Sprawa T-25/10: Skarga wniesiona w dniu 27 stycznia 2010 r. - BASF Specialty Chemicals i BASF Lampertheim przeciwko Komisji.
Dz.U.UE.C.2010.100.44
Akt nienormatywny(Sprawa T-25/10)
(2010/C 100/68)
Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 17 kwietnia 2010 r.)
Strony
Strona skarżąca: BASF Specialty Chemicals Holding GmbH (Bazylea, Szwajcaria), BASF Lampertheim GmbH (Lampertheim, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci F. Montag i T. Wilson)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 1 lit. q) i art. 1 ust. 2 lit. q) decyzji C (2009) 8682 wersja ostateczna z dnia 11 listopada 2009 r. (sprawa COMP/38.589 - stabilizatory termiczne) w odniesieniu do BASF Specialty Chemicals Holding GmbH, art. 1 ust. 1 lit. r) i art. 1 ust. 2 lit. r) tej decyzji w odniesieniu do BASF Lampertheim GmbH, a także art. 2 pkt 15 i 36 tej decyzji w odniesieniu do skarżących;
– posiłkowo, odpowiednie obniżenie wysokości grzywien nałożonych na skarżące w art. 2 pkt 15 i 36 decyzji;
– obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Skarżące kwestionują decyzję Komisji C(2009) 8682 wersja ostateczna z dnia 11 listopada 2009 r. w sprawie COMP/38589 - stabilizatory termiczne. W zaskarżonej decyzji na skarżące i inne przedsiębiorstwa nałożono grzywny za naruszenie art. 81 WE oraz - od dnia 1 stycznia 1994 r. - art. 53 porozumienia EOG. Według Komisji skarżące były stronami szeregu porozumień bądź stosowały uzgodnione praktyki w sektorze stabilizatorów cynowych oraz w sektorze ESBO/estrów na terenie EOG. Wspomniane porozumienia i uzgodnione praktyki miały polegać na ustalaniu cen, podziale rynków w drodze ustalania limitów dostaw, podziale i przydzielaniu klientów, a także wymianie poufnych informacji gospodarczych, a w szczególności informacji o klientach, wielkości produkcji i dostaw.
W uzasadnieniu skargi skarżące podnoszą trzy zarzuty.
W pierwszej kolejności podnoszą one zarzut naruszenia art. 25 rozporządzenia (WE) nr 1/2003(1), twierdząc, że prawo strony pozwanej do nałożenia grzywien na skarżące uległo przedawnieniu. Wbrew twierdzeniom Komisji skarżące stoją na stanowisku, że zawarte w art. 25 ust. 6 rozporządzenia nr 1/2003 uregulowania dotyczące zawieszenia biegu przedawnienia nie mają zastosowania względem skarżących.
W ramach zarzutu drugiego skarżące podnoszą, że zaskarżona decyzja sprzeciwia się art. 101 ust. 1 TFUE w związku z art. 23 ust. 2 rozporządzenia 1/2003, ponieważ naruszeń zarzucanych BASF Specialty Chemicals Holding GmbH nie można było przypisać tej spółce, wobec czego nie należało nakładać na nią grzywny za ich popełnienie. W związku z tym skarżące podnoszą także, iż wymierzając grzywnę wobec BASF Lampertheim GmbH, Komisja naruszyła art. 23 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003, gdyż przy ustalaniu wynoszącej 10 % górnej granicy grzywny w odniesieniu do okresu, w którym BASF Specialty Chemicals Holding GmbH nie ponosiła odpowiedzialności za naruszenie, powinna była uwzględnić jedynie całkowity obrót BASF Lampertheim GmbH.
W ramach zarzutu trzeciego skarżące podnoszą wreszcie, że Komisja naruszyła art. 23 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 1/2003 w związku z wytycznymi w sprawie metody ustalania grzywien(2) przez to, że nie obniżyła wystarczająco nałożonych na skarżące grzywien. Skarżące twierdzą, iż Komisja powinna była w większym stopniu uwzględnić niewspółmiernie długi czas trwania postępowania oraz współpracę skarżących w ramach komunikatu w sprawie współpracy(3). Ponadto przy obniżaniu wysokości grzywny uwzględnić należało także aktywną współpracę skarżących wykraczającą poza zakres przewidziany w komunikacie w sprawie współpracy.
______
(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu (Dz.U. L 1, s. 1).
(2) Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien nakładanych na mocy art. 23 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1/2003 (Dz.U. 2006, C 210, s. 2).
(3) Obwieszczenie Komisji w sprawie zwolnienia z grzywien oraz zmniejszania grzywien w przypadkach karteli (Dz.U. 2002, C 45, s. 3).