Sprawa T-309/12: Skarga wniesiona w dniu 6 lipca 2012 r. - Zweckverband Tierkörperbeseitigung przeciwko Komisji.
Dz.U.UE.C.2012.273.19/2
Akt nienormatywny(Sprawa T-309/12)
(2012/C 273/33)
Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 8 września 2012 r.)
Strony
Strona skarżąca: Zweckverband Tierkörperbeseitigung in Rheinland-Pfalz, im Saarland, im Rheingau-Taunu-sKreis und im Landkreis Limburg-Weilburg (Rivenich, Niemcy) (przedstawiciele: A. Kerkmann, Rechtsanwältin)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi o:
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dziewięć zarzutów.
Jej zdaniem zapłata składek służy wykonaniu zadania z zakresu usług publicznych poza rynkiem. W ramach wykonywania tego zadania strona skarżąca nie działa jako przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE.
Strona skarżąca nie uzyskuje żadnej korzyści gospodarczej dzięki zapłacie składek przez jej członków, jako że płatność ta jest ustalana przez władze publiczne i nie stanowi subsydiowania krzyżowego działalności, jaką strona skarżąca proponuje na rynku. Pomocniczo chodzi tu o usługę w ogólnym interesie gospodarczym, czemu Komisja zaprzecza, naruszając przy tym poważnie kryteria badania przysługujące jej zgodnie z orzecznictwem, co stanowi błąd w ocenie. W niniejszym przypadku spełnione są także cztery [tzw.] kryteria Altmark.
Usuwanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego kategorii 1 i 2 w rozumieniu rozporządzenia (WE) nr 1069/2009 nie stanowi w Niemczech działalności otwartej dla rynku, tak że wyłączność przyznana zgodnie z prawem stronie skarżącej nie prowadzi do zakłócenia konkurencji i naruszenia handlu.
Podczas swojego badania Komisja błędnie zastosowała kryterium efektywności gospodarczej i nie ograniczyła się, z naruszeniem przysługujących jej kompetencji kontrolnych, do wykazania występowania ewentualnej nadmiernej rekompensaty.
Komisja naruszyła prerogatywy ocenne przysługujące jednostkom niższego rzędu państw członkowskich przy definiowaniu usług w ogólnym interesie gospodarczym.
Stwierdzenia Komisji opierają się na niewystarczającej ocenie okoliczności faktycznych.
Komisja niesłusznie wychodzi z założenia, że z powodu wyroku Bundesverwaltungsgericht z dnia 16 grudnia 2010 r. (sygn. akt 3 C 44.09) strona skarżąca nie może się powoływać na ochronę uzasadnionych oczekiwań, mimo że w owym wyroku sąd ten wyraźnie zaprzeczył istnieniu pomocy w postaci zapłaty składek na rzecz strony skarżącej. Jako że wyrok ten jest prawomocny, Komisja narusza także zasadę pewności prawa.
Wezwanie skierowane przez Komisję do Niemiec, by państwo to zażądało od strony skarżącej całkowitego zwrotu składek od 1998 r., okazuje się nieproporcjonalne, ponieważ nie uwzględnia ono, że strona skarżąca faktycznie poniosła koszty w związku z utrzymywaniem mocy przerobowych do dyspozycji swoich członków, które to koszty pozostałyby niepokryte.
Środki ze składek wykorzystane na działania sanacyjne dotyczące obciążeń historycznych wyrównują niekorzyść strukturalną, z jaką musiała uporać się strona skarżąca w związku z przypisaniem jej na podstawie ustawy nieruchomości do sanacji przez kraj związkowy Nadrenię-Palatynat i nie stanowią zatem pomocy.
© Unia Europejska, http://eur-lex.europa.eu/
Za autentyczne uważa się wyłącznie dokumenty Unii Europejskiej opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.