Sprawa T-248/12: Skarga wniesiona w dniu 8 czerwca 2012 r. - Fuhr przeciwko Komisji.
Dz.U.UE.C.2012.227.28/2
Akt nienormatywny(Sprawa T-248/12)
(2012/C 227/49)
Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 28 lipca 2012 r.)
Strony
Strona skarżąca: Fuhr (Heiligenhaus, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci C. Bahr, S. Dethof i A. Malec)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi osiem zarzutów.
Po pierwsze, skarżąca podnosi zarzut naruszenia art. 101 TFUE poprzez przyjęcie, że skarżąca uczestniczyła w jednolitym i złożonym naruszeniu. Poprzez dokonanie uogólnionej analizy i oceny poszczególnych zachowań uczestniczących w naruszeniu przedsiębiorstw oraz poprzez niedozwolone potraktowanie w jednolity sposób wszystkich uczestników naruszenia, strona pozwana uchybiła ciążącemu na niej obowiązkowi dokonania oceny prawnej indywidualnego stopnia przyczynienia się do naruszenia poszczególnych przedsiębiorstw. Strona pozwana przypisała skarżącej czyny innych podmiotów, nie wskazując podstawy prawnej takiego działania, a tym samym naruszyła zasadę nulla poena sine lege wynikającą z art. 49 ust. 1 karty praw podstawowych.
Po drugie, skarżąca podnosi, że błędnie przyjęto, iż uczestniczyła ona w naruszeniu na terenie całego EOG. Skarżąca nie uczestniczyła w żadnym z licznych spotkań ani kontaktów poza terenem Niemiec. Ponadto nie miała ani wiedzy o naruszeniu na terenie całego EOG, ani nie mogła wywnioskować takiej wiedzy z ogólnego kontekstu okoliczności.
Po trzecie, skarżąca podnosi, że strona pozwana naruszyła obowiązek uzasadnienia wynikający z art. 296 ust. 2 TFUE, dokonując uogólnionej i ujednoliconej analizy indywidualnego uczestnictwa zainteresowanych przedsiębiorstw.
Po czwarte, skarżąca podnosi, że przy obliczaniu grzywny błędnie wzięto pod uwagę obrót niezwiązany z naruszeniem, wobec czego naruszono art. 23 ust. 3 rozporządzenia nr 1/2003 oraz wytycznych w sprawie obliczania grzywien z 2006 r. Wobec braku uczestnictwa skarżącej w naruszeniu na terenie całego EOG pozwana powinna była wziąć pod uwagę jedynie obrót, jaki skarżąca uzyskała Niemczech. Ponadto pozwana nie powinna była brać pod uwagę niezwiązanego z naruszeniem obrotu uzyskanego w transakcjach z klientami hurtowymi, którzy zgodnie z umową sprzedawali nabyte towary wyłącznie poza terenem EOG.
Po piąte, skarżąca utrzymuje, że dopuszczono się podstawowego błędu w ocenie przy obliczaniu nałożonej na nią grzywny, a tym samym naruszono art. 23 ust. 3 rozporządzenia nr 1/2003, jak również zasadę proporcjonalności kar wynikającą z art. 49 ust. 3 karty praw podstawowych w związku z art. 48 ust. 1 tego aktu. Według skarżącej nałożona na nią grzywna jest nadzwyczaj wysoka i nieproporcjonalna. Twierdzi ona także, że przy obliczaniu grzywny pozwana nie oceniła jej indywidualnego uczestnictwa w naruszeniu z punktu widzenia jego czasu trwania, zasięgu i intensywności, ani nie uwzględniła przemawiających na korzyść skarżącej okoliczności łagodzących.
Po szóste, skarżąca podnosi zarzut naruszenia zasady równego traktowania poprzez przyznanie skarżącej w sposób arbitralny i niezrozumiały zbyt małej obniżki grzywny. Przyznana skarżącej obniżka grzywny jest nieproporcjonalna do skali obniżek grzywien, jakie przyznano wszystkim innym przedsiębiorstwom uczestniczącym w naruszeniu. Skarżąca twierdzi, że została w ten sposób poważnie pokrzywdzona, a opisane postępowanie pozwanej nie jest w żaden sposób obiektywnie uzasadnione.
Po siódme, skarżąca podnosi, że przy obliczaniu kwoty podstawowej grzywny dopuszczono się naruszenia zasady równego traktowania. Pozwana zastosowała bowiem wobec wszystkich przedsiębiorstw tę samą stawkę procentową kwoty podstawowej grzywny, bez uwzględnienia wagi naruszenia ani indywidualnego uczestnictwa, przez co poważnie pokrzywdziła skarżącą.
Po ósme, skarżąca twierdzi, że postępowanie trwało nadmiernie długo i że okoliczności tej nie uwzględniono przy obliczaniu grzywny, co stanowi jej zdaniem naruszenie art. 41 karty praw podstawowych.