Sprawa T-342/11: Skarga wniesiona w dniu 30 czerwca 2011 r. - CEEES i Asociación de Gestores de Estaciones de Servicio przeciwko Komisji.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2011.252.40/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 27 sierpnia 2011 r.

Skarga wniesiona w dniu 30 czerwca 2011 r. - CEEES i Asociación de Gestores de Estaciones de Servicio przeciwko Komisji

(Sprawa T-342/11)

(2011/C 252/90)

Język postępowania: hiszpański

(Dz.U.UE C z dnia 27 sierpnia 2011 r.)

Strony

Strona skarżąca: Confederación Española de Empresarios de Estaciones de Servicio (CEEES) (Hiszpania) i Asociación de Gestores de Estaciones de Servicio (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciele: A. Hernández Pardo, adwokat, i B. Marín Corral, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

– stwierdzenie nieważności zaskarżonego aktu i

– w związku z powyższym, nałożenie przez Komisję grzywny lub okresowej kary pieniężnej na REPSOL ze względu na naruszenie art. 9 rozporządzenia nr 1/2003.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza skarga dotyczy decyzji Komisji Europejskiej z dnia 28 kwietnia 2011 r. wydanej w sprawie COMP/39461/CEEES AOP-REPSOL, mającej za przedmiot rozstrzygnięcie o dopuszczeniu skargi złożonej w dniu 30 maja 2007 r. przez skarżące. Skargę tę oparto na trzech podstawowych zarzutach:

a) Istnieniu porozumień horyzontalnych Asociación de Operadores Petrolíferos (AOP) i jego członków, które ograniczały konkurencję między nimi.

b) Naruszeniu art. 101 i 102 TFUE poprzez utrzymywanie cen sprzedaży detalicznej.

c) Niezastosowaniu się przez REPSOL do decyzji Komisji z dnia 12 kwietnia 2006 r. (2006/446/WE) dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 traktatu WE i wydanej zgodnie z art. 9 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 (sprawa COMP/B-1/38.348 - Repsol CPP); jak również konsekwencje wynikające z tego uchybienia.

W zaskarżonej decyzji Komisja stwierdza, że nie istniały wystarczające podstawy do przyjęcia przeciwko REPSOL żadnego ze środków ustanowionych w rozporządzeniu (WE) nr 1/2003 w przypadku niewywiązywania się przez strony z ciążących na nich zobowiązań.

W uzasadnieniu skargi skarżąca podnosi dwa zarzuty.

1) Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 9 rozporządzenia (WE) nr 1/2003, wraz z naruszeniem zasady bezpośredniej skuteczności prawa wspólnotowego.

– w tym zakresie skarżąca w szczególności twierdzi, że, w świetle ustaleń Autoridad Nacional de la Competencia (krajowego organu ochrony konkurencji), Komisja nie może pominąć okoliczności nieprzestrzegania zobowiązań ciążących na REPSOL poprzez działania polegające na ustalaniu cen sprzedaży; będące praktyką, której zobowiązał się unikać. Okoliczności faktyczne ustalone przez krajowy organ ochrony konkurencji dotyczące naruszenia art. 101 TFUE powinny były bowiem wystarczyć Komisji do uznania za w pełni dowiedzione, że REPSOL nie wywiązał się ze swych zobowiązań oraz, że

– brak działania Komisji wobec nieprzestrzegania decyzji w sprawie zobowiązań, z uwagi na to, ze przysługują jej uprawnienia dyskrecjonalne w tym zakresie, zagraża zdaniem skarżącej samej istocie mechanizmów, które leżą u podstaw przyjęcia zobowiązań jako alternatywnego rozwiązania dla wszczęcia postępowania zmierzającego do nałożenia grzywien, przekształcając uprawnienia dyskrecjonalne Komisji w uprawnienie arbitralne, mogące doprowadzić do rażącej odmowy ochrony sądowej

2) Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 23 ust. 2 lit. c) i art. 24 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr (WE) nr 1/2003.

– Zdaniem skarżącej wobec naruszenia art. 9 rozporządzenia (WE) nr 1/2003, takiego jak będące przedmiotem niniejszego postępowania, Komisja powinna była nałożyć grzywnę i okresową karę pieniężną zgodnie z ww. przepisami.