Sprawa T-348/13: Skarga wniesiona w dniu 3 lipca 2013 r. - Kadhaf Al Dam przeciwko Radzie i Komisji.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2013.298.8/1

Akt nienormatywny

Wersja od: 12 października 2013 r.

Skarga wniesiona w dniu 3 lipca 2013 r. - Kadhaf Al Dam przeciwko Radzie i Komisji

(Sprawa T-348/13)

(2013/C 298/13)

Język postępowania: francuski

(Dz.U.UE C z dnia 12 października 2013 r.)

Strony

Strona skarżąca: Ahmed Mohammed Kadhaf Al Dam (Kair, Egipt) (przedstawiciel: adwokat H. de Charette)

Strona pozwana: Komisja Europejska i Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

- orzeczenie, że

- pozostawiająca wpis decyzja 2013/182/WPZiB z dnia 22 kwietnia 2013 r. zmieniająca decyzję 2011/137/WPZiB w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Libii, w zakresie w jakim nie usunęła nazwiska skarżącego z załącznika II i z załącznika IV do decyzji 2011/137/WPZiB;

- decyzja 2011/137/WPZiB z dnia 28 lutego 2011 r. w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Libii, w zakresie w jakim załączniki II i IV do tej decyzji zawierają nazwisko skarżącego;

- rozporządzenie Rady Unii Europejskiej nr 204/2011 z dnia 2 marca 2011 r. w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Libii, w zakresie w jakim załącznik III do niego zawiera nazwisko skarżącego;

nie mają do skarżącego zastosowania;

- zasądzenie od Rady i Komisji symbolicznej kwoty jednego euro tytułem zadośćuczynienia;

- obciążenie Rady i Komisji kosztami postępowania

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

1) Zarzut pierwszy, dotyczący naruszenia praw podstawowych, podzielony na cztery części, których podstawą są:

- naruszenie prawa strony skarżącej do obrony, gdyż nie została ona wysłuchana przed zastosowaniem wobec niej środków ograniczających;

- brak doręczenia stronie skarżącej zaskarżonych aktów i to pomimo faktu, że jej adres był organom znany;

- brak uzasadnienia, gdyż uzasadnienie przytoczone w zaskarżonych aktach na poparcie środków ograniczających zastosowanych wobec strony skarżącej nie ma związku ani z sytuacją w Libii w odnośnym czasie, ani z zamierzonymi celami;

- brak wysłuchania.

2) Zarzut drugi, dotyczący naruszenia prawa własności, podzielony na dwie części, których podstawą są:

- brak użyteczności publicznej lub interesu ogólnego środków ograniczających zastosowanych wobec strony skarżącej, gdyż oficjalnie zerwała ona kontakty z rządem libijskim;

- brak pewności prawnej.