Sprawa T-310/18: Skarga wniesiona w dniu 15 maja 2018 r. - EPSU i Willem Goudriaan / Komisja.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2018.259.44

Akt nienormatywny

Wersja od: 23 lipca 2018 r.

Skarga wniesiona w dniu 15 maja 2018 r. - EPSU i Willem Goudriaan / Komisja

(Sprawa T-310/18)

Język postępowania: angielski

(2018/C 259/59)

(Dz.U.UE C z dnia 23 lipca 2018 r.)

Strony

Strona skarżąca: European Federation of Public Service Unions (Europejska federacja związków zawodowych służby publicznej, EPSU) (Bruksela, Belgium) i Jan Willem Goudriaan (Bruksela) (przedstawiciele: R. Arthur, Solicitor, i R. Palmer, Barrister)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

- stwierdzenie nieważności decyzji pozwanej z dnia 5 marca 2018 r. w sprawie nieprzedstawienia Radzie wniosku, aby porozumienie z partnerami społecznymi UE z dnia 21 grudnia 2015 r. w sprawie prawa do informacji i konsultacji dla urzędników służby cywilnej i pracowników administracji rządowej szczebla centralnego, zawarte na podstawie art. 155 ust. 1 TFUE zostało wdrożone przez dyrektywę w drodze decyzji Rady na podstawie art. 155 ust. 2 TFUE;

- obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

1. Zarzut pierwszy dotyczący tego, że zaskarżona decyzja była aktem przyjętym z naruszeniem art. 155 ust. 2 TFUE. Komisja nie miała uprawnień do odmowy przedstawienia wniosku, aby Rada wdrożyła porozumienie w drodze decyzji Rady, w braku sprzeciwu ani wobec reprezentatywnego statusu stron porozumienia, ani wobec zgodności z prawem porozumienia.

- Skarżący twierdzą, że decyzja Komisji, aby nie przedstawiać Radzie wniosku w sprawie wdrożenia porozumienia w drodze decyzji Rady, narusza art. 155 ust. 2 TFUE, a także jest sprzeczna z wymogiem poszanowania autonomii partnerów społecznych, zgodnie z art. w art. 152 TFUE.

- Skarżący twierdzą również, że Komisja miała obowiązek przedstawić Radzie wniosek, o ile nie przedstawiła ona uzasadnionej podstawy do stwierdzenia, że partnerzy społeczni, którzy byli stronami porozumienia, nie byli wystarczająco reprezentatywni, lub że porozumienie nie było zgodne z prawem.

- Skarżący utrzymują ponadto, że Komisja dokonała oceny stosowności umowy, która nie należy do jej kompetencji.

2. Zarzut drugi dotyczący tego, że zaskarżona decyzja jest wadliwa z powodu oczywistych błędów i błędnego uzasadnienia.

- Skarżący argumentują, że podstawy, na które powołuje się Komisja w zaskarżonej decyzji, nie były w stanie uzasadnić odmowy przedstawienia Radzie wniosku o przyjęcie porozumienia

- Skarżący twierdzą również, że jedynym powodem, który mógłby uzasadniać odmowę, byłby uzasadniony sprzeciw wobec reprezentatywności partnerów społecznych lub zgodności z prawem decyzji Rady w sprawie wykonania porozumienia jako dyrektywy.

- Ponadto skarżący utrzymują, że Komisja w żadnym razie nie przeprowadziła żadnej oceny skutków, a zatem nie mogła uzasadnić względami proporcjonalności czy pomocniczości żadnego odmowy złożenia wniosku o wykonanie porozumienia jako dyrektywy w drodze decyzji Rady, nawet jeśli w zasadzie było to możliwe.