Sprawa T-315/17: Skarga wniesiona w dniu 15 maja 2017 r. - Hebberecht/ESDZ.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2017.249.31/2

Akt nieoceniany
Wersja od: 31 lipca 2017 r.

Skarga wniesiona w dniu 15 maja 2017 r. - Hebberecht/ESDZ
(Sprawa T-315/17)

Język postępowania: francuski

(2017/C 249/48)

(Dz.U.UE C z dnia 31 lipca 2017 r.)

Strony

Strona skarżąca: Chantal Hebberecht (Addis-Abeba, Etiopia) (przedstawiciel: adwokat B. Maréchal)

Strona pozwana: Europejska Służba Działań Zewnętrznych (ESDZ)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

-
tytułem żądania głównego,
-
uznanie skargi za dopuszczalną i zasadną;
-
stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ) (Ares (2017) 615970 - 03/02/2017) w zakresie odmowy przedłużenia misji Ch. Hebberecht na rok jako szefa delegatury UE w Federalnej Demokratycznej Republice Etiopii;
-
zasądzenie od ESDZ na rzecz skarżącej ryczałtowej kwoty 250 000 EUR tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;
-
tytułem żądania posiłkowego,
-
zasądzenie od ESDZ na rzecz skarżącej ryczałtowej kwoty 200 000 EUR tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;
-
tytułem dalszego żądania posiłkowego,
-
zasądzenie od ESDZ na rzecz skarżącej ryczałtowej kwoty 150 000 EUR tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;
-
tytułem dalszego żądania posiłkowego,
-
zasądzenie od ESDZ na rzecz skarżącej ryczałtowej kwoty 100 000 EUR tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;
-
tytułem dalszego żądania posiłkowego,
-
zasądzenie od ESDZ na rzecz skarżącej ryczałtowej kwoty 50 000 EUR tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;
-
obciążenie ESDZ kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1.
Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia zasady niedyskryminacji w zakresie, w jakim strona skarżąca twierdzi, że decyzja o nieprzedłużeniu jej misji jako szefa delegatury Unii Europejskiej ("UE") w Federalnej Demokratycznej Republice Etiopii ("Etiopia") wydaje się być bezpośrednio związana z falą agresji i dyskryminacji o charakterze antysemickim.
2.
Zarzut drugi dotyczący naruszenia zasady interesu służby, podczas gdy przedłużenie dla strony skarżącej byłoby uzasadnione na podstawie licznych okoliczności uwzględniających interes służby, takich jak:
-
utrzymanie delegatury zarządzanej i zorganizowanej w sposób efektywny, z wykwalifikowanym, zmotywowanym i wydajnym personelem pod przewodnictwem doświadczonego szefa delegatury;
-
utrzymanie szefa delegatury mającego 28-letnie doświadczenie w stosunkach dyplomatycznych, politycznych i ekonomicznych oraz we współpracy w państwie mającym status specjalnego partnera UE, jakim jest Etiopia;
-
przyczynianie się do utrzymania stabilności w państwie i uniknięcie jego rozpadu z powodu rozpoczęcia wojny domowej;
-
przyczynianie się do zatrzymanie obecnego przepływu migracyjnego oraz powstrzymanie jego wzrostu.
3.
Zarzut trzeci dotyczący naruszenia zasady równości traktowania, jako że inni urzędnicy znajdujący się w tej samej sytuacji co strona skarżąca, uzyskali jej zdaniem przedłużenie na podstawie uzasadnienia identycznego z przedstawionym przez tę ostatnią we wniosku o przedłużenie o rok. W tym względzie, strona skarżąca podnosi również nieposzanowanie pozytywnych przepisów dotyczących dyskryminacji, przewidzianych przez regulamin pracowniczy w celu osiągnięcia równości; przy czym za tym argumentem przemawia okoliczność, że nowy szef delegatury powołany w celu zastąpienia skarżącej jest mężczyzną.
4.
Zarzut czwarty dotyczący naruszenia zasady ciągłości służby, która jest kluczowym kryterium decyzji w sprawie przedłużenia, jako że pięć innych osób również odchodzi [z delegatury], w tym kierownik ds. współpracy i kierownik ds. rozwoju obszarów wiejskich i bezpieczeństwa żywności, a są to dwa kluczowe stanowiska w obszarze współpracy i rozwoju. Strona skarżąca podnosi zatem, że w tych okolicznościach przedłużenie jej misji szefa delegatury na rok przyczyniłoby się do ciągłości służby oraz kształcenia przyszłych współpracowników.

© Unia Europejska, http://eur-lex.europa.eu/
Za autentyczne uważa się wyłącznie dokumenty Unii Europejskiej opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.