Sprawa T-259/11: Skarga wniesiona w dniu 16 maja 2011 r. - Zinatnes, Inovaciju un Testešanas Centrs przeciwko Komisji.
Dz.U.UE.C.2011.252.33/3
Akt nienormatywny(Sprawa T-259/11)
(2011/C 252/78)
Język postępowania: łotewski
(Dz.U.UE C z dnia 27 sierpnia 2011 r.)
Strony
Strona skarżąca: Zinātnes, Inovāciju un Testē šanas Centrs (przedstawiciel: E. Darapoļskis, adwokat)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji w sprawie umowy dotyczącej programu krajowego PHARE 2003 na Łotwie "utworzenie ośrodków innowacyjnych i badań nad materiałami budowlanymi" (2003/004-979-06-03/1/0027) poprzez uznanie, że odzyskanie finansowania z PHARE do wysokości 1.576.010,80 EUR nie jest uzasadnione.
Zarzuty i główne argumenty
W decyzji w sprawie umowy dotyczącej programu krajowego PHARE 2003 na Łotwie "utworzenie ośrodków innowacyjnych i badań nad materiałami budowlanymi" (2003/004-979-06-03/1/0027) (zwanej dalej "sporną decyzją"), Komisja postanowiła o odzyskaniu funduszy Unii Europejskiej w wysokości 1.474.200,00 EUR.
Strona skarżąca twierdzi, że poprzez przyjęcie spornej decyzji Komisja naruszyła memorandum finansowe zawarte w dniu 19 września 2003 r. pomiędzy Wspólnotą Europejską a Republiką Łotewską dotyczące finansowania programu krajowego PHARE na Łotwie, na podstawie którego w dniu 23 sierpnia 2005 r. została zawarta ze stroną skarżącą umowa o finansowaniu w wypłaconej kwocie 1.576.010,80 EUR. Strona skarżąca twierdzi
również, że Komisja naruszyła rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(1) (zwanego dalej "rozporządzeniem finansowym"), i rozporządzenie Komisji (WE, Euratom) nr 2342/2002 z dnia 23 grudnia 2002 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia finansowego(2) (zwane dalej"rozporządzeniem wykonawczym").
Na poparcie swojej skargi strona skarżąca podnosi następujące zarzuty:
Po pierwsze strona skarżąca twierdzi, że Komisja wydała sporną decyzję bez uważnej oceny okoliczności sprawy, ani też faktów, opierając się wyłącznie na sprawozdaniach urzędników łotewskich, które nie są potwierdzone opinią lub decyzją właściwych organów. Zdaniem strony skarżącej Komisja powinna była przed wszczęciem postępowania o odzyskanie zbadać istnienie zarzucanych naruszeń w sprawozdaniach urzędników Republiki łotewskiej i uzyskać wszelkie niezbędne dowody, czego Komisja nie uczyniła, ograniczając się do formalnego zbadania wcześniejszej korespondencji. Zostały w związku z tym zignorowane ważne fakty, a zwrot finansowania z PHARE jest niesłusznie dochodzony.
Po drugie strona skarżąca twierdzi, że Komisja nie skorzystała z kompetencji przysługujących jej na mocy memorandum finansowego, rozporządzenia finansowego i rozporządzenia wykonawczego. Zauważa w tym zakresie, że stwierdzając naruszenia, Komisja powinna była w pierwszej kolejności ocenić skutki finansowe tego naruszenia dla budżetu Unii, a po drugie, jeżeli stwierdziłaby, że naruszenia mogłyby mieć istotne skutki finansowe, to powinna dać Republice Łotewskiej możliwość skutecznego przedstawienia uwag co do okoliczności sprawy, a także wyznaczyć czas na zakończenie nieprawidłowości. W niniejszej sprawie nie skorzystała z tych uprawnień, tak że sporna decyzja była sprzeczna z memorandum finansowym, art. 71 rozporządzenia i art. 79 i 80 rozporządzenia wykonawczego.
Po trzecie strona skarżąca twierdzi, że sporna decyzja była nieproporcjonalna oraz ze została przyjęta z naruszeniem postępowania dotyczącego podejmowania takich decyzji, ustalonego przez memorandum finansowe, rozporządzenie finansowe i rozporządzenie wykonawcze. Ponadto sporna decyzja nie została opublikowana, nie zawiera ona daty wydania i strona skarżąca dowiedziała się o niej jedynie w dniu 9 marca 2011 r. w ramach postępowania wszczętego na Łotwie.
Po czwarte, strona skarżąca uważa, że sporna decyzja spowodowała poważne konsekwencje i wyrządziła jej poważne szkody, ponieważ stanowi ona podstawę wszczętego przeciwko niej postępowania i uniemożliwia jej w przyszłości uzyskanie finansowania w ramach programu PHARE.
Po piąte i po ostatnie strona skarżąca twierdzi, że sporna decyzja poważnie naruszyła jej reputację, ponieważ bezprawne działania Komisja uniemożliwiają uczestnictwo nowych partnerów w projekcie i mocno podważają zaufanie inwestorów do strony skarżącej jako godnego zaufania i pewnego partnera.
______
(1) Dz.U. L 248, z 16.9.2002 r., s. 1.
(2) Dz.U. L 357, z 31.12.2002 r., s. 1.