Sprawa T-385/10: Skarga wniesiona w dniu 13 września 2010 r. - ArcelorMittal Wire France i in. przeciwko Komisji.
Dz.U.UE.C.2010.301.43/2
Akt nienormatywny(Sprawa T-385/10)
(2010/C 301/70)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 6 listopada 2010 r.)
Strony
Strona skarżąca: ArcelorMittal Wire France (Bourg-en-Bresse, Francja), ArcelorMittal Fontaine (Fontaine-L'Evêque, Belgia), ArcelorMittal Verderio Srl (Verderio Inferiore, Włochy) (przedstawiciele: H. Calvet, O. Billard i M. Pittie, adwokaci)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania strony skarżącej
– Tytułem żądania głównego, stwierdzenie nieważności decyzji wydanej przez Komisję w dniu 30 czerwca 2010 r. w sprawie COMP/38.344 - Stal sprężająca, w zakresie, w jakim (i) w jej art. 1 Komisja obciąża AMWF, AM Fontaine i AM Verderio odpowiedzialnością za uczestnictwo w jednolitym i ciągłym naruszeniu lub uzgodnionej praktyce w sektorze stali sprężającej z naruszeniem art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG, odpowiednio od dnia 1 stycznia 1984 r. do dnia 19 września 2002 r., od dnia 20 grudnia 1984 r. do dnia 19 września 2002 r. oraz od dnia 3 kwietnia 1995 r. do dnia 19 września 2002 r.; (ii) co za tym idzie, Komisja nakłada na skarżącej w jej art. 2 grzywnę w kwocie 276,48 mln EUR w przypadku AMWF, z czego odpowiedzialność za zapłatę 268,8 mln EUR jest dzielona solidarnie z AM Fontaine, a odpowiedzialność za zapłatę 72 mln EUR jest dzielona solidarnie z AM Verderio; (iii) Komisja nakazuje skarżącym w jej art. 3 natychmiastowe zaprzestanie naruszenia, jeśli tego jeszcze nie uczyniły, oraz zaniechanie w przyszłości wszelkich działań i zachowań opisanych w (i), a także wszelkich działań i zachowań mających za podobny lub identyczny przedmiot lub skutek oraz (iv) Komisja wskazuje w jej art. 4 skarżące jako adresatów decyzji;
– tytułem żądania ewentualnego, w ramach przysługującego Sądowi prawa nieograniczonego orzekania, zmianę zaskarżonej decyzji poprzez bardzo znaczenie obniżenie określonych w jej art. 2 kwot grzywien nałożonych na każdą ze skarżących; oraz
– w każdym z powyższych przypadków, obciążenie Komisji całością kosztów postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Skarżące wnoszą, tytułem żądania głównego, o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 30 czerwca 2010 r. C(2010) 4387 wersja ostateczna dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 TFUE oraz art. 53 porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym (zwanego dalej "EOG") (Sprawa COMP/38.344 - Stal sprężająca) w sprawie istniejącego na europejskim rynku stali sprężającej kartelu mającego za przedmiot ustalanie cen, podział rynku oraz wymianę poufnych informacji handlowych.
Na poparcie swych skarg podnoszą one szereg zarzutów opartych na:
– naruszeniu przysługującego skarżącym podstawowego prawa do bezstronnego rozpatrzenia sprawy przez sąd oraz naruszenia art. 47 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej ze względu na to, że Komisja zarówno prowadzi dochodzenie w sprawie, jak i wydaje rozstrzygnięcie w jej przedmiocie;
– naruszeniu art. 23 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003(1), a także zasad indywidualizacji kar, proporcjonalności i równości traktowania ze względu na to, że Komisja nałożyła na skarżące grzywnę w kwocie w oczywisty sposób przekraczającej określony w przepisach prawa pułap 10 % obrotów osiągniętych przez skarżące w trakcie poprzedniego roku księgowego;
– braku dowodów przemawiających za popełnieniem naruszenia art. 101 TFUE i art. 53 EEE w okresie pomiędzy dniem 1 stycznia 1984 r. a listopadem 1992 r. lub co najmniej braku uzasadnienia;
– braku uzasadnienia i naruszeniu wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien(2), a także zasad ochrony uzasadnionych oczekiwań i dobrej administracji ze względu na to, że zaskarżona decyzja ma braki pociągające za sobą niemożność zrozumienia zastosowanej przez Komisję metodologii obliczania grzywien;
– braku uzasadnienia oraz oczywistych naruszeń prawa oraz błędów dotyczących okoliczności faktycznych ze względu na to, że Komisja zwiększyła o 60 % kwoty grzywien nałożonych na AMWF i AM Fontaine z tytułu powrotu przez te przedsiębiorstwa do naruszenia; oraz
– niewystarczającym uzasadnieniu i naruszeniu art. 23 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003, a także zasad równości i proporcjonalności ze względu na zwiększenie, celem wywarcia skutku odstraszającego, o 20 % jedynie kwot grzywien nałożonych na skarżące, choć inni uczestnicy kartelu znajdowali się w takiej samej sytuacji.
______
(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. [101 TFUE] i [102 TFUE] (Dz.U. 2003, L 1, s. 1).
(2) Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien nakładanych na mocy art. 23 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1/2003 (Dz.U. 2006, C 210, s. 2).