Sprawa T-357/17: Skarga wniesiona w dniu 6 czerwca 2017 r. - Aide et Action France/Komisja.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2017.269.28

Akt nieoceniany

Wersja od: 14 sierpnia 2017 r.

Skarga wniesiona w dniu 6 czerwca 2017 r. - Aide et Action France/Komisja

(Sprawa T-357/17)

Język postępowania: francuski

(2017/C 269/40)

(Dz.U.UE C z dnia 14 sierpnia 2017 r.)

Strony

Strona skarżąca: Aide et Action France (Paryż, Francja) (przedstawiciel: adwokat A. Le Mière)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

- stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 6 kwietnia 2017 r. oraz noty obciążeniowej nr 3241607987 otrzymanej w dniu 8 sierpnia 2016 r., wraz z wszystkimi skutkami prawnymi, jakie się z tym wiążą;

- zasądzenie od Komisji Europejskiej zapłaty na rzecz Aide et Action France kwoty 8 000 EUR na podstawie art. 134 regulaminu postępowania przed Sądem Unii Europejskiej.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1. Zarzut pierwszy dotyczący interesu i legitymacji procesowej skarżącej, w związku z tym, że decyzja z dnia 6 kwietnia 2017 r. (zwana dalej "zaskarżoną decyzją") wywołuje wobec niej skutki prawne.

2. Zarzut drugi dotyczący niewystarczającego uzasadnienia zaskarżonej decyzji w związku z tym, że;

- decyzja ta narusza art. 296 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (zwanego dalej "TFUE") i art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej "kartą");

- w decyzji tej nie wskazano żadnych jasnych i jednoznacznych okoliczności faktycznych i prawnych;

- Komisja ograniczyła się do stwierdzenia, że doszło do niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązań umownych bez określenia konkretnego postanowienia umownego, które pozwalałoby to potwierdzić, ani bez określenia kryterium, na podstawie którego ustaliła wysokość wskazanego długu;

- decyzja ta nie została wystarczająco uzasadniona nawet w świetle kontekstu, w jakim została wydana;

- dochodzenia przeprowadzone przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) oraz opis stanu faktycznego nie pozwalają na zrozumienie zakresu środka, jaki został podjęty wobec strony skarżącej.

3. Zarzut trzeci dotyczący odmowy udostępnienia ostatecznego sprawozdania OLAF-u przekazanego Komisji Europejskiej w związku z tym, że:

- zaskarżona decyzja narusza art. 15 ust. 3 TFUE, art. 42 karty oraz rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji;

- po wydaniu noty obciążeniowej oraz decyzji o odzyskaniu wierzytelności przez potrącenie stronie skarżącej należało udostępnić sprawozdanie końcowe OLAF-u, tak aby mogła w pełni skorzystać z prawa do obrony;

- Komisja powinna była porozumieć się co do stosowania krajowych przepisów regulujących prawo dostępu do dokumentów, na których opiera się niekorzystna decyzja;

- umowa w sprawie dofinansowania powinna była przewidywać postanowienia regulujące zasady udostępniania sprawozdań z dochodzenia oraz czynności sprawdzających Komisji;

- w każdym razie Komisja mogła udostępnić dokument w części poprzez zaciemnienie pewnych jego fragmentów.

4. Zarzut czwarty dotyczący braku jakiejkolwiek podstawy do wydania zaskarżonej decyzji, które to uchybienie narusza TFUE, z związku z tym, że:

- zaskarżona decyzja narusza art. 209 TFUE oraz rozporządzenia finansowe nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. i nr 1268/2012 z dnia 29 października 2012 r;

- zaskarżona decyzja nie została wydana w związku z istnieniem wierzytelności pewnej, wyrażonej w kwocie pieniężnej i wymagalnej;

- wszystkie środki otrzymane przez stronę skarżącą zostały w całości wydane na realizację programu, na który przyznano środki z funduszy europejskich, zgodnie z art. 14 załącznika 2 do umowy w sprawie dofinansowania "Grant Contract".