Sprawa T-219/13: Skarga wniesiona w dniu 16 kwietnia 2013 r. - Ferracci przeciwko Komisji.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2013.164.23

Akt nienormatywny

Wersja od: 8 czerwca 2013 r.

Skarga wniesiona w dniu 16 kwietnia 2013 r. - Ferracci przeciwko Komisji

(Sprawa T-219/13)

(2013/C 164/39)

Język postępowania: włoski

(Dz.U.UE C z dnia 8 czerwca 2013 r.)

Strony

Strona skarżąca: Pietro Ferracci (San Cesareo, Włochy) (przedstawiciele: A. Nucara i E. Gambaro, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

Skarżący wnosi do Sądu o:

– stwierdzenie nieważności na podstawie art. 263 TFUE decyzji Komisji z dnia 19 grudnia 2012 r.;

– obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzutu i główne argumenty

Niniejsza skarga została wniesiona w związku z decyzją Komisji C(2012) 9461 wersja ostateczna z dnia 19 grudnia 2012 r., stwierdzającej niezgodność ze wspólnym rynkiem, nie nakazując przy tym jej odzyskania, pomocy przyznanej w związku ze zwolnieniem z podatku gminnego od nieruchomości (ICI), na rzecz podmiotów niekomercyjnych prowadzących pewne rodzaje działalności oraz stwierdzającej, że nie stanowi pomocy państwa uprzywilejowane traktowanie przyznane Kościołowi i niektórym stowarzyszeniom sportowym na podstawie art. 149 tekstu jednolitego ustawy o podatku dochodowym (TUIR), ani zwolnienie z IMU [(Imposta Municipale Propria - podatku gminnego)] przyznane niektórym podmiotom prowadzącym szczególną działalność.

Na poparcie swojej skargi skarżący podnosi cztery zarzuty.

1) Zarzut pierwszy oparty na naruszeniu i błędnym zastosowaniu oraz błędnej wykładni art. 14 rozporządzenia (WE) nr 659/1999.

– W tym zakresie podniesione zostało, że pozwana, mimo iż stwierdziła naruszenie art. 107 i 108 TFUE, nie nakazała odzyskania rzeczonej pomocy państwa. W tym względzie skarżący uważa, że nie występuje żadna szczególna okoliczność, która prowadziłaby do całkowitej niemożności odzyskania pomocy, a w każdym razie taka całkowita niemożność nie została wykazana.

2) Zarzut drugi oparty na naruszeniu i błędnym zastosowaniu art. 107 akapit pierwszy TFUE.

– W tym zakresie stwierdzone zostało, że w zaskarżonej decyzji pozwana uznała, że pomoc wprowadzona przez Republikę Włoską na mocy art. 149 akapit czwarty TUIR nie stanowi pomocy państwa w rozumieniu TFUE. W szczególności pozwana stwierdziła, że nie istnieje żadna selektywna korzyść; skarżący uznaje natomiast, że wskazany przepis przyznaje selektywną korzyść kościołom uznanym przez państwo i stowarzyszeniom sportu amatorskiego oraz spełnia inne przesłanki zaistnienia pomocy państwa zgodnie z art. 107 akapit pierwszy TFUE.

3) Zarzut trzeci oparty na naruszeniu art. 107 akapit pierwszy TFUE.

– W tym zakresie zauważa się, że w zaskarżonej decyzji pozwana uznała, iż pomoc wprowadzona przez Republikę Włoską za pośrednictwem rzeczonego zwolnienia z IMU nie stanowi pomocy państwa w rozumieniu TFUE. W szczególności pozwana stwierdziła, że korzystający ze zwolnienia z IMU nie są "przedsiębiorstwami". Skarżący uznaje natomiast, że to przedsiębiorstwa w rozumieniu prawa wspólnotowego korzystają ze zwolnienia oraz że spełnione są inne przesłanki zaistnienia pomocy państwa zgodnie z art. 107 akapit pierwszy TFUE.

4) Zarzut czwarty oparty na naruszeniu art. 296 TFUE.

– W tym zakresie podniesione zostało, że należy stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji z uwagi na brak uzasadnienia w związku ze wszystkimi wyżej wymienionymi zarzutami podniesionymi w skardze z naruszeniem art. 296 TFUE.