Sprawa T-368/12 P: Odwołanie wniesione w dniu 17 sierpnia 2012 r. przez Komisję Europejską od wyroku wydanego w dniu 13 czerwca 2012 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawie F-63/11 Macchia przeciwko Komisji.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2012.311.14

Akt nienormatywny

Wersja od: 13 października 2012 r.

Odwołanie wniesione w dniu 17 sierpnia 2012 r. przez Komisję Europejską od wyroku wydanego w dniu 13 czerwca 2012 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawie F-63/11 Macchia przeciwko Komisji

(Sprawa T-368/12 P)

(2012/C 311/19)

Język postępowania: francuski

(Dz.U.UE C z dnia 13 października 2012 r.)

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Currall i D. Martin, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Luigi Marchia (Bruksela, Belgia)

Żądania

Wnoszący odwołanie wnosi do Sądu o:

– uchylenie wyroku wydanego w dniu 13 czerwca 2012 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawie F-63/11 Macchia przeciwko Komisji;

– oddalenie skargi wniesionej przez L. Marchię w sprawie F-63/11;

– rozstrzygnięcie, że każda ze stron pokrywa własne koszty w niniejszej instancji;

– obciążenie L. Macchi kosztami związanymi z postępowaniem przed SSP.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania Komisja podnosi 4 zarzuty.

1) Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia zakazu orzekania ultra petita, ponieważ SSP z jednej strony poszerzył przedmiot sporu stwierdzając nieważność decyzji Komisji nie tylko z powodu odmowy przedłużenia umowy L. Macchi ale również z powodu odmowy zawarcia z nim nowej umowy, podczas gdy żądanie skargi w pierwszej instancji obejmowało jedynie stwierdzenie nieważności decyzji Komisji o nieodnowieniu umowy zainteresowanego a z drugiej strony zniekształcił przedmiot sporu orzekając, że nie ma potrzeby zbadania zarzutu skarżącego w pierwszej instancji, L. Macchi dotyczącego powodu odmowy związanego z zasadą 8 lat w sytuacji gdy ten zarzut miał największą wagę w ramach skargi w pierwszej instancji.

2) Zarzut drugi dotyczący naruszenia zasady kontradyktoryjności, ponieważ SSP poszerzył i zniekształcił przedmiot sporu nie dając Komisji możliwości wypowiedzenia się w tej kwestii.

3) Zarzut trzeci dotyczący naruszenia zakazu orzekania ultra vires w zakresie w jakim z jednej strony SSP stwierdził nieważność decyzji Komisji, ponieważ nie zbadała ona czy istnieje inne stanowisko, na którym zainteresowany mógłby zostać zatrudniony i z drugiej strony orzekając, że jest właściwy dla zbadania czy powody, którymi kierowała się administracja przy odmowie odnowienia umowy nie naruszają kryteriów i warunków ustanowionych przez prawodawcę w regulaminie pracowniczym i mających na celu zagwarantowanie członkom personelu kontraktowego możliwości korzystania w pewnym zakresie z kontynuacji zatrudnienia, podczas gdy taka właściwość nie znajduje żadnego oparcia w przepisach warunków zatrudnienia innych członków personelu UE.

4) Zarzut czwarty dotyczący zniekształcenia pojęcia interesu służby i nieprawidłowego zastosowania orzecznictwa Trybunału poprzez z jednej strony rozstrzygnięcie, że interes służby należy pogodzić z obowiązkiem staranności i że wymaga on aby zbadano możliwość przekazania nowych funkcji zainteresowanemu i z drugiej strony poprzez błędne wyprowadzenie z orzecznictwa Trybunału, że Komisja nie może skutecznie powołać się na brak interesu służby w odnowieniu umowy zainteresowanego, ponieważ art. 8 warunków zatrudnienia innych członków personelu UE należy interpretować w ten sposób, że ma on na celu zagwarantowanie pewnej kontynuacji zatrudnienia członkom personelu zatrudnionym w oparciu o umowy na czas określony.