Sprawa T-344/17: Skarga wniesiona w dniu 31 maja 2017 r. - Latam Airlines Group i Lan Cargo/Komisja.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2017.239.65

Akt nieoceniany

Wersja od: 24 lipca 2017 r.

Skarga wniesiona w dniu 31 maja 2017 r. - Latam Airlines Group i Lan Cargo/Komisja

(Sprawa T-344/17)

Język postępowania: angielski

(2017/C 239/77)

(Dz.U.UE C z dnia 24 lipca 2017 r.)

Strony

Strona skarżąca:: Latam Airlines Group SA (Santiago, Chile), Lan Cargo SA (Santiago) (przedstawiciele: B. Hartnett, Barrister, adwokat O. Geiss orazzW. Sparks, Solicitor)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

- stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2017) 1742 final z dnia 17 marca 2017 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, art. 53 Porozumienia EOG oraz art. 8 Umowy między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie transportu lotniczego (Sprawa AT.39258 - Lotniczy transport towarowy) w zakresie w jakim dotyczy strony skarżącej;

- w dalszej kolejności lub tytułem żądania ewentualnego, obniżenie wysokości grzywny nałożonej na stronę skarżącą;

- obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu strona skarżąca formułuje siedem zarzutów.

1. Zarzut pierwszy, zgodnie z którym Komisja naruszyła prawo i dokonała błędnych ustaleń faktycznych, błędne interpretując dowody obciążające stronę skarżącą, dokonując błędnego zastosowania art. 101 TFUE, art. 53 porozumienia EOG i art. 8 umowy ze Szwajcarią oraz nie uzasadniając wystarczająco przypisania stronie skarżącej odpowiedzialności za naruszenie w zakresie dopłaty z tytułu bezpieczeństwa i nieuiszczania prowizji.

- Strona skarżąca podnosi, że Komisja dokonała błędnego ustalenia, jakoby była ona świadoma antykonkurencyjnego zachowania w odniesieniu do dopłaty z tytułu bezpieczeństwa i nieuiszczania prowizji Komisji.

- Poza tym strona skarżąca podnosi, że te aspekty zarzucanego jednolitego i ciągłego naruszenia nie mogą być rozpatrywane w oderwaniu od całości naruszenia przez co należy stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji w całości.

2. Zarzut drugi, zgodnie z którym Komisja naruszyła prawo i dokonała błędnych ustaleń faktycznych, błędne interpretując dowody obciążające stronę skarżącą, dokonując błędnego zastosowania właściwych przepisów oraz nie uzasadniając wystarczająco ustalenia o udziale strony skarżącej w naruszeniu w zakresie dopłaty paliwowej.

- Strona skarżąca podnosi, że Komisja nie zdołała wykazać w sposób wymagany prawem jej udziału w zarzucanym naruszeniu w zakresie dopłaty paliwowej.

- Strona skarżąca podnosi w dalszej kolejności, że uzyskane informacje prasowe nie mogły uświadomić jej istnienia zarzucanego kartelu.

- Wreszcie, strona skarżąca podnosi, że ograniczone dowody świadczące o ich kontaktach z innymi przewoźnikami nie dowodzą żadnego zachowania antykonurencyjnego po stronie skarżącej, ani nie wskazują że miała ona wiedzę lub że mogła przewidzieć anytkonkurencyjne zachowanie innych przewoźników.

3. Zarzut trzeci, zgodnie z którym Komisja dopuściła się rażącego naruszenia prawa i oczywistego błędu co do okoliczności faktycznych, przypisując stronie skarżącej odpowiedzialność za naruszenie dotyczące połączeń określone w art. 1 ust. 1, 3 i 4 zaskarżonej decyzji i nie uzasadniając tego ustalenia w sposób wystarczający.

- Strona skarżąca podnosi, że Komisja niesłusznie w art. 1 ust. 1, 3 i 4 uznała ją za jedną z odpowiedzialnych naruszenia, z uwagi na fakt, że upłynął termin przedawnienia.

- Strona skarżąca podnosi w dalszej kolejności, że Komisja nie posiada właściwości rzeczowej by stwierdzić jej odpowiedzialność za naruszenie art. 101 TFUE dotyczące połączeń wewnątrz EOG przed dniem 1 maja 2004 r. lub art. 53 porozumienia EOG przed dniem 19 maja 2005 r.

- Strona skarżąca twierdzi następnie, że Komisja nie posiada właściwości rzeczowej by stwierdzić jej odpowiedzialność za naruszenie dotyczące połączeń pomiędzy UE a Szwajcarią.

- Wreszcie, strona skarżąca podnosi, że ustalenia Komisji naruszają zasadę ne bis in idem.

