Sprawa T-26/16: Skarga wniesiona w dniu 22 stycznia 2016 r. - Republika Grecka/Komisja.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2016.111.29/2

Akt nieoceniany
Wersja od: 29 marca 2016 r.

Skarga wniesiona w dniu 22 stycznia 2016 r. - Republika Grecka/Komisja
(Sprawa T-26/16)

Język postępowania: grecki

(2016/C 111/35)

(Dz.U.UE C z dnia 29 marca 2016 r.)

Strony

Strona skarżąca: Republika Grecka (przedstawiciele: G. Kanellopoulos, O. Tsirkinidou i A. E. Vasilopoulou)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

-
stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji wykonawczej Komisji 2015/2098 z dnia 13 listopada 2015 r. wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW), notyfikowanej jako dokument nr C(2015) 7716 i opublikowanej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, wydanie L 303 z dnia 20/11/2015 r., s. 35 i nast., w części, w której w wyniku kontroli IR/2009/004/GR i IR/2009/0017/GR na Republikę Grecką zostały nałożone jednorazowe i zryczałtowane korekty finansowe z powodu opóźnień w postępowaniach w sprawie odzyskania należności, z powodu niedostarczenia danych oraz ogólnie z powodu nieprawidłowości w postępowaniu w sprawie zarządzania należnościami na łączną kwotę 11 534 827,97 EUR zgodnie z wykazem załączników do decyzji, oraz
-
obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

W szczególności w odniesieniu do zryczałtowanej korekty finansowej w wysokości 10 % nałożonej na Republikę Grecką za rok budżetowy 2011 podnosi ona cztery zarzuty.

1.
Zarzut pierwszy dotyczy braku podstawy prawnej nałożenia zryczałtowanych korekt finansowych.
2.
Zarzut drugi dotyczy domniemanych opóźnień w postępowaniach w sprawie odzyskania należności. Skarżąca podnosi w nim, że nałożenie korekt w 2015 r. za nieprawidłowości systemu kontroli, które odnosiły się także do okoliczności faktycznych sprzed 2000 r., po tym, jak z naruszeniem prawa władz greckich do obrony po raz pierwszy w 2011 r. zostały dokonane stwierdzenia, którym Komisja przypisała nieproporcjonalne znaczenie, narusza ogólną zasadę pewności prawa, podejmowania działań przez Komisję w odpowiednim czasie i w każdym razie rozsądnego terminu dla takich działań.
3.
Zarzut trzeci dotyczy domniemanych nieprawidłowości w postępowaniu w sprawie odzyskania należności w drodze potrącenia. W zarzucie tym skarżąca utrzymuje, że decyzja Komisji jest całkowicie pozbawiona wystarczającego i określonego uzasadnienia oraz że w każdym razie została ona wydana na podstawie oczywistego błędu w ocenie.
4.
Zarzut czwarty dotyczy błędnego zdaniem Komisji obliczenia odsetek, które zostały rozliczone zgodnie z kryterium 50/ 50 przewidzianym w art. 31 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005 1 i wynikającego stąd niewskazania odsetek w załączniku ΙΙΙ. Skarżąca podnosi, że Komisja dokonała błędnej wykładni przepisów art. 32 ust. 1 i 5 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005 i błędnie je zastosowała.

Wreszcie w odniesieniu do pozostałych zaskarżonych części decyzji wykonawczej Komisji dotyczących nałożenia jednorazowych korekt w przypadkach terminowej kontroli skarżąca wysuwa zarzut piąty. Poczyniwszy niezbędne uwagi wstępne do wszystkich przypadków, w zarzucie tym skarżąca odnosi się oddzielnie do każdej z nałożonych korekt i powołuje się na naruszenie przepisów art. 32 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005, [mianowicie] z powodu nieprecyzyjności, całkowitego braku wystarczającego i określonego uzasadnienia, licznych oczywistych błędów w ocenie popełnionych przez Komisję, naruszenia zasady dobrej administracji i proporcjonalności oraz przekroczenia granic przysługującego Komisji uznania przy obliczaniu spornych kwot w stosunku do Republiki Greckiej.

1 Rozporządzenie Rady (WE) nr 1290/2005 z dnia 21 czerwca 2005 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej (Dz.U. L 209, s. 1).

© Unia Europejska, http://eur-lex.europa.eu/
Za autentyczne uważa się wyłącznie dokumenty Unii Europejskiej opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.