Sprawa T-318/14: Skarga wniesiona w dniu 2 maja 2014 r. - Vinnolit przeciwko Komisji.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2014.223.61

Akt nienormatywny

Wersja od: 14 lipca 2014 r.

Skarga wniesiona w dniu 2 maja 2014 r. - Vinnolit przeciwko Komisji

(Sprawa T-318/14)

(2014/C 223/63)

Język postępowania: niemiecki

(Dz.U.UE C z dnia 14 lipca 2014 r.)

Strony

Strona skarżąca: Vinnolit GmbH & Co. KG (Ismaning, Niemcy) (przedstawiciel: M. Geipel, Rechtsanwalt)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

- stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie SA.33995 (2013/C) (ex 2013/NN)] w zakresie, w jakim dotyczy ona ograniczenia "dopłaty EEG" (dopłaty przeznaczonej na finansowanie źródeł energii odnawialnej w Niemczech) w przypadku odbiorców energochłonnych;

- obciążenie pozwanej kosztami poniesionymi przez nią samą i skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

1. Zarzut pierwszy: brak pomocy w rozumieniu art. 107 TFUE

- Strona skarżąca podnosi, że przewidziane w Gesetz für den Vorrang erneuerbarer Energien (niemieckiej ustawie o uprzywilejowaniu energii odnawialnych, zwanych dalej: "EEG") dopłaty EEG w przypadku odbiorców energochłonnych stanowią modyfikację cywilnoprawnego systemu wyrównawczego. Nie występuje tu przysporzenie korzyści przy użyciu zasobów państwowych czy też kontrolowanych przez państwo.

2. Zarzut drugi: w każdym razie brak nowej pomocy

- Strona skarżąca podnosi następnie, że ograniczenie dopłaty EEG w przypadku odbiorców energochłonnych nie stanowi pomocy w rozumieniu art. 108 TFUE, ponieważ w przeszłości Komisja uznała mechanizm finansowy mający na celu wsparcie w Niemczech energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych za zgodny z prawem Unii w dziedzinie pomocy państwa, a do mechanizmu tego nie wprowadzono jak dotąd istotnych zmian.

3. Zarzut trzeci: naruszenie praw podstawowych i zasady proporcjonalności

- Skarżąca twierdzi, że Komisja nie wykonała przysługujacych jej uprawnień dyskrecjonalnych, czy też co najmniej nie wykonała ich właściwie ze względu na to, po pierwsze, iż nie uwzględniła ona znacznych i szkodliwych skutków, jakie pociąga za sobą wszczęcie formalnego postępowania wyjaśniajacego w przypadku przedsiębiorstw, których ono dotyczy i, po drugie, iż wszczęła ono to postępowanie w momencie, w którym nie było to jeszcze wymagane.

4. Zarzut czwarty: naruszenie zasady uzasadnionych oczekiwań

- Strona skarżąca podnosi, że wydając zaskarżoną decyzję Komisja Europejska naruszyła uzasadnione oczekiwania przedsiębiorstw będących jej adresatami ze względu na to, iż w przeszłości przeszłości instytucja ta uznała mechanizm finansowy mający na celu wsparcie w Niemczech energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych za zgodny z prawem Unii w dziedzinie pomocy państwa, a do mechanizmu tego nie wprowadzono jak dotąd istotnych zmian.

5. Zarzut piąty: nadużycie władzy

- Wreszcie, skarżąca twierdzi, że wydając zaskarżoną decyzję Komisja Europejska przekroczyła przysługujące jej uprawnienia ze względu na to, iż bezprawnie zawęziła ona uprawnienia dyskrecjonalne, jakie unijne prawo pierwotne i wtórne przyznaje Republice Federalnej Niemiec w dziedzinie organizacji wsparcia energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych.