Sprawa T-32/20: Skarga wniesiona w dniu 14 stycznia 2020 r. - Buxadé Villalba i in./Parlament.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2020.77.56/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 9 marca 2020 r.

Skarga wniesiona w dniu 14 stycznia 2020 r. - Buxadé Villalba i in./Parlament

(Sprawa T-32/20)

Język postępowania: hiszpański

(2020/C 77/78)

(Dz.U.UE C z dnia 9 marca 2020 r.)

Strony

Strona skarżąca: Jorge Buxadé Villalba, María Esperanza Araceli Aguilar Pinar i Hermann Tertsch Del Valle-Lersundi (przedstawiciel: adwokat M. Castro Fuertes)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

– stwierdzenie nieważności decyzji uznającej, że Don Carles Puigdemont i Casamajó i Don Antoni Comín i Oliveres posiadają status członków Parlamentu Europejskiego;

– stwierdzenie, że status ten nie wywołuje już żadnych skutków, a zaistniałe do tej pory są nieważne;

– nakazanie rozwiązania wszelkich umów o świadczenie usług zawartych przez Don Carlesa Puigdemonta i Casamajó y Don Antonia Comína i Oliveresa z asystentami, doradcami, stażystami lub osobami trzecimi;

– nakazanie Don Carlesowi Puigdemontowi i Casamajó i Don Antoniowi Comínowi i Oliveresowi zwrotu wszelkich kwot otrzymanych od Parlamentu Europejskiego, z jakiegokolwiek tytułu, w związku z ich bezprawnym statusem europosłów, a także zwrotu kwot wypłaconych przez Parlament Europejski osobom trzecim z tytułu jakiejkolwiek umowy o świadczenie usług z asystentami, doradcami, stażystami lub osobami trzecimi;

– subsydiarnie, stwierdzenie niepołączalności mandatu posła do Parlamentu Europejskiego z mandatem do zgromadzenia ustawodawczego wspólnoty autonomicznej oraz stwierdzenie, że nie mają prawa do otrzymywania jakiegokolwiek wynagrodzenia od dnia 2 lipca 2019 r. do dnia objęcia funkcji, a także nakazanie jego zwrotu wraz odsetkami za zwłokę w wypadku otrzymania jakiejkolwiek kwoty;

– w razie uwzględnienia skargi, obciążenie kosztami Parlamentu Europejskiego.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1. Zarzut pierwszy, dotyczący naruszenia art. 8 i 12 Aktu z 20 września 1976 r. dotyczący wyborów przedstawicieli do Parlamentu Europejskiego w związku z hiszpańskim ustawodawstwem wyborczym.

– W tej kwestii skarżący podnoszą, że zgodnie z rzeczonym aktem europejska procedura wyborcza jest w każdym państwie członkowskim regulowana przepisami krajowymi i w konsekwencji mają zastosowanie art. 219-224 Ley Orgánica del Régimen Electoral General [ustawy organicznej o powszechnym systemie wyborczym]. Konkretnie ten ostatni przepis przewiduje, że w terminie pięciu dni kandydaci powinni złożyć ślubowanie wierności konstytucji, a w przeciwnym wypadku stwierdza się wakat mandatu. Tymczasem panowie Puigdemont i Comín nigdy nie stawili się przed Junta Electoral Central [centralną komisją wyborczą], by złożyć takie ślubowanie.

2. Zarzut drugi, dotyczący naruszenia art. 3 ust. 3 regulaminu Parlamentu Europejskiego.

– W tej kwestii skarżący podnoszą, że właściwy organ hiszpański nie wystawił żadnego zaświadczenia stwierdzającego, że panowie Puigdemont i Comín złożyli ślubowanie wierności konstytucji, co stanowi warunek zawieszający ich status osób wybranych. W konsekwencji działanie Parlamentu Europejskiego narusza zdaniem skarżących europejski akt wyborczy, wkracza w suwerenne kompetencje państw członkowskich i prowadzi do całkowitego braku legalności i ważności jakiegokolwiek porozumienia przyjętego przez Parlament Europejski na posiedzeniu plenarnym lub w komisjach, w których mogliby uczestniczyć panowie Puigdemont i Comín.

3. Zarzut trzeci, dotyczący braku znaczenia w kontekście nieważności aktu Parlamentu Europejskiego wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 19 grudnia 2019 r. w sprawie C-502/19, Junqueras Vies.

– W tej kwestii skarżący podnoszą, że panowie Puigdemont i Comín nigdy nie przebywali w areszcie tymczasowym oraz że przysługuje im jedynie immunitet ze względu na ogłoszenie ich wyboru, lecz nie przysługuje im pełny status europosłów, ponieważ nie spełnili wszystkich wymogów hiszpańskiej procedury wyborczej.

4. Zarzut czwarty, podniesiony subsydiarnie, dotyczący naruszenia art. 7 ust. 3 i 4 europejskiego aktu wyborczego w zakresie, w jakim istnieje podstawa niepołączalności przewidziana w hiszpańskim ustawodawstwie wyborczym [art. 211 ust. 1 lit. d) ustawy organicznej o powszechnym systemie wyborczym].

– W tej kwestii skarżący podnoszą, że zgodnie z uregulowaniem europejskim każde państwo członkowskie może rozszerzyć przypadki niepołączalności przewidziane dla wyborów do Parlamentu Europejskiego na poziomie krajowym, że ww. przepis krajowego prawa wyborczego przewiduje niepołączalność w odniesieniu do członków zgromadzeń ustawodawczych wspólnot autonomicznych oraz że panowie Puigdemont i Comín nie są członkami parlamentu Katalonii od dnia 7 stycznia 2010 r.