Sprawa T-309/12: Skarga wniesiona w dniu 6 lipca 2012 r. - Zweckverband Tierkörperbeseitigung przeciwko Komisji.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2012.273.19/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 8 września 2012 r.

Skarga wniesiona w dniu 6 lipca 2012 r. - Zweckverband Tierkörperbeseitigung przeciwko Komisji

(Sprawa T-309/12)

(2012/C 273/33)

Język postępowania: niemiecki

(Dz.U.UE C z dnia 8 września 2012 r.)

Strony

Strona skarżąca: Zweckverband Tierkörperbeseitigung in Rheinland-Pfalz, im Saarland, im Rheingau-Taunu-sKreis und im Landkreis Limburg-Weilburg (Rivenich, Niemcy) (przedstawiciele: A. Kerkmann, Rechtsanwältin)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi o:

– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie pomocy państwa SA.25051 (C 19/2010) (ex NN 23/2010), jaką Niemcy przyznały Zweckverband Tierkörperbeseitigung in Rheinland-Pfalz, im Saarland, im Rheingau-Taunu-sKreis und im Landkreis Limburg-Weilburg [nr sprawy C(2012) 2557 wersja ostateczna];

– obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dziewięć zarzutów.

– Zarzut pierwszy: naruszenie art. 107 ust. 1 TFUE poprzez stwierdzenie, że stronę skarżącą należy uznać za przedsiębiorstwo.

Jej zdaniem zapłata składek służy wykonaniu zadania z zakresu usług publicznych poza rynkiem. W ramach wykonywania tego zadania strona skarżąca nie działa jako przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE.

– Zarzut drugi: naruszenie art. 107 ust. 1 i art. 106 ust. 2 TFUE poprzez stwierdzenie, że stronie skarżącej przysporzona została korzyść gospodarcza w drodze składek i że nie chodzi o usługę w ogólnym interesie gospodarczym.

Strona skarżąca nie uzyskuje żadnej korzyści gospodarczej dzięki zapłacie składek przez jej członków, jako że płatność ta jest ustalana przez władze publiczne i nie stanowi subsydiowania krzyżowego działalności, jaką strona skarżąca proponuje na rynku. Pomocniczo chodzi tu o usługę w ogólnym interesie gospodarczym, czemu Komisja zaprzecza, naruszając przy tym poważnie kryteria badania przysługujące jej zgodnie z orzecznictwem, co stanowi błąd w ocenie. W niniejszym przypadku spełnione są także cztery [tzw.] kryteria Altmark.

– Zarzut trzeci: naruszenie art. 107 ust. 1 TFUE z powodu nietrafnych ustaleń dotyczących okoliczności faktycznych składających się na zakłócenie konkurencji i na naruszenie handlu między państwami członkowskimi.

Usuwanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego kategorii 1 i 2 w rozumieniu rozporządzenia (WE) nr 1069/2009 nie stanowi w Niemczech działalności otwartej dla rynku, tak że wyłączność przyznana zgodnie z prawem stronie skarżącej nie prowadzi do zakłócenia konkurencji i naruszenia handlu.

– Zarzut czwarty: naruszenie art. 106 ust. 2 TFUE poprzez błędne zastosowanie przesłanek wyrażenia zgody przewidzianych w tym postanowieniu.

Podczas swojego badania Komisja błędnie zastosowała kryterium efektywności gospodarczej i nie ograniczyła się, z naruszeniem przysługujących jej kompetencji kontrolnych, do wykazania występowania ewentualnej nadmiernej rekompensaty.

– Zarzut piąty: naruszenie podziału kompetencji między Unią a państwami członkowskimi przewidzianego w art. 14 TFUE i tym samym naruszenie zasady pomocniczości (art. 5 ust. 3 traktatu o Unii Europejskiej).

Komisja naruszyła prerogatywy ocenne przysługujące jednostkom niższego rzędu państw członkowskich przy definiowaniu usług w ogólnym interesie gospodarczym.

– Zarzut szósty: naruszenie art. 108 ust. 1 TFUE i art. 1 ust. b) lit. v), art. 14 rozporządzenia (WE) nr 659/1999 poprzez stwierdzenie, że zapłata składek stanowi nową pomoc od 1998 r.

Stwierdzenia Komisji opierają się na niewystarczającej ocenie okoliczności faktycznych.

– Zarzut siódmy: naruszenie art. 2 traktatu o Unii Europejskiej, art. 52 Karty praw podstawowych, art. 14 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 659/1999 poprzez pogwałcenie wymogów ochrony uzasadnionych oczekiwań i zasady pewności prawa.

Komisja niesłusznie wychodzi z założenia, że z powodu wyroku Bundesverwaltungsgericht z dnia 16 grudnia 2010 r. (sygn. akt 3 C 44.09) strona skarżąca nie może się powoływać na ochronę uzasadnionych oczekiwań, mimo że w owym wyroku sąd ten wyraźnie zaprzeczył istnieniu pomocy w postaci zapłaty składek na rzecz strony skarżącej. Jako że wyrok ten jest prawomocny, Komisja narusza także zasadę pewności prawa.

– Zarzut ósmy: naruszenie art. 14 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 659/1999 poprzez nakazanie państwu członkowskiemu zażądania całkowitego zwrotu składek od 1998 r. - naruszenie zasady konieczności i proporcjonalności.

Wezwanie skierowane przez Komisję do Niemiec, by państwo to zażądało od strony skarżącej całkowitego zwrotu składek od 1998 r., okazuje się nieproporcjonalne, ponieważ nie uwzględnia ono, że strona skarżąca faktycznie poniosła koszty w związku z utrzymywaniem mocy przerobowych do dyspozycji swoich członków, które to koszty pozostałyby niepokryte.

– Zarzut dziewiąty: naruszenie art. 107 ust. 1 TFUE poprzez stwierdzenie, że środki ze składek wykorzystane na działania sanacyjne dotyczące obciążeń historycznych należy uznać za pomoc państwa.

Środki ze składek wykorzystane na działania sanacyjne dotyczące obciążeń historycznych wyrównują niekorzyść strukturalną, z jaką musiała uporać się strona skarżąca w związku z przypisaniem jej na podstawie ustawy nieruchomości do sanacji przez kraj związkowy Nadrenię-Palatynat i nie stanowią zatem pomocy.