Sprawa T-335/19: Skarga wniesiona w dniu 3 czerwca 2019 r. - Cantieri del Mediterraneo/Komisja.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2019.246.45

Akt nienormatywny

Wersja od: 22 lipca 2019 r.

Skarga wniesiona w dniu 3 czerwca 2019 r. - Cantieri del Mediterraneo/Komisja

(Sprawa T-335/19)

Język postępowania: włoski

(2019/C 246/47)

(Dz.U.UE C z dnia 22 lipca 2019 r.)

Strony

Strona skarżąca: Cantieri del Mediterraneo SpA (Neapol, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci F. Munari i L. Calzolari)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

- Strona skarżąca wnosi do Sądu o stwierdzenie nieważności art. 263 TFUE i nast. oraz art. 1 zaskarżonej decyzji.

Zarzuty i główne argumenty

Skarga w niniejszej sprawie jest skierowana przeciwko decyzji Komisji Europejskiej z dnia 20 września 2018 r. nr C(2018)6037 final w sprawie pomocy państwa SA.36112 (2016/C) (ex 2015/NN) wdrożonej przez Włochy na rzecz Autorità portuale di Napoli e di Cantieri del Mediterraneo S.p.A. (zwanej dalej "zaskarżoną decyzją").

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dziewięć zarzutów.

1. Naruszenie art. 41, 47 i 48 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i zasad dobrej administracji, równego traktowania, niedyskryminacji, a także naruszenie zasady kontradyktoryjności i niedostateczne uzasadnienie zaskarżonej decyzji i naruszenie art. 296 TFUE.

- Skarżąca podnosi w tym względzie, że decyzja została wydana w postępowaniu, w ramach którego nie zostało zapewnione prawo do obrony przysługujące CAMED, który nie został wysłuchany na przesłuchaniu w przeciwieństwie do składającego skargę; oraz że

- decyzja została wydana po przeprowadzeniu postępowania, w którym nie zapewniono równego traktowania składającego skargę do Komisji i beneficjenta domniemanej pomocy ("równość broni").

2. Naruszenie zasad dobrej administracji, pewności prawa i ochrony sądowej ze względu na niezgodne z prawem cofnięcie wydanej w 2006 r. decyzji o umorzeniu postępowania w sprawie tego samego środka, który po ponad dziesięciu latach zosta ł zakwalifikowany w zaskarżonej decyzji jako pomoc.

- Skarżąca podnosi w tym względzie, że Komisja powinna była stwierdzić w zaskarżonej decyzji niezgodność z prawem cofnięcia wydanej w 2006 r. decyzji o umorzeniu postępowania w odniesieniu do tego samego środka państwowego i powinna była stwierdzić, że takie umorzenie postępowania uniemożliwia ustalenie charakteru pomocy tego środka i jego niezgodności z rynkiem wewnętrznym; oraz że

- Komisja powinna była stwierdzić w zaskarżonej decyzji, że z decyzji w sprawie umorzenia postępowania wynika uprzednia weryfikacja przez Komisję zgodności z prawem badanego środka, co zatem uniemożliwia Komisji wydanie drugiej decyzji o odmiennym zakwalifikowaniu tej samej kwestii po ponad dziesięciu latach.

3. Naruszenie art. 107 TFUE poprzez błędną wykładnię pojęcia pomocy państwa ze względu na uznanie przez Komisję w decyzji Autorità Portuale di Napoli (zwanej dalej "APN") za przedsiębiorstwo.

- Skarżąca podnosi w tym względzie, że Komisja powinna była w zaskarżonej decyzji stwierdzić, że APN nie jest "przedsiębiorstwem" z uwagi na rolę zastrzeżoną w ustawie nr 84/1994 wszystkim władzom portowym jako podmiotom publicznym reprezentującym państwo we włoskiej branży portowej, którym zostały powierzone wykonywane wyłącznie w interesie publicznym zadania w zakresie regulacji całego majątku publicznego stanowiącego wyłączną własność państwa i zarządzania nim; że

- Komisja powinna była w zaskarżonej decyzji wykluczyć, że APN prowadzi "działalność gospodarczą", ponieważ w ustawie 84/1994 wprowadzono wobec niej zakaz świadczenia dóbr lub usług na danym, w rzeczywistości nieistniejącym rynku; oraz że

- Komisja powinna była w zaskarżonej decyzji uznać, że opłata za używanie majątku publicznego we włoskim porządku prawnym ma charakter podatkowy i że została z góry określona w ustawie.

4. Naruszenie art. 345 TFUE, art. 3, 7 i 121 TFUE, szeregu zasad prawa UE (równe traktowanie) oraz nadużycie władzy.

- Skarżąca podnosi w tym względzie, że Komisja powinna była wskazać w zaskarżonej decyzji, że możliwość dokonywania konserwacji stanowi uprawnienie w zakresie prawa własności i że w traktacie objęto ochroną prawo państw członkowskich do utrzymania publicznej własności majątku i infrastruktury (także) portowej, a także zapewnienie możliwości korzystania z niej wszystkim podmiotom uprawnionym; że

- Komisja nie może w zaskarżonej decyzji w sposób "horyzontalny" i nieracjonalny stosować do okoliczności faktycznych, które nie są ze sobą porównywalne, tego samego uregulowania dotyczącego konserwacji infrastruktury portowej lub opłat za zajmowanie terenów portowych: istotne różnice charakteryzujące modele zarządzania portami w Unii uniemożliwiają traktowanie w taki sam sposób budowy nowej infrastruktury, której jedynym właścicielem jest podmiot prywatny, i konserwacji majątku publicznego będącego niezbywalną własnością państwa członkowskiego, które zarządza tym majątkiem poprzez administrację publiczną. Takie podejście godzi w zasadę równego traktowania; oraz że

- Komisja nie może w zaskarżonej decyzji dążyć do harmonizacji odmiennych modeli organizacyjnych portów w Unii poprzez nieracjonalne stosowanie bez żadnego rozróżnienia art. 107 TFUE.

