Sprawa T-321/12: Skarga wniesiona w dniu 20 lipca 2012 r. - Ciudad de la Luz, SA i Sociedad Proyectos Temáticos de la Comunidad Valenciana przeciwko Komisji Europejskiej.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2012.287.32/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 22 września 2012 r.

Skarga wniesiona w dniu 20 lipca 2012 r. - Ciudad de la Luz, SA i Sociedad Proyectos Temáticos de la Comunidad Valenciana przeciwko Komisji Europejskiej

(Sprawa T-321/12)

(2012/C 287/61)

Język postępowania: hiszpański

(Dz.U.UE C z dnia 22 września 2012 r.)

Strony

Strona skarżąca: Ciudad de la Luz, SA (Alicante, Hiszpania) i Sociedad Proyectos Temáticos de la Comunidad Valenciana, SA (Alicante, Hiszpania) (przedstawiciele: J. Buendía Sierra, N. Ruiz García, J. Belenguer Mula i M. Muñoz de Juan, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

– uznanie podniesionych w skardze zarzutów nieważności za dopuszczalne i uwzględnienie ich;

– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej (2012) 3025 wersja ostateczna z dnia 8 maja 2012 r. w sprawie pomocy państwa SA 22668 (C 8/2008 - ex NN 4/2008), przyznanej przez Hiszpanię na rzecz spółki Ciudad de la Luz S.A., a w szczególności art. 1 ust.1 tej decyzji w zakresie, w jakim Komisja uznała w nim, że inwestycja w spółkę Ciudad de la Luz (CDL) zawiera w sobie elementy niezgodnej ze wspólnym rynkiem pomocy państwa i zażądała jej odzyskania;

– uznanie zaskarżonej decyzji za nieistniejącą lub, tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie jej nieważności; dotyczy to w szczególności jej art. 1 ust. 1 w zakresie, w jakim Komisja uznała w nim, że pewni producenci wykorzystujący CDL do swych produkcji filmowych uzyskali taką niezgodną ze wspólnym rynkiem pomoc;

– co za tym idzie, stwierdzenia nieważności sformułowanych w art. 2 zaskarżonej decyzji nakazów odzyskania pomocy i

– obciążenie Komisji kosztami niniejszego postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi 3 zarzuty.

1) Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia prawa ze względu na wyciągnięcie przez Komisję wniosku o istnieniu pomocy państwa na rzecz CDL (błędne zastosowanie zasady inwestora prywatnego). Naruszenie art. 107 ust. 1 i art. 345 TFUE

Skarżące są zdania, że Komisja przeprowadziła błędną analizę zasady inwestora prywatnego i wyciągnęła błędny wniosek o istnieniu pomocy państwa. Inwestycje Generalitat Valenciana na rzecz CDL inwestycje były dokonywane w dwóch różnych momentach - 2000 i 2004 - a wydanie dwóch decyzji inwestycyjnych zostało poprzedzone opracowaniem biznes planów świadczących o przewidywalnej rentowności tego projektu. Komisja stosując zasadę inwestora prywatnego porównała jego rentowność z rentownością projektów i czynników, które są nieporównywalne ze względu na swe rozmiary, pozbawiając tą zasadę treści z naruszeniem art. 107 ust. 1 i art. 345 TFUE.

Komisja odmówiła również uwzględnienia w swej analizie prawnoekonomicznej okoliczności polegającej na tym, że oprócz studiów filmowych w ramach kompleksu przewidziano również rozbudowę strefy handlowej i hotelowej na należących do SPTCV terenach. Gdyby uwzględniono te dwa projekty, rentowność inwestycji w spółkę CDL okazałaby się jeszcze wyższa.

2) Zarzut drugi dotyczący naruszenia prawa przy przeprowadzaniu analizy zgodności projektu CDL ze wspólnym rynkiem i braku uzasadnienia

Zdaniem skarżących Komisja odmówiła uznania, że ze względu na to, iż CDL znajduje się w Alicante, projekt ten kwalifikuje się do otrzymania pomocy regionalnej. Ponieważ chodzi tu o duży projekt inwestycyjny, władze hiszpańskie uznały, że CDL może bez sprzeciwu ze strony Komisji skorzystać z pomocy regionalnej do 36 % wartości projektu. Pomimo tego instytucja ta nie zgodziła się z tym, że po zastosowaniu zasady inwestora prywatnego do 64 % wartości inwestycji projekt ten okaże się jeszcze bardziej rentowny.

Tytułem ewentualnym skarżące podnoszą, że dokonane przez władze Walencji inwestycje w kompleks studiów filmowych CDL należy uznać za całkowicie lub częściowo zgodne z art. 107 ust. 3 lit. d) TFUE.

Komisja nie uzasadniła swych wniosków, zgodnie z którymi pomoc na budowę kompleksu studiów filmowych CDL nie była konieczna, proporcjonalna i właściwa ze względu na to, że w odniesieniu do tej pomocy nie może mieć zastosowania, choćby nawet i częściowo, argument o zgodności kulturowej.

3) Zarzut trzeci dotyczący naruszenia prawa ze względu na brak decyzji i, w każdym razie, całkowitego braku uzasadnienia, jeśli chodzi o zachęty do inwestowania w produkcję filmów.

Poza tym, że Komisja uznała, iż inwestycja w CDL jest pomocą niezgodną ze wspólnym rynkiem, w ten sam sposób zakwalifikowała ona wszystkie zachęty przyznane producentom filmowym pod warunkiem, że będą oni kręcić swe filmy w CDL.

Tej rzekomej pomocy poświęcony został tylko jeden akapit zaskarżonej decyzji, w którym Komisja ograniczyła się do uznania jej za niezgodną ze wspólnym rynkiem. Komisja nie opisała środka pomocowego, do którego odsyła i nie wspomniała w żaden sposób o informacjach dostarczonych w tym względzie przez państwo członkowskie; instytucja ta nie zbadała również tego, czy ten środek rzeczywiście zawiera elementy pomocy, nie dokonała ona analizy kryteriów zgodności, ani nie poruszyła kwestii uzasadnionych oczekiwań.

Skarżące są zatem zdania, że chodzi tu o akt nieistniejący lub nieważny ze względu na brak uzasadnienia. Ponadto w ich przekonaniu zachęty te należało uznać za zgodne z art. 107 ust. 3 lit. d) TFUE ze względu na to, że spełniają one warunki określone w komunikacie Komisji z 2001 r. w sprawie pomocy dla przemysłu filmowego.