Sprawa T-369/23: Skarga wniesiona w dniu 5 lipca 2023 r. - Hypo Vorarlberg Bank/SRB
Dz.U.UE.C.2023.314.11
Akt nienormatywnySkarga wniesiona w dniu 5 lipca 2023 r. - Hypo Vorarlberg Bank/SRB
(Sprawa T-369/23)
(2023/C 314/14)
(Dz.U.UE C z dnia 4 września 2023 r.)
Strony
Strona skarżąca: Hypo Vorarlberg Bank AG (Bregencja, Austria) (przedstawiciele: G. Eisenberger, A. Brenneis i J. Holzmann, Rechtsanwälte)
Strona pozwana: Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (Single Resolution Board - SRB)
Żądania:
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
- stwierdzenie nieważności decyzji wydanej przez SRB w dniu 2 maja 2023 r., dokument nr SRB/ES/2023/23, wraz z załącznikami, w zakresie, jakim dotyczą one obliczenia za 2023 r. składek pobranych ex-post, w każdym razie w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżącej, oraz
- obciążenie SRB kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie swej skargi strona skarżąca podnosi dziewięć zarzutów.
1. Zarzut pierwszy: Naruszenie art. 102 dyrektywy 2014/59/UE 1 , art. 69 i art. 70 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 806/2014 2 , art. 3 i art. 4 ust. 2 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/63 3 a także naruszenie zasady proporcjonalności ze względu na nieprawidłowe określenie poziomu docelowego ze względu na to, że, wbrew ramom prawnym Unii, strona pozwana określiła zbyt wysoki poziom docelowy.
2. Zarzut drugi: Naruszenie art. 70 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 806/2014, art. 103 ust. 7 dyrektywy 2014/59/UE, art. 6 ust. 1-6, art. 7 ust. 2, art. 20 i załącznika II do rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/63 ze względu na brak zastosowania trzech wskaźników ryzyka, ponieważ pozwana, wbrew wymogom wynikającym z prawa Unii, nie zastosowała następujących wskaźników ryzyka "fundusze własne i zobowiązania kwalifikowalne posiadane przez instytucję powyżej minimalnych wymogów dotyczących funduszy własnych i zobowiązań kwalifikowalnych"; "stopień złożoności" oraz "możliwość przeprowadzenia skutecznej restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji".
3. Zarzut trzeci: Naruszenie art. 6 ust. 5 i 7, art. 7 ust. 2, art. 4 oraz załącznika I etap 2 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/63 ze względu na nieprawidłowe zastosowanie i wyważenie znaczenia wskaźnika ryzyka "objęcie instytucjonalnym systemem gwarancyjnym (Institutional Protection Schemes - IPS)", w szczególności ze względu na to, że nie przeprowadzono żadnej oceny tego IPS.
4. Zarzut czwarty: Naruszenie istotnych przepisów proceduralnych ze względu na niedostateczne uzasadnienie decyzji
Zaskarżona decyzja narusza obowiązek uzasadnienia przewidziany w art. 296 ust. 2 TFUE oraz w art. 41 ust. 1 i 2 lit. c) karty ze względu na to, że nie zostały spełnione sformułowane przez Trybunał w sprawie C-584/20 P 4 wymogi odnoszące się do zakresu obowiązku uzasadnienia.
5. Zarzut piąty: Naruszenie istotnych przepisów proceduralnych ze względu na brak uzasadnienia wyczerpania istotnych uprawnień dyskrecjonalnych
Zaskarżona decyzja narusza obowiązek uzasadnienia przewidziany w art. 296 ust. 2 TFUE oraz w art. 41 ust. 1 i 2 lit. c) karty ponieważ w odniesieniu do zakresu uznania, jakim dysponuje strona pozwana, nie zostały wyjaśnione oceny dokonane przez pozwaną i podstawy ich dokonania. Nie można zatem wykluczyć arbitralnego wykorzystania przez pozwaną uprawnień dyskrecjonalnych.
6. Zarzut szósty: Naruszenie istotnych przepisów proceduralnych ze względu na brak wysłuchania i naruszenie prawa do bycia wysłuchanym
Skarżąca nie została wysłuchana ani przed wydaniem zaskarżonej decyzji, ani przed wydaniem opartej na niej decyzji w sprawie poboru składek, wbrew temu, co przewiduje art. 41 ust. 1 i 2 lit. a) karty. Podobnie konsultacje przeprowadzone przez pozwaną nie umożliwiły przedstawienia rzeczywistych i kompletnych uwag w przedmiocie konkretnego obliczenia wysokości składek.
7. Zarzut siódmy: Niezgodność z prawem rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/63 jako podstawy upoważnienia do wydania zaskarżonej decyzji oraz niezgodność z prawem metodologii korekty w zależności od profilu ryzyka ustalonego przez rozporządzenie delegowane (UE) 2015/63 i zakresu uznania pozostawionego SRB
Artykuł y 4-7 i 9, 17 i 20 oraz załącznik I do rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/63, na których opiera się zaskarżona decyzja, tworzą nietransparentny i błędny pod względem materialnym system ustalania składek, sprzeczny z art. 16, 17, 41 i 47 karty, w ramach którego przestrzeganie art. 20 i 21 karty oraz poszanowanie zasad proporcjonalności i pewności prawa nie są zagwarantowane.
8. Zarzut ósmy: Niezgodność z prawem rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 2015/81 5 jako podstawy zaskarżonej decyzji
Zaskarżona decyzja narusza postanowienia traktatowe, ponieważ art. 8 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2015/81 wykracza poza granice określone w art. 70 ust. 7 rozporządzenia (UE) nr 806/2014 w związku z art. 291 TFUE, a ani rozporządzeniu wykonawczemu, ani podstawie upoważnienia nie towarzyszy uzasadnienie spełniające wymogi określone w art. 296 ust. 2 TFUE.
9. Zarzut dziewiąty: Niezgodność z prawem dyrektywy 2014/59/UE i rozporządzenia (UE) nr 806/2014 jako podstawy upoważnienia do przyjęcia rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/63 i rozporządzenia wykonawczego (UE) 2015/81, a tym samym do wydania zaskarżonej decyzji
Tytułem ewentualnym strona skarżąca podnosi niezgodność z prawem wszystkich przepisów dyrektywy 2014/59/UE i rozporządzenia (UE) nr 806/2014, które narzucają w sposób wiążący system składek wprowadzony przez rozporządzenie delegowane (UE) 2015/63 i przyznają stronie pozwanej zbyt daleko idące uprawnienia dyskrecjonalne. Ponieważ przepisów tych, a w szczególności art. 69 ust. 1 i 2, art. 70 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 806/2014 i art. 102 ust. 1 i 2 dyrektywy 2014/59/UE nie można zinterpretować w sposób zgodny z prawem pierwotnym, są one sprzeczne z zasadą ustanawiającą obowiązek uzasadniania aktów prawnych, zasadą pewności prawa oraz traktatami (w szczególności z art. 1 ust. 2 TUE, art. 15, 296 i 298 TFUE) oraz z kartą (w szczególności z art. 16, 17, 41, 42 i 47 karty).