4. Zarzut czwarty, zgodnie z którym Komisja dopuściła się rażącego naruszenia prawa i oczywistego błędu co do okoliczności faktycznych, przypisując stronie skarżącej odpowiedzialność za naruszenie dotyczące połączeń określone w art. 1 ust. 1, 3 i 4 zaskarżonej decyzji i nie uzasadniając tego ustalenia w sposób wystarczający.

- Strona skarżąca podnosi, że ustalenia Komisja co do udziału strony skarżącej w zarzucanym kartelu jest obarczone brakiem dowodów.

- Strona skarżąca podnosi w dalszej kolejności, że ustalenie to opiera się na błędnym założeniu, że dane naruszenie dotyczyło wszystkich połączeń.

- Strona skarżąca twierdzi następnie, że przedmiot ustaleń Komisji wykracza poza jej kompetencje i prowadzi do dwuznaczności jeśli chodzi o geograficzny zakres zarzucanego naruszenia.

- Wreszcie, strona skarżąca podnosi, że ustalenie to wprowadza rozbieżności pomiędzy uzasadnieniem a rozstrzygnięciem zaskarżonej decyzji w odniesieniu do jej przedmiotu, co uniemożliwia stronie skarżącej zrozumienie charakteru i zakresu zarzucanego naruszenia.

5. Zarzut piąty, zgodnie z którym Komisja dopuściła się rażącego naruszenia prawa i oczywistego błędu co do okoliczności faktycznych, stwierdzając, że zarzucane zachowanie stanowi jednolite i ciągłe naruszenie, nie uzasadniając przy tym w sposób wystarczający swego ustalenia.

- Strona skarżąca podnosi, że sporne zachowanie nie zmierzało wyłącznie do realizacji celu antykonkurencyjnego.

- Strona skarżąca podnosi w dalszej kolejności, że sporne zachowanie nie dotyczyło wyłącznie jednego produktu lub jednej usługi.

- Strona skarżąca twierdzi następnie, że sporne zachowanie nie dotyczyło tego samego przedsiębiorstwa.

- Strona skarżąca podnosi w dalszej kolejności, że sporne zachowanie nie miało jednolitego charakteru.

- Strona skarżąca twierdzi również, że zarzucane elementy naruszenia nie zostały poddane badaniu porównawczemu.

- Wreszcie, strona skarżąca podnosi, że Komisja nie dostarczyła wystarczających dowodów i nie dokonała analizy art. 101 ust. 3 TFUE w kontekście nieuiszczenia prowizji od dopłat.

6. Zarzut szósty, zgodnie z którym Komisja naruszyła prawo strony skarżącej i nie przedstawiła wystarczającego uzasadnienia.

- Strona skarżąca podnosi, że nie miała możliwości ustosunkować się do ustalenia Komisji, zgodnie z którym miała ona wiedzę o naruszeniu dotyczącym dopłat z tytułu bezpieczeństwa oraz nieuiszczenia prowizji od tych dopłat.

- Strona skarżąca podnosi w dalszej kolejności, że Komisja powołała się na nowe okoliczności w celu wykazania swej tezy o zarzucanym kartelu.

- Strona skarżąca twierdzi następnie, że Komisja oparła się na niedopuszczalnych dowodach.

- Strona skarżąca podnosi w dalszej kolejności, że rozbieżności pomiędzy uzasadnieniem zaskarżonej decyzji a jej rozstrzygnięciem, spowodowało, że uzasadnienie zostało obarczone wadą.

- Wreszcie, strona skarżąca podnosi, że nie miała możliwości ustosunkować się do decyzji o wyłączeniu, po doręczeniu pisma w sprawie przedstawiania zarzutów, 13 przewoźników oraz trzech aspektów naruszenia z zakresu dochodzenia, a Komisja nie dostarczyła w tym zakresie żadnego uzasadniania.

7. Zarzut siódmy, zgodnie z którym Komisja dopuściła się rażącego naruszenia prawa i oczywistego błędu co do okoliczności faktycznych ustalając wysokość grzywny nałożonej na stronę skarżącą i nie przedstawiła w tym zakresie wystarczającego uzasadnienia.

- Strona skarżąca podnosi, że Komisja nie wprowadziła rozróżnienia pomiędzy uzgodnieniem ceny końcowej a uzgodnieniem ograniczonych składowych ceny.

- Strona skarżąca podnosi w dalszej kolejności, że Komisja nie wzięła pod uwagę ograniczonych udziałów w rynku adresatów decyzji oraz normatywnych wymogów danej gałęzi gospodarki.

- Strona skarżąca twierdzi następnie, że Komisja potraktowała jej zachowanie w ten sam sposób jak znacznie poważniejsze zachowania innych adresatów decyzji, włączając "trzon grupy".

- Wreszcie, strona skarżąca podnosi, że Komisja nie uwzględniła jaj ograniczonego udziału w naruszeniu, w stosunku do innych adresatów decyzji, którzy również skorzystali z obniżenia wymiaru grzywny ze względu na okoliczności łagodzące.