Sprawa T-282/21: Skarga wniesiona w dniu 21 maja 2021 r. - SS i ST / Frontex

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2021.289.40/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 19 lipca 2021 r.

Skarga wniesiona w dniu 21 maja 2021 r. - SS i ST / Frontex

(Sprawa T-282/21)

Język postępowania: angielski

(2021/C 289/57)

(Dz.U.UE C z dnia 19 lipca 2021 r.)

Strony

Strona skarżąca: SS, ST (przedstawiciele: M. Van den Broeck i L. Lambert, adwokaci)

Strona pozwana: Europejska Agencja Straży Granicznej i Przybrzeżnej (Frontex)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

– stwierdzenie, że skarga jest dopuszczalna oraz rozpatrzenie jej co do istoty;

– stwierdzenie, iż pomimo że Frontex został wezwany do działania na podstawie art. 265 TFUE, nie podjął on żadnych działań, czy to poprzez wycofanie finansowania, zawieszenie bądź zakończenie w części lub w całości działań na obszarze Morza Egejskiego (art. 46 ust. 4 rozporządzenia w sprawie Europejskiej Straży Granicznej i Przybrzeżnej ¹ ), czy to poprzez przedstawienie należycie uzasadnionych powodów, aby nie wdrażać odnośnych środków na podstawie art. 46 ust. 6, czy to zajęcie stanowiska w odpowiedzi na wstępny wniosek skarżących;

– stwierdzenie, że takie niepodjęcie działań stanowi naruszenie traktatów w rozumieniu art. 265 TFUE.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1. Zarzut pierwszy dotyczący istnienia poważnych i powtarzających się przypadków naruszania praw podstawowych oraz zobowiązań w zakresie ochrony międzynarodowej na obszarze Morza Egejskiego związanych z działalnością Frontexu, w następstwie czego dyrektor wykonawczy ma obowiązek zawiesić lub zakończyć wspomniane działania w rozumieniu art. 46 rozporządzenia w sprawie Europejskiej Straży Granicznej i Przybrzeżnej. Skarżący podnoszą, że zgromadzone dowody wskazują, że "nowe taktyki" w kontekście przeprowadzania operacji z zakresu kontroli granicznej na obszarze Morza Egejskiego odzwierciedlają politykę systematycznych i rozpowszechnionych ataków państwa (Grecji) oraz organizacji (Frontexu) na ludność cywilną ubiegającą się o azyl w Unii Europejskiej, z naruszeniem między innymi prawa do życia, zakazu zbiorowego wydalania, zasady non-refoulement oraz prawa do azylu.

2. Zarzut drugi dotyczący tego, że Frontex nie wypełnił spoczywających na nim pozytywnych obowiązków wynikających z Karty praw podstawowych Unii Europejskiej w zakresie zapobiegania możliwym do przewidzenia naruszeniom wspomnianych praw podstawowych występujących na obszarze Morza Egejskiego w kontekście prowadzonych przez tę agencję operacji. Frontex nie podjął działań zgodnie ze spoczywającymi na nim konkretnymi pozytywnymi obowiązkami, które zostały wyraźnie przewidziane w innych niż art. 46 rozporządzenia w sprawie Europejskiej Straży Granicznej i Przybrzeżnej, takimi jak obowiązki w zakresie monitorowania i raportowania, i które są powiązane lub wręcz ściśle powiązane ze stosowaniem art. 46.

3. Zarzut trzeci dotyczący tego, że okoliczność, iż Agencja nie podjęła działań zgodnie z art. 265 TFUE dotyczy skarżących bezpośrednio i indywidualnie, gdyż ponieśli już oni wielokrotnie szkodę na skutek polityki państwowej oraz polityki organizacji międzynarodowych polegającej na systematycznych i rozpowszechnionych praktykach czy to uprowadzania z terytorium Unii Europejskiej, przymusowych powrotów na morze, ujmowania na morzu; porzucania na morzu na nienadających się do żeglugi łodziach, powodując poważne ryzyko dla życia; czy to na niezgodnym z prawem odsyłaniu oraz zapobieganiu dostępowi do azylu. Ciągłe niepodejmowanie przez Frontex właściwych środków w celu zapobieżenia tym naruszeniom - w tym polegających na zawieszeniu bądź zakończeniu jego działań, jak wymaga tego art. 46 wspomnianego rozporządzenia - zwiększa znacząco ryzyko, że skarżący zostaną znowu poddani, po raz szósty, tym samym naruszeniom traktatów, jak i międzynarodowego i europejskiego prawa umów.

¹ Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1896 z dnia 13 listopada 2019 r. w sprawie Europejskiej Straży Granicznej i Przybrzeżnej oraz uchylenia rozporządzeń (UE) nr 1052/2013 i (UE) 2016/1624 (Dz.U. L 295 z 14.11.2019, s. 1).