Sprawa T-283/20: Skarga wniesiona w dniu 13 maja 2020 r. - Billions Europe i in. / Komisja.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2020.255.20

Akt nienormatywny

Wersja od: 3 sierpnia 2020 r.

Skarga wniesiona w dniu 13 maja 2020 r. - Billions Europe i in. / Komisja

(Sprawa T-283/20)

Język postępowania: angielski

(2020/C 255/26)

(Dz.U.UE C z dnia 3 sierpnia 2020 r.)

Strony

Strona skarżąca: Billions Europe Ltd (Stockton-on-Tees, Zjednoczone Królestwo) i siedmiu innych skarżących (przedstawiciele: adwokaci J. Montfort, T. Delille i P. Chopova-Leprêtre)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

– stwierdzenie nieważności rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2020/217 ¹  (zwanego dalej "zaskarżonym rozporządzeniem") w zakresie, w jakim dotyczy ono ditlenku tytanu, a mianowicie: motywu 5 zaskarżonego rozporządzenia, załączników I i II do zaskarżonego rozporządzenia, zmian części 1 załącznika VI do rozporządzenia (WE) nr 1272/2008 ²  wprowadzonych w załączniku III do zaskarżonego rozporządzenia, a także umieszczenia ditlenku tytanu w części 3 załącznika VI do rozporządzenia nr 1272/2008 na mocy załącznika III do zaskarżonego rozporządzenia;

– obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi sześć zarzutów.

1. Zarzut pierwszy oparty na twierdzeniu, że zaskarżone rozporządzenie zostało przyjęte z naruszeniem szeregu bezwzględnie wiążących przepisów rozporządzenia (WE) nr 1272/2008 regulujących klasyfikowanie substancji w kategorii zagrożenia dîa zdrowia ludzi "rakotwórczość", w tym w szczególności art. 36 rozporządzenia (WE) nr 1272/2008 i pkt 3.6 załącznika I do tego rozporządzenia.

– Komitet ds. Oceny Ryzyka ("RAC") popełnił szereg błędów w zakresie ustaleń faktycznych przy ocenie dostępnych informacji oraz nie wykazał w wystarczający sposób, że dostępne dane są "wiarygodne i akceptowalne" i sugerują, że swoistą właściwością TiO₂ jest powodowanie raka. Gdyby RAC nie popełnił tego rodzaju błędów, musiałby siłą rzeczy wydać opinię, w której opowiadałby się na "nieklasyfikowaniem" TiO₂. Substancja ta nie mogłaby zatem zostać sklasyfikowana zgodnie z prawem.

2. Zarzut drugi oparty na twierdzeniu, że w zaskarżonym rozporządzeniu naruszono zasadę pewności prawa. Podmioty gospodarcze, w tym skarżący, zostały pozbawione możliwości poznania dokładnego zakresu ciążących na nich obowiązków i podjęcia stosownych środków prawnych. Niepewność ta istnieje w odniesieniu do zakresu zharmonizowanej klasyfikacji, stosowania uwag oraz wpływu zaskarżonego rozporządzenia na status prawny i regulacyjny produktów wytworzonych z TiO₂ lub zawierających tę substancję, jak też klasyfikacji zagrożeń powodowanych przez odpady pochodzące z tych produktów.

3. Zarzut trzeci, według którego zaskarżone rozporządzenie zostało przyjęte z naruszeniem zasady proporcjonalności, ponieważ nie jest ono niezbędne (jako że skutki rakotwórcze zostały zaobserwowane jedynie w ramach badań na zwierzętach przeprowadzanych w warunkach skrajnego przeciążenia płuc, które w rzeczywistości nigdy nie wystąpiłyby, nawet przy założeniu najbardziej niekorzystnego scenariusza) a niekorzystne skutki zharmonizowanej klasyfikacji TiO₂ są nieproporcjonalne do zamierzonych celów.

4. Zarzut czwarty oparty na twierdzeniu, że przyjmując zaskarżone rozporządzenie Komisja nieprawidłowo skorzystała z przysługującego jej zakresu uznania oraz naruszyła ciążący na niej obowiązek staranności. Komisja oparła się po prostu na opinii RAC dotyczącej TiO₂, bez dokonania wystarczającej oceny wartości dowodowej takiej opinii RAC, a tym samym nie dopełniła obowiązków, jakie ciążą na niej w tym względzie.

– Komisja opowiedziała się za szeroką interpretacją wymogów dotyczących klasyfikacji, oznakowania i pakowania regulujących zagrożenie dla zdrowia ludzi określane jako "rakotwórczość" oraz terminu "swoista właściwość" substancji. Oparła się jedynie na opinii RAC, bez zbadania zakresu i skutków tak szerokiej interpretacji czy wyznaczenia właściwych granic, które umożliwiłyby zastosowanie jej w prawidłowy sposób. Komisja oparła przy tym zaskarżone rozporządzenie na nieprawidłowych ustaleniach faktycznych i nie wzięła pod uwagę wszystkich istotnych czynników ani okoliczności zachodzących w rozpatrywanej sytuacji.

5. Zarzut piąty, według którego przyjmując zaskarżone rozporządzenie Komisja naruszyła art. 37 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1272/2008, ciążący na niej obowiązek dobrej administracji i przysługujące skarżącym prawo do bycia wysłuchanym. W szczególności skarżącym nie stworzono adekwatnej możliwości przedstawienia użytecznych uwag w przedmiocie samej opinii RAC, która znacząco odbiegała od pierwotnej propozycji klasyfikacji, zarówno pod względem przedstawionego uzasadnienia naukowego, jak i końcowego wniosku w odniesieniu do klasyfikacji TiO₂. Natomiast, gdyby skarżącym stworzono, formalnie i w wystarczającym stopniu, możliwość ustosunkowania się do opinii RAC w toku jej przyjmowania, efektem uwag, które mogłyby one przedstawić, prawdopodobnie byłaby zmiana wyniku procesu podejmowania decyzji.

6. Zarzut szósty oparty na twierdzeniu, że przyjmując zaskarżone rozporządzenie bez uprzedniego przeprowadzenia i udokumentowania oceny skutków, Komisja naruszyła zobowiązania ciążące na niej na mocy porozumienia instytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa ³  oraz zasadę dobrej administracji.

¹ Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2020/217 z dnia 4 października 2019 r. zmieniające, w celu dostosowania do postępu naukowo-technicznego, rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin, oraz w sprawie sprostowania tego rozporządzenia (Dz.U. 2020, L 44, s. 1).

² Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin, zmieniające i uchylające dyrektywy 67/548/EWG i 1999/45/We oraz zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 (Dz.U. 2008, L 353, s. 1).

³ Porozumienie międzyinstytucjonalne pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą Unii Europejskiej a Komisją Europejską w sprawie lepszego stanowienia prawa, zawarte w dniu 13 kwietnia 2016 r. (Dz.U. 2016, L 123, s. 1).