Sprawa T-245/16: Skarga wniesiona w dniu 13 maja 2016 r. - Janukowycz/Rada.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2016.243.50

Akt nieoceniany

Wersja od: 4 lipca 2016 r.

Skarga wniesiona w dniu 13 maja 2016 r. - Janukowycz/Rada

(Sprawa T-245/16)

Język postępowania: angielski

(2016/C 243/56)

(Dz.U.UE C z dnia 4 lipca 2016 r.)

Strony

Strona skarżąca: Aleksandr Wiktorowicz Janukowycz (Donieck, Ukraina) (przedstawiciel: T. Beazley, QC)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

- stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2016/318 z dnia 4 marca 2016 r. zmieniającej decyzję 2014/119/ WPZiB w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie (Dz.U. 2016 L 60, s. 76), w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżącego;

- stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2016/311 z dnia 4 marca 2016 r. wykonującego rozporządzenie (UE) nr 208/2014 w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie (Dz.U. 2016 L 60, s. 1), z tego względu, że nie uchylono w nim rozporządzenia nr 208/2014, w zakresie, w jakim dotyczy ono skarżącego;

- nakazanie Radzie pokrycie kosztów postępowania poniesionych przez skarżącego.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi siedem zarzutów.

1. Zarzut pierwszy, w którym skarżący twierdzi, że Rada Unii Europejskiej (zwana dalej "Radą") przyjęła podważane środki na niewłaściwej podstawie prawnej. Argumenty podniesione w uzasadnieniu powyższego i kolejnych zarzutów są następujące. Podważane środki nie spełniają warunków umożliwiających Radzie oparcie się na art. 29 TUE. Wspomniane środki są niezgodne z wyraźnie powołanymi w decyzji Rady (WPZiB) 2016/318 (wzmocnienie państwa prawa i zapewnienie poszanowania praw człowieka na Ukrainie). W rzeczywistości podważane środki podważają zasadę państwa prawa i prawa człowieka poprzez wspieranie reżimu, który w przeszłości nie szanował ani praw człowieka ani państwa prawa. Rada nie powinna w żadnej mierze polegać na decyzjach ukraińskiego urzędu prokuratora generalnego ani na orzeczeniach ukraińskich sądów, także dlatego, że nie są one ani niezależne ani bezstronne i podlegają ingerencji politycznej ze strony obecnego reżimu na Ukrainie. Zasada domniemania niewinności, do którego skarżący ma prawo, była wielokrotnie łamana przez organy ukraińskie.

2. Zarzut drugi, w którym skarżący podnosi, że Rada nadużyła władzy. Rzeczywistym celem, do jakiego Rada zmierza poprzez wprowadzenie w życie podważanych środków, było i jest w istocie zdobycie przychylności obecnego reżimu na Ukrainie oraz zwiększenie wpływu politycznego na ten reżim, co nie stanowi odpowiedniego wykonywania rozpatrywanych uprawnień.

3. Zarzut trzeci, w którym skarżący twierdzi, że Rada nie przedstawiła właściwego i wystarczającego uzasadnienia, a sformułowała jedynie stereotypowe i nieprecyzyjne stwierdzenia.

4. Zarzut czwarty, w którym skarżący twierdzi, że w rozpatrywanym okresie nie spełniał kryteriów wymaganych do zastosowania wobec niego środków ograniczających. Materiał, na jakim Rada się oparła, nie stanowił wystarczająco rzetelnej podstawy faktycznej, aby objąć skarżącego środkami ograniczającymi.

5. Zarzut piąty, w którym skarżący podnosi, że Rada popełniła oczywiste błędy w ocenie przy objęciu skarżącego podważanymi środkami. Rada nie miała konkretnych, spójnych i zgodnych ze stanem faktycznym dowodów, aby uzasadnić podważane środki, i nie poddała tego ograniczonego materiału dowodowego, jaki posiadała, wystarczająco rygorystycznemu badaniu.

6. Zarzut szósty, w którym skarżący twierdzi, że zostało naruszone jego prawo do obrony i że został on pozbawiony skutecznej ochrony prawnej. Między innymi Rada nie skonsultowała się w sposób odpowiedni ze skarżącym przed objęciem go środkami ograniczającymi, a skarżącemu nie umożliwiono we właściwy i słuszny sposób skorygowania błędów lub przedstawienia odpowiednich informacji.

7. Zarzut siódmy, w którym skarżący podnosi, że zostało naruszone jego prawo własności, zagwarantowane w art. 17 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.