Sprawa T-339/20: Skarga wniesiona w dniu 2 czerwca 2020 r. - Portigon/SRB.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2020.240.34/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 20 lipca 2020 r.

Skarga wniesiona w dniu 2 czerwca 2020 r. - Portigon/SRB

(Sprawa T-339/20)

Język postępowania: niemiecki

(2020/C 240/45)

(Dz.U.UE C z dnia 20 lipca 2020 r.)

Strony

Strona skarżąca: Portigon AG (Düsseldorf, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci D. Bliesener, V. Jungkind i F. Geber)

Strona pozwana: Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

– stwierdzenie nieważności decyzji pozwanej z dnia 19 marca 2020 r. w sprawie obliczenia składek ex ante na rzecz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji za 2016 r. (SRB/ES/2020/16) w zakresie, w jakim decyzja ta dotyczy skarżącej;

– zawieszenie postępowania na podstawie art. 69 lit. a) regulaminu postępowania przed Sądem do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia lub w inny sposób zakończenia postępowań w sprawach skarg T-420/17, T-413/18 i T-481/19;

– obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi następujące zarzuty.

1. Zarzut pierwszy: naruszenie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 806/2014 ¹ , rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2015/81 ²  i TFUE poprzez żądanie wniesienia składek na rzecz funduszu od skarżącej.

– Prawodawca nie powinien był opierać obowiązku wnoszenia składek na art. 114 TFUE z powodu braku związku z rynkiem wewnętrznym. Ogólnounijne zharmonizowane rozporządzenia w sprawie składek nie ułatwiały korzystania z podstawowych swobód ani nie utrudniały zauważalnych zakłóceń konkurencji w odniesieniu do instytucji wycofujących się z rynku.

– Pozwana niesłusznie nałożyła na skarżącą obowiązek wniesienia składek na rzecz funduszu, ponieważ rozporządzenie nr 806/2014 i dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE ³  nie przewidują obowiązku wnoszenia składek przez instytucje w likwidacji. Artykuł 114 TFUE zakazuje nakładania składek na instytucje takie jak skarżąca.

– Pozwana niesłusznie nałożyła na skarżącą obowiązek wnoszenia składek, ponieważ instytucja ta nie jest narażona na ryzyko, likwidacja na podstawie rozporządzenia (UE) nr 806/2014 jest wykluczona, a instytucja nie ma znaczenia dla stabilności systemu finansowego.

– Skarżąca nie prowadzi żadnej nowej działalności od 2012 r. i znajduje się w stanie likwidacji w wyniku decyzji Komisji w sprawie pomocy. Większość jej pozostałych zobowiązań utrzymuje powierniczo dla innego podmiotu prawnego.

– Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2015/63 ⁴  narusza art. 114 TFUE oraz art. 103 ust. 7 dyrektywy 2014/59/UE jako podstawową regulację dotyczącą obliczania składek (art. 290 TFUE).

2. Zarzut drugi: naruszenie art. 41 ust. 2 lit. c) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej "kartą"), ponieważ metoda obliczania nie pozwala na pełne uzasadnienie obliczenia składki.

3. Zarzut trzeci: naruszenie art. 16 i 20 karty, ponieważ ze względu na szczególną sytuację skarżącej zaskarżona decyzja narusza ogólną zasadę równego traktowania. Ponadto zaskarżona decyzja wkracza w sposób nieproporcjonalny w swobodę przedsiębiorczości skarżącej.

4. Zarzut czwarty: naruszenie zasady pewności prawa, ponieważ działanie wstecz nie jest niezbędne dla celu zamierzonego rozporządzeniem nr 806/2014 i w niniejszej sprawie nie jest dopuszczalne dla samego uproszczenia administracyjnego.

5. Zarzut piąty: naruszenie istotnych wymogów proceduralnych, ponieważ pozwana niedostatecznie wyjaśniła stan faktyczny, nie wysłuchała skarżącej przed wydaniem decyzji SRB i niedostatecznie uzasadniła swoją decyzję.

6. Zarzut szósty (pomocniczo): naruszenie art. 70 ust. 2 rozporządzenia nr 806/2014 w związku z art. 103 ust. 7 dyrektywy 2014/59/UE, ponieważ przy obliczaniu kwoty składki pozwana powinna była wyłączyć zobowiązania wolne od ryzyka z istotnych zobowiązań.

7. Zarzut siódmy (pomocniczo): naruszenie art. 70 ust. 6 rozporządzenia nr 806/2014 w związku z art. 5 ust. 3 i 4 rozporządzenia delegowanego nr 2015/63, ponieważ pozwana błędnie obliczyła wysokość składek skarżącej na podstawie podejścia brutto w odniesieniu do umów na instrumenty pochodne.

8. Zarzut ósmy (pomocniczo): naruszenie art. 70 ust. 6 rozporządzenia nr 806/2014 w związku z art. 6 ust. 8 lit. a) rozporządzenia delegowanego nr 2015/63, ponieważ pozwana błędnie uznała skarżącą za instytucję podlegającą reorganizacji.

¹ Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 806/2014 z dnia 15 lipca 2014 r. ustanawiające jednolite zasady i jednolitą procedurę restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i niektórych firm inwestycyjnych w ramach jednolitego mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz zmieniające rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 (Dz.U. 2014, L 225, s. 1).

² Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) 2015/81 z dnia 19 grudnia 2014 r. określające jednolite warunki stosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 806/2014 w odniesieniu do składek ex ante wnoszonych na rzecz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (Dz.U. 2015, L 15, s. 1).

³ Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiająca ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz zmieniająca dyrektywę Rady 82/891/EWG i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/24/WE, 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2005/56/WE, 2007/36/WE, 2011/35/UE, 2012/30/UE i 2013/36/EU oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 648/2012 (Dz.U. 2014, L 173, s. 190).

⁴ Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2015/63 z dnia 21 października 2014 r. uzupełniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE w odniesieniu do składek ex ante wnoszonych na rzecz mechanizmów finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (Dz.U. 2015, L 11, s. 44).