Sprawa T-246/09: Skarga wniesiona w dniu 29 czerwca 2009 r. - Insula przeciwko Komisji.
Dz.U.UE.C.2009.193.30
Akt nienormatywny(Sprawa T-246/09)
(2009/C 193/48)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 15 sierpnia 2009 r.)
Strony
Strona skarżąca: Conseil scientifique international pour le développement des îles (Insula) (Paryż, Francja) (przedstawiciele: adwokaci P. Marsal i J.-D. Simonet)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie, że skarga jest dopuszczalna i zasadna;
– stwierdzenie, ze żądanie Komisji zmierzające do uzyskania zwrotu kwoty 189.241,64 EUR nie jest zasadna, a w konsekwencji nakazanie Komisji wydanie noty debetowej opiewającej na 189.241,64 EUR.;
– nakazanie Komisji zapłatę wynagrodzenia za szkodę w wysokości 212.597 EUR;
– tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie, że skarżąca ma uprawnienie do ekwiwalentu pieniężnego w wysokości 230.025 EUR;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Strona skarżąca w skardze opartej na klauzuli arbitrażowej, wnosi do Sądu o stwierdzenie, iż noty debetowe z dnia 25 września 2008 r., 26 marca 2009 r. i 26 maja 2009 r., na mocy których Komisja dochodzi, w następstwie sprawozdania OLAF, zwrotu zaliczek wypłaconych skarżącej, są niezgodne z postanowieniami umów IST-2001-35077 DIAS.NET i IST- 1999-20896 MEDIS, zawartych w ramach szczegółowego programu określającego działania wspólnotowe w zakresie badań, rozwoju technologicznego i prezentacji w dziedzinie społeczeństwa informacyjnego (1998-2002). Tytułem zarzutu uzupełniającego strona skarżąca wnosi o wypłatę odszkodowania.
W uzasadnieniu skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.
W ramach zarzutu pierwszego podważa ona wymagalność wierzytelności dochłodzonej przez Komisję oraz twierdzi, że całość zdeklarowanych przez niż kosztów winna zostać uznana za koszt kwalifikowane.
W ramach drugiego zarzutu, podnosi ona, że Komisja realizując umowę naruszyła obowiązek lojalnej współpracy i zasadę dobrej wiary w tym sensie, iż nie wykonała w sposób rzetelny swych zobowiązań umownych, w szczególności pozostawiając przez długi okres bez odpowiedzi przedstawioną przez stronę skarżącą propozycję działań uzupełniających i przystępując w niewłaściwy sposób do rozwiązania umowy MEDIS z powodu niedostatecznych wyników, podczas gdy okoliczności ta nie została nigdy przedtem podniesiona, i którą można, zdaniem skarżącej przypisać wyłącznie Komisji.
W ramach zarzutu trzeciego skarżąca powołuje nieproporcjonalny charakter kary pieniężnej zastosowanej przez Komisję, wobec rzekomego nieprzestrzegania przez skarżącą niektórych zobowiązań o charakterze księgowym, które nawet w przypadku ich udowodnienia nie rodzą, zgodnie z przepisami belgijskiego prawa administracyjnego i cywilnego, prawa do zwrotu niemalże całości uzgodnionych zaliczek. Skarżąca twierdzi w konsekwencji, że ma prawo do wynagrodzenia za świadczone usługi.
W ramach czwartego zarzutu strona skarżąca powołuje się na nieprzestrzeganie przez Komisję zasady dobrej administracji i prawa do przedstawienia swego stanowiska w ramach procedury sprawdzającej i audytu.