Sprawa T-283/16: Skarga wniesiona w dniu 30 maja 2016 r. - Inpost przeciwko Komisji.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2016.270.60

Akt nieoceniany

Wersja od: 25 lipca 2016 r.

Skarga wniesiona w dniu 30 maja 2016 r. - Inpost przeciwko Komisji

(Sprawa T-283/16)

Język postępowania: Polski

(2016/C 270/66)

(Dz.U.UE C z dnia 25 lipca 2016 r.)

Strony

Strona skarżąca: Inpost S.A. (Kraków, Polska) (przedstawiciel: W. Knopkiewicz, radca prawny)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

- stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej (UE) C(2015) 8236 z dnia 26 listopada 2015 r. w sprawie środka pomocy SA.38869 (2014/N), który Polska planuje wdrożyć w celu udzielenia dla Poczty Polskiej rekompensaty kosztu netto obowiązku świadczenia usług powszechnych w latach 2013-2015;

- obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi siedem zarzutów.

1. Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 106 ust. 2 Traktatu, błędnego uznania spełnienia wymogów z pkt 19 (sekcja 2.6 zasad ramowych), naruszenia zasad wynikających z Traktatu i dotyczących udzielania zamówień publicznych oraz błędnej wykładni art. 7 ust. 2 dyrektywy 97/67/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 grudnia 1997 r. w sprawie wspólnych zasad rozwoju rynku wewnętrznego usług pocztowych Wspólnoty oraz poprawy jakości usług (Dz.U. L 15, str. 14) ("dyrektywa pocztowa")

- Stosowane przez państwa członkowskie sposoby finansowania świadczenia usług powszechnych muszą być zgodne zarówno z wynikającymi z przepisów TFUE o swobodach rynku wewnętrznego zasadami niedyskryminacji, przejrzystości i równego traktowania (implikującymi konkurencyjny wybór podmiotu mającego świadczyć powszechną usługę pocztową), jak też z art. 106 ust. 2 TFUE, co nie miało miejsca w niniejszej sprawie.

2. Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 106 ust. 2 Traktatu, oraz błędnego uznania spełnienia wymogów z pkt 14 (sekcja 2.2) i pkt 60 (sekcja 2.10) zasad ramowych.

- Komisja Europejska błędnie przyjęła, że jeżeli nawet obowiązek świadczenia usług publicznych powierzony Poczcie Polskiej odpowiada wymogom określonym w dyrektywie pocztowej, to wyłączony jest wymóg przeprowadzenia konsultacji społecznych lub wykorzystania innych stosowanych instrumentów pozwalających uwzględnić interesy użytkowników i usługodawców, by wykazać należyte rozważenie potrzeb w zakresie usług powszechnych.

3. Zarzut trzeci dotyczący naruszenia art. 106 ust. 2 Traktatu, błędnego uznania spełnienia wymogów z pkt 52 (sekcja 2.9) zasad ramowych oraz naruszenia art. 7 ust. 1, 3 i 5 dyrektywy pocztowej

- Komisja błędnie przyjęła, że fundusz kompensacyjny spełnia wymóg niedyskryminacji w odniesieniu do maksymalnego poziomu jednolitego wskaźnika procentowego wynoszącego 2 % przychodów operatora świadczącego usługi powszechne lub usługi wymienne zobowiązanego do wniesienia wkładu w ten sposób, że wskaźnik ten stosuje się w sposób jednolity do wszystkich uczestników rynku, co ma charakter dyskryminacyjny, gdyż sytuacja operatorów świadczących usługi powszechne i sytuacja operatorów świadczących usługi wymienne nie jest taka sama.

4. Zarzut czwarty dotyczący naruszenia art. 7 ust. 1 dyrektywy pocztowej poprzez akceptację przez Komisję Europejską finansowania kosztu usługi powszechnej poprzez liczne prawa wyłączne i specjalne przyznane Poczcie Polskiej

- Zgodnie z art. 7 ust. 1 Dyrektywy pocztowej, państwa członkowskie nie udzielają ani nie utrzymują w mocy wyłącznych lub szczególnych praw w zakresie ustanawiania i świadczenia usług pocztowych. Jednocześnie Komisja Europejska wprost akceptuje przyznane Poczcie Polskiej w związku ze świadczeniem przez nią powszechnych usług pocztowych prawa wyłączne i specjalne.

5. Zarzut piąty dotyczący naruszenia art. 102 w zw. z art. 106 ust. 1 Traktatu

- Nieproporcjonalnie duży obligatoryjny wkład do funduszu kompensacyjnego będzie skutkował "antykonkurencyjnym zamknięciem dostępu do rynku" pocztowego.

6. Zarzut szósty dotyczący naruszenia art. 16 i art. 17 ust. 1 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej

- Zaskarżona decyzja Komisji powoduje zatwierdzenie takiego schematu (programu) pomocy państwa, który doprowadzi w swoim efekcie do nieproporcjonalnej ingerencji w prawo własności skarżącego oraz do nieproporcjonalnego ograniczenia wolności działalności gospodarczej skarżącego.

7. Zarzut siódmy dotyczący naruszenia istotnych wymogów proceduralnych, oraz nieposzanowania obowiązku uzasadnienia przewidzianego w art. 296 Traktatu

- Komisja nie dokonała właściwych ustaleń faktycznych, często uzasadniając decyzję błędnymi ustaleniami faktycznymi. Co więcej, Komisji należy zarzucić błąd uzasadnienia także z tego powodu, że wbrew własnej praktyce w zakresie wydawania decyzji nie uwzględniła jako okoliczności obciążającej zaniechania przetargu w zakresie oddziaływania na konkurencję.