Sprawa T-350/17: Skarga wniesiona w dniu 1 czerwca 2017 r. - Singapore Airlines and Singapore Airlines Cargo/Komisja.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2017.239.68/2

Akt nieoceniany

Wersja od: 24 lipca 2017 r.

Skarga wniesiona w dniu 1 czerwca 2017 r. - Singapore Airlines and Singapore Airlines Cargo/Komisja

(Sprawa T-350/17)

Język postępowania: angielski

(2017/C 239/79)

(Dz.U.UE C z dnia 24 lipca 2017 r.)

Strony

Strona skarżąca: Singapore Airlines Ltd (Singapur, Singapur) i Singapore Airlines Cargo Pte Ltd (Singapur), (przedstawiciele J. Kallaugher i J. Poitras, Solicitors oraz adwokat J. Ruiz Calzado)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

- stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2017) 1742 final z dnia 17 marca 2017 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, art. 53 Porozumienia EOG oraz art. 8 Umowy między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie transportu lotniczego (Sprawa AT.39258 - Lotniczy transport towarowy) w całości lub w części;

- tytułem żądania ewentualnego, istotne obniżenie wysokości grzywny nałożonej na stronę skarżącą;

- obciążenie Komisji kosztami postępowania.

- zarządzenie wszelkich stosowych środków wymaganych okolicznościami sprawy.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu strona skarżąca podnosi sześć zarzutów

1. Zarzut pierwszy, zgodnie z którym należy stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji, ze względu na fakt, że jej podstawowe ustalenie w przedmiocie istnienia jednolitego i ciągłego naruszenia na rynku usług lotniczego przewozu towarów na wszystkich połączeniach z UE i do UE jest obarczone rażącymi naruszeniami prawa i opiera się na błędnych ustaleniach faktycznych.

Zdaniem story skarżącej zaskarżona decyzja w szczególności nie przedstawia dowodów na okoliczność: i) istnienia kartelu na skale światową, ii) właściwości rzeczowej Komisji w zakresie zachowań dotyczących sprzedaży usług lotniczego przewozu towarów poza granicami UE, iii) zastosowania art. 101 TFUE do zachowań regulowanych przez rządy państw trzecich lub przez nie wymaganych, iv) istnienia wystarczającego związku pomiędzy zachowaniem dotyczącym trzech zarzucanych elementów jednolitego i ciągłego naruszenia, mianowicie dopłatą paliwową, dopłatą z tytułu bezpieczeństwa i mającą jakoby miejsce odmową uiszczenia prowizji od dopłat oraz v) istnienia wystarczającego związku pomiędzy kontaktami linii lotniczych na poziomie siedzib i ich zachowaniem na lokalnych rynkach.

2. Zarzut drugi, zgodnie z którym należy stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji, ze względu na fakt, że stwierdza ona naruszenie dotyczące koordynacji w zakresie płatności prowizji od dopłat na rzecz spedytorów.

3. Zarzut trzeci, zgodnie z którym należy stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji, ze względu na fakt, że ustalenia dotyczące udziału strony skarżącej w naruszeniu opierają się dowodach, które odnoszą się wyłącznie do kontaktów pomiędzy członkami sojuszu WOW - sojuszu linii lotniczych w dziedzinie lotniczego przewozu towarów.

Zdaniem story skarżącej zaskarżona decyzja opiera się na błędnym kryterium prawnym zastosowanym w celu oceny pełnej współpracy w ramach sojuszu linii lotniczych, skutkującym podstawowymi błędami w ocenie sposobu funkcjonowania sojuszu WOW. Strona skarżąca podnosi również, że jej kontakty z partnerami w ramach sojuszu WOW były wpisane w prawdziwy wysiłek zmierzający do stworzenia odnoszącego sukcesy sojuszu, wobec czego nie były one przejawem jednolitego schematu lub planu, który miał być podstawą jednolitego i ciągłego naruszenia.

4. Zarzut czwarty, zgodnie z którym należy stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji, ze względu na fakt, że nie dostarcza ona dowodów na okoliczność udziału strony skarżącej w jednolitym i ciągłym naruszeniu.

5. Zarzut piąty, zgodnie z którym, nawet jeśli (inaczej niż argumentuje w zarzucie czwartym) strona skarżąca uczestniczyła w pewnych aspektach jednolitego i ciągłego naruszenia, zaskarżona decyzja nie powołuje dowodów na okoliczność, iż strona skarżąca poosiadała wiedzę na temat innych aspektów zachowania opisywanego w zaskarżonej decyzji, w szczególności w oczywisty sposób bezprawnej koordynacji w ramach trzonu grupy lub że powinna była posiadać wiedzę na temat tego zachowania, jak wymaga tego orzecznictwo.

6. Zarzut szósty, zgodnie z którym, jeżeli Sąd nie stwierdzi nieważności zaskarżonej decyzji w całości, powinien obniżyć grzywy wymierzone stronie skarżącej z tego względu, że Komisja nie postępowała zgodnie z jasnymi wymogami wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien ¹  w zakresie określenia właściwego obrotu oraz z tego względu, że nałożona grzywna nie odzwierciedla ograniczonego udziału strony skarżącej w jednolitym i ciągłym naruszeniu oraz mniejszą wagę jej zachowania (jak wskazano w zarzucie trzecim, czwarty i piątym).

¹ Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien nakładanych na mocy art. 23 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 1/2003 (Dz.U. 2006, C 210, s. 2).