Sprawa T-227/10: Skarga wniesiona w dniu 18 maja 2010 r. - Banco Santander przeciwko Komisji.
Dz.U.UE.C.2010.195.28/1
Akt nienormatywny(Sprawa T-227/10)
(2010/C 195/43)
Język postępowania: hiszpański
(Dz.U.UE C z dnia 17 lipca 2010 r.)
Strony
Strona skarżąca: Banco Santander, SA (Santander, Hiszpania) (przedstawiciele: J. Buendía Sierra, E. Abad Valdenebro, M. Muñoz de Juan i R. Calvo Salinero, adwokaci)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania strony skarżącej
– Stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 1 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim Komisja stwierdziła w nim, że art. 12 ust. 5 Texto Refundido de la Ley del Impuesto sobre Sociedades (ujednoliconego tekstu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - TRLIS) zawiera elementy pomocy państwa;
– tytułem ewentualnym, stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 1 tej decyzji ze względu na to, iż Komisja stwierdziła w nim, że art. 12 ust. 5 TRLIS zawiera elementy pomocy państwa w zakresie, w jakim dotyczy on nabywania udziałów mającego skutkować przejęciem kontroli;
– tytułem ewentualnym, stwierdzenie nieważności art. 4 tej decyzji w zakresie, w jakim Komisja nakazała w nim odzyskanie pomocy w odniesieniu do transakcji zawartych przed opublikowaniem w Dz.U.UE stanowiącej przedmiot niniejszej skargi końcowej decyzji, oraz
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Zaskarżona w niniejszej skardze decyzja została także zakwestionowana w skargach T-219/10 Autogrill España przeciwko Komisji, T-221/10 Iberdrola przeciwko Komisji oraz T-225/10 Banco Bilbao Vizcaya Argentaria przeciwko Komisji.
Zarzuty i główne argumenty są podobne do tych podniesionych w ramach tych ww. skarg.
Skarżąca powołuje się w szczególności na naruszenia prawa popełnione przez Komisję w zakresie dotyczącym kwalifikacji środka jako pomocy państwa, określenia beneficjenta tego środka oraz ustanowienia daty, do której uzasadnione oczekiwania mogą zostać uznane za takowe. Skarżąca podnosi ten ostatni zarzut ze względu na to, że Komisja w zaskarżonej decyzji uznała pewne oczekiwania za uzasadnione, wprowadzając jednocześnie rozróżnienie pomiędzy transakcjami dokonanymi między wejściem środka w życie i opublikowaniem decyzji o wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego a tymi dokonanymi po tym fakcie.