Sprawa T-371/17: Skarga wniesiona w dniu 13 czerwca 2017 r. - Qualcomm and Qualcomm Europe/Komisja.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2017.256.34

Akt nieoceniany

Wersja od: 7 sierpnia 2017 r.

Skarga wniesiona w dniu 13 czerwca 2017 r. - Qualcomm and Qualcomm Europe/Komisja

(Sprawa T-371/17)

Język postępowania: angielski

(2017/C 256/39)

(Dz.U.UE C z dnia 7 sierpnia 2017 r.)

Strony

Strona skarżąca: Qualcomm, Inc. (San Diego, Kalifornia, Stany Zjednoczone), Qualcomm Europe, Inc. (San Diego), (przedstawiciele: adwokaci M. Pinto de Lemos Fermiano Rato i M. Davilla)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

- stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej C (2017) 2258 final z dnia 31 marca 2017 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 18 ust. 3 i art. 24 ust. 1 lit. d) rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 w sprawę AT.39711 - Qualcomm (drapieżne ceny) oraz

- obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

U uzasadnieniu skargi strona skarżąca formułuje sześć zarzutów.

1. Zarzut pierwszy, zgodnie z którym zaskarżona decyzja narusza zasadę konieczności.

- Po pierwsze strona skarżąca podnosi, że zaskarżona decyzja wykracza poza wąski zakres dochodzenia Komisji zdefiniowany w piśmie w sprawie przedstawienia zarzutów, w czasie wysłuchania, na posiedzeniu podsumowującym oraz we wcześniejszych wezwaniach do udzielenia informacji, co do czasu trwania zarzucanego naruszenia, jak również w stosunku do hipotez dotyczących szkody, będącej przedmiotem dochodzenia Komisji.

- W dalszej kolejności strona skarżąca twierdzi, że pytań sformułowanych w zaskarżonej decyzji, o tak szerokim zakresie, nie można uznać za pytania uzupełniające, które miałyby wyłącznie na celu uzyskanie wyjaśnień dotyczących argumentów podniesionych przez stronę skarżącą w odpowiedzi na pismo w sprawie przedstawienia zarzutów oraz w trakcie wysłuchania, ale raczej jako całkowicie nowe i nieuzasadnione żądania.

- Następnie zdaniem strony skarżącej zaskarżona decyzja zmierza do uzupełnienia pewnych aspektów odpowiedzi udzielonych przez stronę skarżącą na wezwania do udzielania informacji wystosowanych w niektórych przypadkach nawet pięć lat temu a odnoszących się do okoliczności, które miały miejsce dziesięć lat temu i lub wcześniej. Strona skarżąca twierdzi, że jeżeli dodatkowe informacje, o które zwróciła się teraz Komisja były rzeczywiście niezbędne dla celów dochodzenia strona skarżąca mogła w sposób uzasadniony oczekiwać, że Komisja zwróci się o udzielenie tych informacji i wyjaśnień najpóźniej przed wystosowaniem pisma w sprawie przedstawienia zarzutów w grudniu 2015 r., a nie z początkiem 2017 r.

- Poza tym zdaniem strony skarżącej, zaskarżona decyzja przerzuca na nią istotną cześć pracy należącej do Komisji, w szczególności przetwarzanie dostarczenie danych w szczególnym formacie.

- Wreszcie strona skarżąca podnosi, że Komisja nie może przerzucić na nią pod groźbą kary, ciężaru dowodu mającego jakoby na celu umożliwienie jej wykazania prawdziwości argumentów podniesionych przez nią w odpowiedzi na pismo w sprawie przedstawienia zarzutów.

2. Zarzut drugi, zgodnie z którym zaskarżona decyzja narusza zasadę proporcjonalności.

- Strona skarżąca podnosi, że informacje, których przekazania wymaga od nich zaskarżona decyzja są nieuzasadnione, bardzo obszerne oraz niezwykle trudne do zgromadzenia lub skompilowania. W opinii strony skarżącej zaskarżona decyzja wymaga od niej zgromadzenia znacznej ilości informacji, których nie gromadzi ona, ani nie przechowuje w sposób systematyczny w toku prowadzenia działalności gospodarczej oraz wykonania istotnej części pracy należącej do Komisji.

- Poza tym strona skarżąca twierdzi, że przewidziana w zaskarżonej decyzji kara grzywny za brak dostarczenia takich informacji w wyznaczonym terminie jest nieuzasadniona a wyznaczone terminy nierozsądne.

3. Zarzut trzeci, zgodnie z którym zaskarżona decyzja nie została uzasadniona w wystarczający sposób.

Strona skarżąca twierdzi, że w odniesieniu do pewnej liczby zagadnień zaskarżona decyzja przedstawia nieprzekonujące, niejasne, nieuchwytne i niewystarczające uzasadnienie, które nie tłumaczy nadmiernego zakresu i konieczności wezwań Komisji do udzielenia dodatkowych informacji. W innych przypadkach, zdaniem strony skarżącej, zaskarżona decyzja nie przedstawia żadnego uzasadnienia. W zawiązku z tym strona skarżąca argumentuje, że nie jest w stanie zrozumieć dlaczego żądane informację są niezbędne Komisji do prowadzenia dochodzenia.

4. Zarzut czwarty, zgodnie z którym zaskarżona decyzja zmierza do niesłusznego odwrócenia ciężaru dowodu.

Strona skarżąca twierdzi, że zaskarżona decyzja zmierza do niesłusznego odwrócenia ciężaru dowodu, w rzeczywistości "przekazując" jej zadanie gromadzenia materiału dowodowego przeciwko sobie. Zaskarżona decyzja wymaga zwłaszcza by strona skarżąca weryfikowała w imieniu Komisji pochodzące od strony skarżącej dane księgowe, mimo że dane te zostały poddane z należytą starannością audytowi zewnętrznemu. Podobnie strona skarżąca twierdzi, że zaskarżona decyzja wymaga by udowodniła ona, że prowadziła swą działalność zgodnie z prawem.

5. Zarzut piąty, zgodnie z którym zaskarżona decyzja narusza prawo do odmowy składania obciążających wyjaśnień we własnej sprawie.

- Strona skarżąca twierdzi, że zaskarżona decyzja wymaga od niej przedstawienia "informacji", które zgodnie z obowiązującymi standardami prawnymi nie sposób uznać za dotyczące okoliczności faktycznych lub dokumentów, ale które dotyczą raczej obliczeń, szczegółów i kodów, cen hipotetycznych, analiz i interpretacji historycznych założeń poczynionych wile lat wcześniej.

- Poza tym strona skarżąca podnosi, że zaskarżona decyzja zobowiązuje ją do wykazania, że z własnej inicjatywy podjęła działania mające na celu dostosowanie się od reguł konkurencji Unii.

6. Zarzut szósty, zgodnie z którym zaskarżona decyzja narusza zasadę dobrej administracji.

Strona skarżąca twierdzi, że czas przyjęcia, treść i kontekst zaskarżonej decyzji rodzi poważne przypuszczenia o złej administracji, braku podstawy prawnej dochodzeń i nękaniu, zarzucając Komisji, iż nadużyła swych szerokich uprawnień w dziedzinie dochodzeń, aby zatuszować swe niepowodzenia polegające na niewykazaniu zarzuconego naruszenia po trwającym siedem lat dochodzeniu.