Sprawa T-314/13: Skarga wniesiona w dniu 12 czerwca 2013 r. - Republika Portugalska przeciwko Komisji Europejskiej.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2013.226.23/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 3 sierpnia 2013 r.

Skarga wniesiona w dniu 12 czerwca 2013 r. - Republika Portugalska przeciwko Komisji Europejskiej

(Sprawa T-314/13)

(2013/C 226/32)

Język postępowania: portugalski

(Dz.U.UE C z dnia 3 sierpnia 2013 r.)

Strony

Strona skarżąca: Republika Portugalska (przedstawiciele: L. Inez Fernandes, pełnomocnik, M. Gorjão Henriques i J. da Silva Sampaio, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

– Stwierdzenie nieważności art. 1 i 2 decyzji Komisji Europejskiej C(2013) 1870 wersja ostateczna;

– Stwierdzenie, że w niniejszej sprawie nie ma zastosowania rozporządzenie (WE) nr 16/2003 ¹ , a konkretnie jego art. 7 z powodu naruszenia istotnych wymogów formalnych, naruszenia rozporządzenia (WE) nr 1164/94 ² , a w każdym razie z powodu naruszenia ogólnych zasad prawnych obowiązujących w porządku prawnym UE;

– Stwierdzenie, ze Komisja Europejska ma obowiązek dokonania zapłaty dłużnego salda;

– Pomocniczo:

a) stwierdzenie przedawnienia roszczenia o zwrot wypłaconych już kwot oraz prawa do zachowania jeszcze nie zapłaconego salda;

b) stwierdzenie obowiązku zmniejszenia korekt zastosowanych przez Komisje Europejską w związku z ewentualnymi nieprawidłowościami, które spowodowały brak zapłaty całego salda i brak zwroty wszystkich wydatków wypłaconych po 3 czerwca 2003 r., lecz zafakturowanych pomiędzy czerwcem 2002 r. a lutym 2003 r.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

1) Zarzut pierwszy: bezprawność rozporządzenia (WE) nr 16/2003 z powodu naruszenia istotnych wymogów formalnych i naruszenia nadrzędnego hierarchicznie przepisu.

Rozporządzenie (WE) nr 16/2003 jest niezgodne z prawem ponieważ nie zostało przyjęte przez kolegium komisarzy zgodnie z procedurą uprawnienia, procedurą pisemną, ani też zgodnie z inną procedurą uproszczoną zgodnie z regulaminem wewnętrznym Komisji Europejskiej, ³ w brzmieniu obowiązującym w dacie przyjęcia rzeczonego rozporządzenia, ani nie jest zgodne z przepisem art. 18 regulaminu wewnętrznego Komisji w brzmieniu obowiązującym w chwili jego przyjęcia, w zakresie, w jakim Komisja dokonuje wykładni art. 7 rozporządzenia (WE) nr 16/2003 w sposób sprzeczny z rozporządzeniem (WE) nr 1164/94.

2) Zarzut drugi: naruszenie przepisów europejskich dotyczących kwalifikowalności wydatków

Zaskarżona decyzja narusza właściwe przepisy prawne traktatu, w szczególności w zakresie tego, czy wydatki zapłacone po i w trakcie okresu kwalifikowalnego, pomimo że nie były przedmiotem wcześniejszej faktury, stanowią wydatki kwalifikujące się do finansowania europejskiego.

3) Zarzut trzeci: naruszenie zasad uzasadnionych oczekiwań, pewności prawa i związania administracji wcześniejszymi decyzjami

Komisja Europejska dotychczas miała utrwaloną praktykę w zakresie wykładni spornego przepisu w kierunku bronionym przez Republikę Portugalską

Wykładnia ta pochodziła z uprawnionych źródeł Komisji Europejskiej i została podana do wiadomości Republiki Portugalskiej, podobnie jak i do wiadomości innych państw członkowskich, a jej treść była wyraźnie takiego rodzaju, ze Republika Portugalska mogła słusznie oczekiwać, że zostaną zakwalifikowane faktury otrzymane wcześniej i zapłacone po tym, jak kompletny wniosek wpłynął do Komisji Europejskiej.

Narzucenie wykładni obecnie bronionej przez Komisję w sposób oczywisty narusza zasadę pewności prawa poprzez nałożenie istotnych ciężarów finansowych na Republikę Portugalską, przy czym wykładnia ta nie jest oczywista ani precyzyjna.

4) Zarzut czwarty: naruszenie zasady proporcjonalności

O ile prawdą jest, że zgodnie z art. H załącznika II do rozporządzenia ((WE) nr 1164/94 Komisja Europejska może dokonywać korekt finansowych, jakie uzna za konieczne, co może oznaczać całkowite lub częściowe zawieszenie pomocy przyznanej na projekt, to jednak instytucja ta jest zobowiązana przestrzegać zasady proporcjonalności z uwagi na okoliczności konkretnego przypadku, podobnie jak i uwzględnić rodzaj nieprawidłowości oraz zakres możliwego wpływu finansowego ewentualnych braków systemu zarządzania lub kontroli. W tym znaczeniu niezrozumiałe jest, jak można było całkowicie znieść przyznana pomoc, skoro korekta w wysokości 100 % ma zastosowanie jedynie wówczas, gdy braki w systemie zarządzania i kontroli są tak istotne, lub stwierdzona nieprawidłowość tak poważna, że stanowią one całkowite naruszenie zasad wspólnotowych, co czyni wszystkie wypłaty niezgodnymi z prawem.

Trudności interpretacyjne przemawiają za złagodzeniem, co zawsze powinno być uwzględniane przez Komisję Europejską. Z uwagi na opisane okoliczności, istnieją mniej restrykcyjne środki - na przykład zastosowanie zmniejszonej stawki, lub nawet brak zastosowania jakiejkolwiek korekty - które osiągnęłyby zamierzony cel.

5) Zarzut piąty, pomocniczy: przedawnienie

W każdym razie, wydatki dokonane przed dniem 3 czerwca 2003 r. są już przedawnione, ponieważ ostatnia faktura jest z dnia 28 lutego 2003 r., to jest trzy miesiące i dwa dni przed odnośna datą.

Zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 2988/95 ⁴ z dnia 18 grudnia, termin przedawnienia dla dochodzenia roszczeń wynosi cztery lata liczone od dnia dokonania nieprawidłowości.

¹ Rozporządzenie Komisji (WE) nr 16/2003 z dnia 6 stycznia 2003 r. ustanawiające specjalne szczegółowe zasady dla wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 1164/94 w zakresie kwalifikowania wydatków w kontekście środków częściowo finansowanych przez Fundusz Spójności (Dz.U. L 2, S. 7).

² Rozporządzenie Rady (WE) nr 1164/94 z dnia 16 maja 1994 r. ustanawiające Fundusz Spójności (Dz.U. L 130, s. 1).

³ Dz.U. L 308 z 8.12.2000, s. 26.

⁴ Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Euro-pejskich (Dz.U. L 312, s. 1).