5. Naruszenie art. 107 TFUE ze względu na błędną wykładnię pojęcia korzyści.

- Skarżąca podnosi w tym względzie, że Komisja powinna była w zaskarżonej decyzji wskazać, że rozpatrywany środek nie obniża kosztów ponoszonych przez APN i CAMED, ponieważ zwykle żadne przedsiębiorstwo nie ponosi (zwłaszcza w całości) kosztów renowacji nieruchomości, których nie jest (i nie może się stać) właścicielem, ponieważ we Włoszech majątek publiczny (we wszystkich włoskich portach) należy wyłącznie do państwa; oraz że

- Komisja powinna była w zaskarżonej decyzji wskazać, że infrastruktura państwowa została przyznana na rzecz CAMED w wyniku przeprowadzenia przejrzystej i konkurencyjnej procedury przetargowej w konsekwencji zobowiązania się przez APN do renowacji majątku publicznego będącego przedmiotem postępowania. W procedurze zastosowanej do przyznania tego majątku na rzecz CAMED możliwość uzyskania tego zaproponowano wszystkim potencjalnie zainteresowanym podmiotom; przeprowadzenie procedury przetargowej zapewnia przestrzeganie testu operatora rynku i wyklucza jakąkolwiek korzyść przedsiębiorstwa, które wygrało przetarg.

6. Naruszenie art. 107 TFUE, zasady dobrej administracji, prawa do obrony przysługującego CAMED oraz brak uzasadnienia z e względu na błędną wykładnię pojęcia selektywności.

- Skarżąca podnosi w tym względzie, że Komisja nie może w decyzja uznać środka za pomoc "ad hoc" i nie może pominąć przeprowadzenia tak zwanego "testu selektywności" w odniesieniu do środków o charakterze generalnym; że

- Komisja powinna była w zaskarżonej decyzji wykluczyć selektywność środka w odniesieniu do APN, ponieważ wszystkie pozostałe władze portowe skorzystały z takich samych środków publicznych na konserwację całej infrastruktury państwowej wchodzącej w zakres ich właściwości terytorialnej; oraz że

- Komisja powinna była w zaskarżonej decyzji wykluczyć selektywność środka w odniesieniu do CAMED, ponieważ wszystkie przedsiębiorstwa we włoskich portach (nie tylko w Neapolu i nie tylko w branży stoczniowej) podlegają takiemu samemu uregulowaniu, a zatem uiszczają tę samą opłatę CAMED za infrastrukturę wybudowaną lub odnowioną ze środków publicznych.

7. Naruszenie art. 3 TUE i art. 7 TFUE, naruszenie art. 116 i 117 TFUE, nadużycie władzy, brak kompetencji Komisji w odniesieniu do żądania zakwestionowania charakteru podatkowego i kwoty opłat za używanie majątku publicznego.

- Skarżąca podnosi w tym względzie, że Komisja nie może kwestionować w decyzji na podstawie art. 107 TFUE kwoty opłaty za używanie majątku publicznego zastosowanej przez państwo włoskie do przedsiębiorstw posiadających koncesję i domniemanej niezgodności z wartościami rynkowymi, ponieważ we włoskim porządku prawnym opłata za używanie majątku publicznego jest opłatą w kwocie ustalonej w ustawie, nie negocjuje jej się z poszczególnymi podmiotami posiadającymi koncesję na używanie majątku publicznego, a systemy podatkowe wchodzą w zakres wyłącznej właściwości państw członkowskich.

8. Naruszenie art. 107 TFUE ze względu na brak zakłócenia konkurencji i wpływu na handel oraz brak uzasadnienia.

- Skarżąca podnosi w tym względzie, że Komisja nie może w decyzji zakładać istnienia owych dwóch odmiennych i kumulatywnych wymogów; oraz że

- Komisja powinna była w zaskarżonej decyzji wykluczyć istnienie wymogów, ponieważ APN nie prowadzi działalności na żadnym rynku i nie ma konkurentów, a CAMED nie odniósł korzyści ze środka, który jest tylko jednym z wielu środków wykonawczych planu o charakterze ogólnym, który dotyczył wszystkich przedsiębiorstw prowadzących działalność w każdym włoskim porcie (w tym w Neapolu) nie tylko w branży stoczniowej.

9. Naruszenie art. 107 ust. 2 i 3 TFUE.

- Skarżąca podnosi w tym względzie, że Komisja powinna była zastosować w decyzji art. 107 ust. 2 TFUE, ponieważ konserwacja służyła naprawie szkód spowodowanych bombardowaniami w trakcie drugiej wojny światowej i trzęsieniem ziem i w 1980 r.; oraz że

- Komisja powinna była zastosować w decyzji art. 107 ust. 3 lit. a) i c) TFUE, ponieważ (i) port w Neapolu znajduje się w regionie będącym w trudnej sytuacji gospodarczej i (ii) finansowanie ze środków publicznych infrastruktury portowej realizuje cel będący przedmiotem wspólnego zainteresowania, tym bardziej ze względu na to, że kwota finansowania jest niższa od progów powodujących obowiązek zgłoszenia pomocy określonych w GBER (General Block Exemption Regulation; ogólnym rozporządzeniu w sprawie wyłączeń blokowych).