państwa SA. 34445 (2012/c) zastosowanej przez Danię w celu przeniesienia udziałów związanych z własnością nieruchomości z FIH na FSC; i

- Obciążenie Komisji kosztami postępowania

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi sześć zarzutów.

1. Zarzut pierwszy dotyczący tego, że zaskarżona decyzja jest sprzeczna z art. 107 ust. 1 TFUE w zakresie, w jakim Komisja uznała, że "żaden podmiot gospodarczy nie miałby zamiaru dokonania inwestycji w sposób i na warunkach równoważnych ze sposobem i warunkami ustalonymi w umowie dotyczącej zakupu udziałów" (motyw 93) oraz że "w wyniku tego środki nie są zgodne z MEOP" (pkt 93 i 99) oraz w art. 1 ust. 1, że przekazanie aktywów stanowi pomoc państwa.

2. Zarzut drugi dotyczący tego, że FSC nie powinna być porównywana do prywatnego inwestora, który kieruje się długoterminowymi prospektami dotyczącymi rentowności zainwestowanego kapitału, lecz do prywatnego wierzyciela, który zamierza do uzyskania zapłaty kwot należnych mu od dłużnika znajdującego się w trudnych warunkach finansowych, w wyniku wcześniej istniejących zobowiązań spoczywających na FSC.

3. Zarzut trzeci dotyczący tego, że zaskarżona decyzja jest sprzeczna z art. 107 ust. 1 TFUE w zakresie, w jakim stwierdzone zostało w motywie 116, że ulga kapitałowa brutto, będąca skutkiem środka wynosi 375 milionów DKK, za co należy się wynagrodzenie, i przeniesiona wartość wynosi 254 milionów DKK powyżej rzeczywistej wartości gospodarczej, i musi zostać odzyskana, oraz w art. 1 ust. 2 oraz w Warunkach zobowiązaniu nr 6, dokonuje zaakceptowania tego.

4. Zarzut czwarty dotyczący tego, ze zaskarżona decyzja jest sprzeczna z art. 107 ust. 1 TFUE w zakresie, w jakim Komisja ustala w motywie 103 (a) "korzyść związaną z formułą umowy zakupu 0.73 bilionów DKK)", oraz w motywie 103 (b) "wynagrodzenie za inwestycję kapitałową (1.33 bilionów DKK)". W wyniku tego brak jest podstaw do dochodzenia wynagrodzenia za ulgę podatkową, jakiej dochodzi Komisja w art. 1ust. 2 i zobowiązaniu nr 6.

5. Zarzut piaty dotyczący tego, ze Komisja błędnie zrozumiała warunki umowy stwierdzając, że FIH powinno zwrócić 254 miliony DKK FSC (motyw 116) tytułem różnicy pomiędzy przenoszoną wartością a rzeczywistą gospodarczą wartością aktywów.

6. Zarzut szósty dotyczący tego, że zaskarżona decyzja jest sprzeczna z art. 296 TFUE i art. 41 ust. 2 lit. c) Karty, ponieważ Komisja naruszyła swój istotny obowiązek proceduralny w postaci uzasadnienia jej decyzji.