Sprawa T-258/06: Skarga wniesiona w dniu 12 września 2006 r. - Niemcy przeciwko Komisji.
Dz.U.UE.C.2006.294.52/1
Akt nienormatywny(Sprawa T-258/06)
(2006/C 294/107)
Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 2 grudnia 2006 r.)
Strony
Strona skarżąca: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: M. Lumma i C. Schulze-Bahr)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– Stwierdzenie nieważności Komunikatu wyjaśniającego Komisji z dnia 23 czerwca 2006 r. dotyczącego prawa wspólnotowego obowiązującego w dziedzinie udzielania zamówień, które nie są lub są jedynie częściowo objęte dyrektywami w sprawie zamówień publicznych oraz
– obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Skarżąca kwestionuje Komunikat wyjaśniający Komisji dotyczący prawa wspólnotowego obowiązującego w dziedzinie udzielania zamówień, które nie są lub są jedynie częściowo objęte dyrektywami w sprawie zamówień publicznych opublikowany w dniu 24 lipca 2006 r. na stronie internetowej Komisji i w dniu 1 sierpnia 2006 r. w Dzienniku Urzędowym (Dz.U. C 179, str. 2).
Na uzasadnienie skargi skarżąca podnosi, że Komisja nie miała kompetencji do ustanowienia przedmiotowego komunikatu. Skarżąca wyjaśnia w tym kontekście, że zaskarżony komunikat zawiera nowe zasady dotyczące zamówień publicznych, które wykraczają poza zobowiązania wynikające z obowiązującego prawa wspólnotowego. Zasady te wywierają skutki wiążące dla państw członkowskich. W WE brak jest jednak upoważnienia strony pozwanej do stanowienia tego rodzaju uregulowań. W związku z tym, zdaniem skarżącej w niniejszej sprawie chodzi o przypadek prawodawstwa faktycznego.
Skarżąca zarzuca ponadto, że ustanawiając wiążące uregulowania, strona pozwana naruszyła instytucjonalną równowagę pomiędzy Radą, Parlamentem Europejskim i Komisją.
Skarżąca podnosi wreszcie, że nawet gdyby Komisja była uprawniona do ustanowienia zaskarżonego komunikatu, należałoby stwierdzić jego nieważność, ponieważ miało miejsce naruszenie zasady pewności prawa. Strona pozwana powinna była powołać podstawę prawną i wyraźnie wskazać ją w przedmiotowym akcie prawnym. W związku z tym, Komisja uchybiła również obowiązkowi uzasadnienia wynikającemu z art. 253 WE.