Sprawa T-381/10: Skarga wniesiona w dniu 8 września 2010 r. - Sanitec Europe przeciwko Komisji.
Dz.U.UE.C.2010.301.41
Akt nienormatywny(Sprawa T-381/10)
(2010/C 301/67)
Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 6 listopada 2010 r.)
Strony
Strona skarżąca: Sanitec Europe Oy (Helsinki, Finlandia) (przedstawiciele: J. Killick, Barrister, I. Reynolds, Solicitor, P. Lindfelt i K. Struckmann, adwokaci)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania strony skarżącej
– Stwierdzenie nie ważności, w całości lub w części, decyzji Komisji C(2010) 4185 wersja ostateczna z dnia 23 czerwca 2010 r. w sprawie COMP/39092 - Instalacje sanitarne;
– stwierdzenie, że skarżąca nie ponosi odpowiedzialności za antykonkurencyjną działalność w sektorze baterii łazienkowych oraz, w razie konieczności, stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim może ona obciążać skarżącą (bądź spółki od niej zależne) odpowiedzialnością w tym względzie;
– ponadto bądź posiłkowo, obniżenie wysokości grzywny;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania; oraz
– wydanie wszelkich innych rozstrzygnięć, jakie mogą okazać się stosowne w niniejszej sprawie.
Zarzuty i główne argumenty
Skarżąca wnosi, na podstawie art. 263 TFUE, o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2010) 4185 wersja ostateczna z dnia 23 czerwca 2010 r. (sprawa COMP/39092 - Instalacje sanitarne) w sprawie kartelu na rynkach instalacji sanitarnych do łazienek w Belgii, Niemczech, Francji, Włoszech, Niderlandach i Austrii obejmującego koordynację cen sprzedaży i wymianę istotnych informacji handlowych oraz, tytułem żądania ewentualnego, obniżenie kwoty grzywny nałożonej na skarżącą.
W uzasadnieniu skargi skarżąca podnosi następujące zarzuty:
Po pierwsze Komisja nie oceniła lub nie zbadała właściwego kontekstu gospodarczego, wobec czego nie zdołała wykazać w wymagany prawem sposób antykonkurencyjnego celu zarzucanych naruszeń. Instytucja ta nie była uprawniona do przyjęcia założenia (czy też uznania), że rozmowy i) między podmiotami nie konkurującymi ze sobą oraz ii) dotyczące ceny, która nie ma znaczenia gospodarczego i której nie płaci żaden uczestnik rynku, miały cel antykonkurencyjny.
Po drugie Komisja popełniłaby błąd, gdyby obciążyła skarżącą odpowiedzialnością za naruszenie w sektorze baterii łazienkowych, zważywszy na treść zarzutu pierwszego oraz na okoliczność, że ani skarżąca ani spółki od niej zależne nie są producentami baterii łazienkowych.
Ponadto Komisja nie zdołała wykazać w wymagany prawem sposób istnienia zarzucanego naruszenia, w szczególności ze względu na to, że przeprowadzona przez nią analiza dowodów była błędna w odniesieniu do Francji, Włoch oraz Keramag Keramische Werke AG w Niemczech, za której działania obciążono odpowiedzialnością skarżącą.
Po czwarte Komisja nie wykazała interesu w stwierdzeniu naruszenia w Niderlandach, gdzie uległo ono przedawnieniu.
Co więcej Komisja i) nie sformułowała prawidłowo zarzutów w piśmie w sprawie przedstawienia zarzutów oraz ii) nie uwzględniła ani nie ujawniła stosownych dowodów mogących świadczyć o braku odpowiedzialności skarżącej. Te uchybienia proceduralne nieodwracalnie naruszyły prawo skarżącej do obrony.
Po czwarte Komisja nie wykazała interesu w stwierdzeniu naruszenia w Niderlandach, gdzie uległo ono przedawnieniu.
Tytułem zarzutu dodatkowego skarżąca podnosi, że nie mogła ona zostać obciążona bezpośrednio i indywidualnie odpowiedzialnością za zapłatę grzywny w kwocie 9 873 060. Skarżąca nie dopuściła się bowiem żadnego czynu bezprawnego. Jest ona odpowiedzialna za naruszenie tylko jako spółka macierzysta, a jako taka nie może ponosić bezpośredniej i indywidualnej odpowiedzialności za zapłatę grzywny. Co więcej możliwość obciążenia skarżącej bezpośrednią i indywidualną odpowiedzialnością nie została zasygnalizowana w piśmie w sprawie przedstawienia zarzutów, co stanowi uchybienie proceduralne będące podstawą stwierdzenia nieważności.
Jednocześnie przeprowadzone w sprawie dochodzenie miało charakter wybiórczy i arbitralny, gdyż ściganiem nie objęto nigdy wielu przedsiębiorstw, którym zarzuca się uczestnictwo w rzekomo bezprawnych spotkaniach lub rozmowach.
Wreszcie grzywna jest niesprawiedliwie i nieproporcjonalnie wysoka, w szczególności ze względu na brak wprowadzenia w życie ustaleń z tych rozmów lub ich skutków rynkowych. Skarżąca wnosi zatem do Sądu o skorzystanie z nieograniczonego prawa orzekania wynikającego z art. 261 TFUE, w celu obniżenia kwoty grzywny.