Sprawa T-273/06: Skarga wniesiona w dniu 11 września 2006 r. - ISD Polska i Industrial Union of Donbass przeciwko Komisji.
Dz.U.UE.C.2006.294.57/2
Akt nienormatywny(Sprawa T-273/06)
(2006/C 294/117)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 2 grudnia 2006 r.)
Strony
Strona skarżąca: ISD Polska sp. z.o.o. (Częstochowa, Polska) i Industrial Union of Donbass Corp. (Donieck, Ukraina) (przedstawiciele: adwokaci C. Rapin i E. Van den Haute)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– Uznanie niniejszej skargi za dopuszczalną
– stwierdzenie nieważności art. 3 decyzji Komisji z dnia 5 lipca 2005r. w sprawie pomocy przyznanej przez Polskę na rzecz Huty Częstochowa S.A. [notyfikowanej jako dokument C (2005) 1962];
– tytułem żądania ewentualnego uznanie, że w dniu wniesienia niniejszej skargi zobowiązanie Polski do odzyskania pomocy i odsetek określonych w art. 3 decyzji nie istnieje i w konsekwencji, że kwoty tej pomocy i odsetki nie należą się;
– tytułem dalszego żądania ewentualnego stwierdzenie nieważności art. 3 ust. 2 akapit drugi decyzji i przekazanie kwestii związanej z odsetkami Komisji w celu wydania nowej decyzji w rozumieniu załącznika A do niniejszej skargi lub każdego innego rozważania Sądu w motywach wyroku;
– w każdym razie obciążenie Komisji wszystkimi kosztami postępowania
– w przypadku rozstrzygnięcia przez Sąd, że należy umorzyć postępowanie, obciążenie Komisji kosztami postępowania na podstawie art. 87 § 6 w związku z art. 90 lit. a) regulaminu Sądu.
Zarzuty i główne argumenty
Decyzją C(2005)1962 wersja ostateczna z dnia 5 lipca 2005 r. (Pomoc państwa nroC 20/04, ex NN 25/04) Komisja uznała niektóre środki pomocy na restrukturyzację przyznane przez Polskę producentowi stali Huta Częstochowa S.A. za niezgodne ze wspólnym rynkiem i nakazała ich odzyskanie. Skarżąca ISD Polska jest następcą beneficjenta pomocy i spółką zależną drugiej skarżącej - Industrial Union of Donbass, która posiada jej wszystkie akcje. Dwie skarżące zostały uznane w zaskarżonej decyzji jako przedsiębiorstwa solidarnie odpowiedzialne za zwrot pomocy uznanej za niezgodną ze wspólnym rynkiem.
Na poparcie skargi o częściowe stwierdzenie nieważności decyzji skarżące podnoszą sześć zarzutów.
W pierwszym zarzucie podnoszą one, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie faktów istotnych dla wyniku dochodzenia. Utrzymują one, że po dokonaniu sprzedaży aktywów pierwotnego beneficjenta pomocy uznanej za niezgodną ze wspólnym rynkiem, które zostały nabyte przez ISD Polska (i Donbass), sprzedawca pierwotnego beneficjenta pomocy zachował korzyść wynikającą z tej pomocy i to on powinien zapewnić jej zwrot. Skarżące utrzymują, że w niniejszym przypadku prawidłowe ustalenie istotnych faktów dotyczących sprzedaży aktywów Huty Częstochowa na rzecz ISD Polska (i Donbass) doprowadziłoby Komisję do stwierdzenia, że w wyniku przejęcia środków produkcji od Huty Częstochowa po cenie rynkowej pomoc została już zwrócona sprzedawcy. Zdaniem skarżących Komisja w ten sposób naruszyła ciążący na niej obowiązek starannego i bezstronnego zbadania wszystkich okoliczności istotnych dla niniejszego przypadku.
Drugi zarzut podniesiony przez skarżące jest oparty na naruszeniu prawa do przedstawienia uwag, określonego w art. 88 WE i w art. 6 rozporządzenia nr 659/1999(1). Utrzymują one, że publikacja w Dzienniku Urzędowym decyzji o otwarciu formalnej procedury dochodzenia nie określa wystarczająco dokładnie kwestionowanej pomocy ani jej kwoty, pomimo że te informacje były znane Komisji. Z tego względu nie mogły one wiedzieć, jaka pomoc jest objęta dochodzeniem i nie mogły ocenić, czy było wskazane przedstawienie ich uwag.
Ta sama nieprawidłowość stanowi postawę trzeciego zarzutu skarżących, które podnoszą naruszenie zasady uzasadnionych oczekiwań. Utrzymują one, że jeśliby decyzja o otwarciu dochodzenia pozwoliła Donbass stwierdzić, jaka pomoc była przedmiotem postępowania, ta spółka byłaby w stanie przedstawić Komisji dowody wskazujące na to, że ta pomoc była zgodna z prawem wspólnotowym, tak jak czynią to ISD Polska i Donbass w niniejszej skardze.
W czwartym zarzucie skarżące podnoszą, że Komisja naruszyła Protokół 8 Traktatu o Przystąpieniu w sprawie restrukturyzacji polskiego przemysłu stalowego(2) poprzez wyłącznie językową wykładnię niektórych jego przepisów, które powinna była interpretować w świetle jego celów i w ramach kontekstu, w jakim został on przyjęty. W wyniku tej błędnej wykładni Komisja zażądała w decyzji zwrotu pomocy państwa uzyskanej przed przyjęciem Protokołu nr 8 przez spółki, które nie zostały wymienione w jego załączniku, który określa osiem przedsiębiorstw będących beneficjentami, które mogą korzystać z pomocy Polski na zasadzie wyjątku od art. 87 i 88 WE. Skarżące podnoszą, że ponieważ Komisja działała bez podstawy prawnej Komisji nie przysługuje kompetencja do decydowania o pewnych środkach pomocy, których dotyczy zaskarżona decyzja i że z tego względu wkroczyła ona w zakres właściwości ratione temporis innych instytucji wspólnotowych.
Piąty zarzut oparty jest na naruszeniu art. 14 ust. 1 rozporządzenia nr 659/1999, ponieważ decyzja w sprawie zwrotu pomocy jest sprzeczna z zasadami uzasadnionych oczekiwań, pewności prawnej i równości traktowania.
W szóstym zarzucie skarżące podnoszą, tytułem żądania ewentualnego, że Komisja naruszyła rozporządzenie nr 794/2004(3) w zakresie ustalania stopy procentowej mającej zastosowanie w niniejszym przypadku do zwrotu pomocy.
______
(1) Rozporządzenie Rady (WE) NR 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE, Dz.U L 83, str. 1
(2) Dz.U. 2003, L 236, str. 948
(3) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 794/2004 z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE, Dz.U. L 140, str.