Sprawa T-234/07: Skarga wniesiona w dniu 3 lipca 2007 r. - Koninklijke Grolsch NV przeciwko Komisji.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2007.211.39/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 8 września 2007 r.

Skarga wniesiona w dniu 3 lipca 2007 r. - Koninklijke

Grolsch NV przeciwko Komisji

(Sprawa T-234/07)

(2007/C 211/75)

(Dz.U.UE C z dnia 8 września 2007 r.)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Koninklijke Grolsch NV (przedstawiciele: adwokaci M.B.W. Biesheuvel i J.K. de Pree)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

– stwierdzenie nieważności w całości lub w części decyzji skierowanej do spółki Grolsch, a w każdym razie w zakresie, w jakim wymieniona decyzja jest skierowana do spółki Grolsch;

– uchylenie lub ewentualnie obniżenie grzywny nałożonej na Grolsch;

– obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca kwestionuje decyzję Komisji z dnia 18 kwietnia 2007 r. dotyczącą postępowania na podstawie art. 81 traktatu WE (COMP/B-2/37.766 - Niderlandzki rynek piwa), w której na skarżącą została nałożona grzywna.

Na poparcie swej skargi skarżąca podnosi trzy zarzuty formalne. W pierwszym z nich skarżąca podnosi, że nadmierna długość postępowania doprowadziła do naruszenia wymogu rozpatrzenia sprawy w rozsądnym terminie. W drugim zarzucie formalnym skarżąca stwierdza, że naruszone zostało jej prawo do obrony, ponieważ odmówiono jej dostępu do odpowiedzi innych stron na pismo w sprawie przedstawienia zarzutów. W zarzucie trzecim skarżąca wskazuje na naruszenie zasady dobrej administracji, w tym zasady staranności i zasady domniemania niewinności, w związku z tym, że Komisja w trakcie postępowania wyjaśniającego przyjmowała stronniczą postawę, nie uwzględniła okoliczności odciążających i dokonała niepełnej lub niestarannej analizy sprawy.

Następnie skarżąca podnosi sześć zarzutów materialnych dotyczących stwierdzeń Komisji. Skarżąca podnosi, że Komisja naruszyła art. 81 WE, obowiązek uzasadnienia oraz zasadę dobrej administracji w jej stwierdzeniach dotyczących, po pierwsze, zarzucanego celu spotkań, po drugie — zarzucanego okazjonalnego przydzielania klientów w sektorze horeca i w sektorze gospodarstw domowych, po trzecie — zarzucanej koordynacji innych warunków handlowych, po czwarte — rzekomych porozumień lub uzgodnionych praktyk w odniesieniu do cen i podwyżek cen zarówno w sektorze horeca, jak i w sektorze gospodarstw domowych, w tym piwa sprzedawanego pod marką dystrybutora, po piąte — utrzymywanego czasu trwania naruszenia, a po szóste — rzekomego bezpośredniego uczestniczenia przez skarżącą w zarzucanym naruszeniu.

Wreszcie, skarżąca podnosi dwa zarzuty dotyczące wysokości nałożonej na nią grzywny. Zdaniem skarżącej, Komisja naruszyła art. 23 ust. 2 rozporządzania nr 1/2003⁽¹⁾, ponieważ w celu zastosowania prawnie dopuszczalnej górnej granicy w wysokości 10 % wykorzystała obrót przedsiębiorstwa uwzględniający podatek akcyzowy. Skarżąca kwestionuje także nadzwyczajną wysokość nałożonej grzywny i w związku z tym wskazuje na nienależyte uwzględnienie długości postępowania i różnice z podobną sprawą piwa belgijskiego⁽²⁾.

______

⁽¹⁾ Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu (Dz.U. L 1, str. 1).

⁽²⁾ Decyzja Komisji z dnia 5 grudnia 2001 r. dotycząca postępowania na podstawie art. 81 traktatu WE (Sprawa IV/37.614/F3 PO/Interbrew i Alken-Maes) (Dz.U. 2003, L 200, str. 1).