Sprawa T-257/12: Skarga wniesiona w dniu 11 czerwca 2012 r. - Siegenia-Aubi i Noraa przeciwko Komisji.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2012.227.32

Akt nienormatywny

Wersja od: 28 lipca 2012 r.

Skarga wniesiona w dniu 11 czerwca 2012 r. - Siegenia-Aubi i Noraa przeciwko Komisji

(Sprawa T-257/12)

(2012/C 227/54)

Język postępowania: niemiecki

(Dz.U.UE C z dnia 28 lipca 2012 r.)

Strony

Strona skarżąca: Siegenia-Aubi KG (Wilnsdorf, Niemcy) i Noraa GmbH (Wilnsdorf, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci T. Caspary i J. van Kann)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

– stwierdzenie nieważności części decyzji Komisji Europejskiej C(2012) 2069 wersja ostateczna z dnia 28 marca 2012 r. w sprawie COMP/39452 - Okucia do okien i drzwi balkonowych w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżących;

– posiłkowo, odpowiednie obniżenie na podstawie art. 261 TFUE kwoty grzywny nałożonej na skarżące w zaskarżonej decyzji;

– obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżące podnoszą osiem zarzutów.

1) Po pierwsze, w ramach swych ustaleń pozwana naruszyła zasadę rozkładu ciężaru dowodu (art. 2 rozporządzenia nr 1/2003), standard dowodowy oraz obowiązek uzasadnienia. W szczególności pozwana nie wykazała w wystarczającym zakresie istnienia domniemywanych "skutku sygnalizacyjnego" niemieckich cen systemów "rozwierano-uchylnych" dla wszystkich technologii okuć i materiałów, z jakich są one wytwarzane, na całym terenie EOG, wobec czego niezgodnie z prawem zmniejszyła ciężar dowodowy spoczywający na skarżącej.

2) Po drugie, pozwana błędnie przyjęła, że domniemywana zmowa dotyczyła całego terenu EOG, względnie nie przedstawiła w tym zakresie wystarczających dowodów.

3) Po trzecie, pozwana błędnie przyjęła, nie przedstawiając w tym zakresie wystarczających dowodów, że domniemywane naruszenie dotyczyło wszystkich technologii okuć i materiałów, z których są one wytwarzane.

4) Po czwarte, pozwana błędnie przyjęła, nie przedstawiając w tym zakresie wystarczających dowodów, że zmowa cenowa miała miejsce w 2002 r. W rezultacie nieprawidłowo pod względem prawnym zastosowano także wytyczne w sprawie grzywien, gdyż błędnie przyjęto, że naruszenie trwało od 1999 r. do 2007 r. Ponadto pozwana naruszyła art. 25 rozporządzenia nr 1/2003, gdyż czyny popełnione przed 2002 r. były już objęte przedawnieniem.

5) Po piąte, pozwana naruszyła prawo, przypisując skarżącym zachowanie spółki, w której posiadały one tylko mniejszość udziałów, naruszając tym samym reguły dotyczące przypisywania odpowiedzialności spółkom dominującym za działania spółek zależnych, a także obowiązek uzasadnienia.

6) Po szóste, przy dostosowywaniu grzywny pozwana naruszyła zasadę równego traktowania, zasadę proporcjonalności, zasadę rozsądnej administracji oraz obowiązek uzasadnienia. Co więcej, pozwana postępowała wbrew treści, logice oraz celowi wytycznych w sprawie grzywien.

7) Po siódme, przy ustalaniu wagi naruszenia pozwana naruszyła zasady proporcjonalności i rozsądnej administracji oraz pkt 20, 23 i 25 wytycznych w sprawie grzywien, a także obowiązek uzasadnienia.

8) Po ósme, przy ustalaniu okoliczności łagodzących pozwana naruszyła zasadę równego traktowania, pkt 29 wytycznych w sprawie grzywien, a także obowiązek uzasadnienia. W szczególności pozwana nie uwzględniła okoliczności, że skarżące działały nieumyślnie i że podjęły się czynnej współpracy.